vrijdag 26 augustus 2022

Dag 1 – woensdag 24 augustus: Amsterdam – Las Vegas


Een duur hotel is aan mij niet besteed. Stel je voor, heb je een klein vermogen betaald voor alle mogelijke luxe en lig je de hele nacht te woelen omdat je niet in slaap kunt komen. Precies daarom was ik blij dat het weer gelukt was voor een redelijk bedrag, ruim onder de €100, een superior kamer te boeken bij Hotel Schiphol. Het Ibis, toch een paar klassen minder, was duurder. Kwestie van op tijd (annuleerbaar) boeken. Het was er superschoon, heerlijke douche en dito bed. Alleen lag ik ook hier uren wakker vannacht. Toen er een wekker ging was ik dan ook behoorlijk chagrijnig, welke idioot laat er nu midden in de nacht een wekker afgaan? Ikzelf dus. Kennelijk was ik toch weer in een diepe slaap gevallen, en omdat we rustig aan wilden douchen en ontbijten hadden we besloten om zes uur op te staan. Ach, en als je dan eenmaal op gang bent gaat het allemaal wel weer. De koffie bij het ontbijt was uitstekend, er was roerei en veel vers fruit, Bert deed zich tegoed aan wentelteefjes en zo konden we de dag goed starten.

Gisteravond hadden we al een bagagekarretje mee naar de kamer genomen, daar paste zowaar alles op. De shuttle reed exact om 8 uur weg en iets voor half negen konden we beginnen aan het spannendste deel van de reis: het overleven van de rijen op Schiphol. Bij vertrekhal twee was het, je gelooft het niet, bijzonder rustig. Een medewerker vroeg of we de strijd met de bagage-automaten wel aan wilden gaan, of liever naar de balie om de tassen af te geven. Er stonden maar een paar mensen. Dat laatste deden we, en hoewel we toch een minuut of tien moesten wachten ging het daarna snel. Het meisje achter de balie was heel geïnteresseerd in onze reis: ‘u gaat vast niet naar Las Vegas om te feesten!’ en zal nu waarschijnlijk gaan sparen om ook eens zo’n trip naar het zuidwesten van de VS te maken. ‘Maar dan wel in een camper hoor!’ We konden een glimlach niet onderdrukken en wensten haar op voorhand een mooi avontuur toe. Bij de security stonden wel aardig wat mensen in de rij, maar in tegenstelling tot de horrorverhalen over urenlang wachten en net wel of net niet je vlucht halen waren we er in een half uur helemaal doorheen. Het enige oponthoud wat we hadden was dat Bert dubbel gecontroleerd werd. Als voormalig hippie wordt hij er toch altijd weer uitgepikt, terwijl hij speciaal hiervoor nog naar de kapper geweest was. Je kunt tegenwoordig alles in je bagage laten zitten, inclusief je flesje water. Maar je moet wél je zakken leeghalen. En tja, als je daar een papieren zakdoekje in laat zitten ben je het haasje. Keurig kapsel of niet.
                                
Als je het zo ziet valt het eigenlijk best mee, de hoeveelheid bagage.
Tent, slaapzakken, slaapmatten, kookspullen, en o ja, ook nog wat kleren

Bij Gate 3 waren ze goed ingericht op een groot aantal passagiers. Er stonden welgeteld 24 stoelen. Hoeveel mensen passen er in een Boeing 787-9? Juist. We namen dus onze toevlucht tot de wachtruimte bij gate D5, daar zou een vlucht naar Curaçao vertrekken. We zaten daar lekker rustig te lezen en te schrijven, toen er een zeer kinderrijke familie plaatsnam op een paar rijen achter ons. Er waren een paar wat oudere kinderen, zo tussen 9 en 12 schat ik, en een paar veel jongere. Een jongetje van een jaar of twee rende steeds weg om tussen de voortsnellende mensen te verdwijnen waarna de vader hem achterna rende en hem weer op een stoel pootte. Daar bleef hij dan precies dertig seconden zitten waarna het tafereel zich herhaalde, onder veel geschreeuw en gegil. Ook was er een meisje van een jaar of vijf dat zich behoorlijk vrijpostig rond onze stoelen en onze bagage bewoog. Op een goed moment gooide ze een van onze tassen van de stoel op de grond, en even later duwde ze een koffer ondersteboven. Bert, die zich normaal gesproken vrij afzijdig houdt van zulke dingen, stond op en beende op hoge poten naar de vader om hem te vragen zijn dochter tot de orde te roepen. Vader vroeg ‘wat doet ze dan?’ en leek niet zo onder de indruk. Maar kennelijk had het toch geholpen want daarna hebben we geen last meer gehad. Of zou het komen omdat inmiddels de grote wachtruimte bij de gate open was, en we ons daarheen verplaatsten?

