We werden wakker met het hoofd in de wolken. Nou ja, het was
bewolkt. En er stond een stevige wind. Tijd om op te breken dus. Wat hadden we
geboft met het weer gisteren en eergisteren! Een stralend blauwe hemel, een
schitterende omgeving en een prachtplek om daarvan te genieten; wat wil een
mens nog meer?
Het doel vandaag was Paonia State Park en wel de daarbij
behorende campground. De tocht was alweer ongelooflijk mooi, er komt hier geen
eind aan. We raken gewoon verwend! In Montrose zochten we de Walmart op, we
tankten er en haalden brood plus beleg voor de lunch. Het was druk in de
winkel. We constateerden dat de helft van de mensen in de kerk zat en de andere
helft in de Walmart.
Onderweg viel ons weer op hoe anoniem de vrachtwagens hier
door het leven gaan: er is nauwelijks reclame op te zien. Waar ze zich in
Nederland als rijdende billboards manifesteren moet je hier raden naar de
inhoud. In Delta namen we de afslag richting Paonia en waren we de drukte op de
weg meteen kwijt. Wel dienden zich donkere wolken aan. Op mijn telefoon checkte
ik de weersverwachting voor het gebied waar we heen wilden, daar zou het ’s
avonds en ’s nachts flink tekeer gaan. We stopten nog even bij een boomgaard
waar ze ook een kleine camping hadden, in de hoop dat er ook een
schuilmogelijkheid was, maar er waren alleen maar rijen met volbeladen
appelbomen. Daar kon je tussen gaan staan. We keken elkaar eens aan en zeiden
gelijktijdig: hotel! In Paonia vroegen we eerst bij het Rocky Mountain Inn naar
de prijzen. Die vielen ons niet mee: $115 voor een kamer met full kitchen, $100
voor een kamer zonder die voorzieningen. Hoewel het er erg aantrekkelijk
uitzag, met een prachtig aangelegde binnentuin vol bloemen, planten en beelden,
reden we toch door naar een ander motel. Om te horen dat de prijzen daar net zo
hoog waren. Toen we vroegen hoe dat zo kwam vertelde het meisje van de receptie
dat de prijzen in Colorado de afgelopen vijf jaar enorm gestegen waren, in
navolging van Californië en Nevada. En het eind was nog lang niet in zicht…
We reden terug naar de Rocky Mountain Inn, waar we toch de
kamer-met-keuken namen. Konden we ons eigen potje koken en ook de volgende
ochtend ontbijten. Het werd geen teleurstelling. De kamer was ruim en de keuken
van alle gemakken voorzien, inclusief oven en afwasmachine. We installeerden
ons in de binnentuin met een glaasje wijn, voor de verandering eens in echte
wijnglazen geschonken. Daarna dook Bert onder de douche en ik werkte het blog
bij. Ieder z’n ding.
’s Avonds, toen we na het eten weer in ons prieel zaten,
kwam de manager met een bijzondere vraag. Zijn vrouw spaarde munten, hadden wij
misschien iets uit Nederland? Hij wilde er graag voor betalen. Na enig graven
kon Bert hem twee munten overhandigen: 1x €1 en 1x €2. Nee, natuurlijk hoefden
we er geen geld voor. We raakten aan de praat, complimenteerden de man met de schitterende
tuin en hoorden toen dat ze er pas twee maanden zaten. Ze kwamen uit Texas,
hij, zijn vrouw en hun zeventienjarige zoon, en hadden daar zo hard moeten
werken dat ze elkaar nauwelijks zagen. Nu draaiden ze met z’n tweeën op als
manager voor dit juweeltje van een motel, waarbij ze wel alle voorkomende
werkzaamheden moesten doen. Ook de kamers schoonhouden, bedden opmaken, de
tuin. Maar ze waren dolgelukkig met deze keuze. Hun zoon zat in het laatste
jaar van de highschool en zou daarna de opleiding tot Park Ranger gaan
volgen, een studie van vier jaar.
Het was heerlijk om weer eens in een gewoon bed te slapen,
en om genoeg licht te hebben zodat we niet helemaal om half negen de dag al af
moesten sluiten. Wat een luxe!
P.S. Paonia is trouwens een bijzondere plaats, met een kleurrijk aanzien:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!