Maandag 2 september – dag 9: Cedar Breaks – Glendale

Het moet voor mij een makkie zijn om de pot met goud te vinden. Niet vanwege de goudmijnen in de regio, maar vanwege de regenboog die zich luid en duidelijk manifesteert op mijn enkel. Maar ja, ik laat dat lichaamsdeel toch liever ongemoeid; het is duidelijk dat het wat meer rust nodig heeft dan ik dacht. Intussen ik heb wel mooi de Alpine Trail gelopen, had ik niet willen missen!

Wat ik nog vergeten was te melden over Cedar Breaks: overal in het park zie je dode bomen tussen jonge, groene exemplaren staan. Dat komt door de schorskever. Die beestjes leggen, in een cyclus van 300 jaar, eitjes in de laag vlak onder de schors van de Engelmann naaldbomen. Daartoe boren ze eerst een gaatje in de schors, en daardoor wordt in die laag de sapstroom van de boom onderbroken. Die sapstroom is onontbeerlijk voor de boom om in leven te blijven. De larven voeden zich met die laag waardoor het einde verhaal is voor de boom. Maar dat is juist goed, het zorgt voor een natuurlijk verjongingsproces. De laatste cyclus, die nu bezig is, begon in 1992 en komt langzamerhand tot een eind.

We hebben heerlijk geslapen, met de thermokleding aan was het meer dan warm genoeg. Na ons favoriete ontbijt van granola, Griekse yoghurt, banaan en ahornsiroop braken we de tent af om naar een nieuwe kampeerplek te rijden. Die was min of meer om de hoek, in Glendale. Op weg ernaar toe zagen we enorme lava-velden, een tamelijk bijzonder verschijnsel dat je hier niet direct verwacht. Hele gebieden vol met grote brokken zwarte lavasteen. Verder was het voor Amerikaanse begrippen erg druk op de weg, iedereen ging huiswaarts na het lange weekend. Veel mensen sleepten op een aanhanger een quad achter zich aan. Die vierwielige mini-jeeps hadden we al regelmatig voorbij zien en vooral horen komen hier in de omgeving. Het lijkt erop dat elk zichzelf respecterend gezin zo’n nieuwe huisgenoot heeft. En je kunt er natuurlijk ook aardig op crossen hier, dirt roads in overvloed, maar of dat voor de natuur nu zo goed is?

Bij de familie Bauer kamperen we altijd minimaal een nachtje als we in de buurt zijn. Je staat er op gras, onder oude appelbomen en hoewel het sanitair verouderd is voldoet het prima, met goede douches en een wasmachinehok waar je voor $1,50 de was kunt doen. Dit laatste was voor ons een belangrijke reden ook dit jaar weer een tussenstop in te voegen. En hoe bijzonder, we waren de enigen! Het hele veld voor ons alleen, geweldig. Deze campground ligt eigenlijk heel mooi centraal tussen Zion, Bryce en Cedar Breaks. Ook kun je makkelijk naar Kanab rijden, of naar het Pipe Spring State Park. Dus voor wie geen plaats meer kan krijgen op de overvolle campgrounds van Zion is dit misschien een goed alternatief. Reserveren hoeft niet en er is altijd plaats. Overigens gaat het dan wel om het tentveld, met een camper/RV sta je op het voorstuk en dat is drukker. Met de tent betaal je $20, warme douches inbegrepen.

Goed, wij gingen níet naar Zion of naar Bryce. Zion is langzamerhand zo verschrikkelijk overlopen dat het niet leuk meer is. Overal is het file-wandelen. En in Bryce waren we vorig jaar, nu hadden we min of meer dezelfde rotsformaties al in Cedar Breaks gezien. Kortom, een rustdag! We waren er al om 11.30, tijd genoeg om het blog bij te werken en eindelijk weer eens wat updates te posten. Verder valt er weinig te melden. Dat vinden we nu zo heerlijk aan het kamperen, als je eens een dag rustig aan wilt doen heb je gewoon je eigen huis bij je. Je pakt eens een drankje, kunt lekker je eigen potje koken en er hoeft verder niets. Echt een deel van de pret voor ons. 

De voet werd hoog gelegd, de laptop opengeklapt en Bert ontfermde zich net als thuis over de was. Toen ik even een telefoon aan de lader ging leggen in het washok trof ik daar een Amerikaanse dame. We raakten in gesprek, ze vertelde dat ze de was van vier weken aan het doen was. Het hok stond dan ook vol met wasmanden. Ze hadden, toen ze gepensioneerd waren, hun huis verkocht en een grote RV aangeschaft. Daarin woonden ze nu, in Florida. Maar met een RV kun je rijden, dus dat deden ze. Van Florida tot aan Olympic Park via o.a. Yellowstone, toen Oregon, Californië, en nu Utah. Ruim twee maanden waren ze al onderweg en ze worstelde met de duizenden foto’s die ze gemaakt hadden. Opeens brandde ze los over de president. ‘Die man moet weg! Hij is verschrikkelijk! Een ramp!’ en zo ging het nog even door. Het zit bij veel mensen zó ontzettend hoog, dat merken we steeds weer, en toch is niemand kennelijk bij machte er iets aan te doen. Ik heb haar maar sterkte gewenst…

In het begin van de avond, net toen we klaar waren met eten, begon het heel hard te waaien. Bert voelde zelfs één regendruppel. Omdat we toch zin in koffie hadden hebben we alles maar naar de veranda bij het sanitairgebouw gesleept, en zo konden we uit de wind (regen viel er uiteindelijk niet) op een bankje van onze avondkoffie genieten. Niets te klagen en dat doen we dus ook niet! Alleen toch jammer dat ik naar die pot goud kan fluiten…