Het boarden ging vlot. We zaten in een rijtje van drie in het midden. Het interieur zag er gloednieuw uit, de stoelen zaten goed en er was een meer dan uitstekend entertainment systeem. Zelfs de lampjes boven je hoofd kon je via het aanraakscherm regelen. De vlucht zelf verliep rustig, nauwelijks turbulentie. Het eten was echt lekker, ik had pasta arrabiata en die smaakte precies zoals het moet. Na een uurtje of vijf vliegen kwam er een sandwich met brood van Carl Siegert, met Beemsterkaas en tomatenspread. Toen er anderhalf uur voor de landing wéér een complete maaltijd kwam hebben we vriendelijk bedankt, dat is voor ons echt teveel van het goede.



Zit je lekker? Ja hoor, prima!


Joyce, deze is voor jou! (alleen voor insiders)
                                                    
Precies volgens schema landden we op Las Vegas Airport. En, het klinkt bijna te mooi om waar te zijn, maar binnen een half uur waren we ook door de security! Er werden geen vingerafdrukken meer genomen, en ook geen vragen gesteld, dat scheelde enorm natuurlijk. We hadden op het formulier dat we in het vliegtuig kregen wel netjes aangegeven dat we een kilo kaas bij ons hadden. Dat was maar goed ook, want de hash-hond werd door een uiterst vriendelijke dame op onze bagage losgelaten (die bagage hadden we óók al binnen een paar minuten van de band kunnen halen). Ze was heel geïnteresseerd in onze plannen, en vroeg vriendelijk of we iets van etenswaar bij ons hadden. Op onze bevestiging verwees ze ons naar een douanier die ons weer doorstuurde naar een ruimte waar al onze bagage door een scanner ging. De enige andere persoon die datzelfde lot onderging was onze buurman uit het vliegtuig. Hij had bloembollen mee. Goed, alles was snel in orde bevonden en om iets over drieën liepen we richting shuttle die ons naar Hertz moest brengen. Daarmee kwam het allerspannendste deel van de reis in zicht.

Door alle aanwijzingen op het Alles Amerika Forum te volgen had ik bij Hertz een bepaalde status verworven waardoor we direct naar de garage konden en uitzoeken wat we wilden, in een bepaald aantal vakken. We hadden op papier een compacte sedan gehuurd, maar vanwege die status was de keuze veel groter en kwamen we zeker een paar klassen hoger uit. Nu stond er best het een en ander zoals een Chevrolet Equinox, hele fijne auto maar zonder 4WD of AWD (All Wheel Drive), en dat wilden we beslist gezien de gebieden die we gingen doorkruisen. Alleen een Nissan Rogue voldeed daaraan, maar die was niet al te groot. Ik vroeg een zogenaamde greeter of er niet iets anders was, maar hij wist niet eens wat 4WD betekende. Tja. Toch maar even naar de counter, waar een hulpvaardige dame meeliep en zelfs belde met de baas om te vragen of de BMW die we op het oog hadden mogelijk tóch uitgerust was met zo’n voorziening. Nee dus. Wat nu? We besloten toch maar voor de Equinox te gaan. Net toen we de bagage erin wilden zetten kwam er een auto aan met een greeter erin, een andere, en ik deed mijn verhaal opnieuw. Geef me een paar minuten, zei hij, en enkele ogenblikken later kwam er een zwarte, bijna fonkelnieuwe Ford Edge aanstuiven. Neem deze maar! Allemachtig, wat een wagen. Daar kunnen we thuis alleen maar van dromen. Nog geen vijf maanden oud en 16000 mijl op de teller….

Iets over vijven liepen we het hotel binnen. Aan de bar namen we een drankje – en constateerden dat het hier echt helemaal verkeerd gaat: in plaats van glas kregen we dat nu in plastic. Idioot.

Dat gezegd hebbende sloten we de dag af. Het was zeven uur ’s avonds en het licht ging uit.









2 opmerkingen:

  1. Vreselijk gelachen Bert speciaal naar de kapper geweest en toch dubbel gecontroleerd

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja, dat zul je altijd zien ;)

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk als jullie een reactie achterlaten!