Dinsdag 24 september – dag 31: Santa Fe

Het voordeel van een beetje afzien bij het kamperen is dat je twee keer zo lekker slaapt als je weer eens in een echt bed ligt. En dan ook nog eens een douche op twee passen afstand, wat een luxe! Ik haalde koffie bij de receptie en we namen alle tijd. Na het douchen ontbeten we in het Modern General, ook daar hebben we dit jaar geen foto van gemaakt. Hier dus de link: https://moderngeneralfeedandseed.com

Vandaag hadden we drie doelen: het Georgia O’Keeffe Museum, het New Mexican Art Museum  en de Encaustic Art Gallery waar werk van onze nieuwe vriend Nard moest hangen (zijn website: www.nardclaar.com) Een dagje kunst dus. Het museum van Georgia O’Keeffe lag op een kwartiertje lopen van ons motel. Het was er druk, wat niet zo gek was want zij was de beroemdste vrouwelijke artiest van Santa Fe. Eerst bekeken we maar eens de film die over haar leven gemaakt was. In deze documentaire van een kwartier kregen we een aardige indruk van deze ons tot dan toe redelijk onbekende vrouw, die met onverdroten energie en bevlogenheid vanaf haar vroege jeugd de schilderskwast hanteerde, wat in die  tijd erg ongebruikelijk was.. Haar werk laat zich niet zo makkelijk omschrijven. Zij schilderde in verschillende stijlen, soms heel gedetailleerd en soms min of meer kubistisch-realistisch. Ik denk dat je het het beste kunt karakteriseren als modernisme.  Lang niet iedereen vond haar werk mooi, vooral de mannelijke collega’s hadden moeite met haar kleurgebruik. Haar meest bekende werken bestaan uit gigantische uitvergrotingen van bloemen in meest pasteltinten. Persoonlijk spreekt me dat niet aan, maar wie ben ik: het duurst verkochte schilderij ooit door een vrouw geschilderd was van haar hand,  het bracht $44,4 miljoen op... Wat ik wél mooi vond was haar interpretatie van de woestijn in New Mexico, totaal anders dan haar  uitgesproken organische schilderijen. Smaken verschillen nu eenmaal, en dat is maar goed ook.

Precies zo'n bank had O'Keeffe ingebouwd in haar huis.
In het midden een vitrine met daarin het skelet van een ratelslang

Na anderhalf uur waren we wel uitgekeken. Het is een klein museum, wat ik altijd fijn vind omdat ik dan echt de concentratie kan opbrengen. Hoewel, ik herinner me een keer in het Metropolitan Museum in New York, daar hadden we wel drie dagen door kunnen brengen. Maar goed. We liepen naar buiten,  terug naar het centrum om daar wat te drinken. Aan het Plaza is het heel gezellig zitten, het doet echt zó erg aan Mexico denken! We verbaasden ons er zelfs af en toe over dat er zoveel Engels gesproken werd…

Onderweg kom je natuurlijk ook het een en ander tegen

Het New Mexican Art Museum was een enorme verrassing. Zoals de meeste gebouwen hier in adobe-stijl gebouwd, dat alleen is al een feest voor het oog. We konden toevallig aansluiten bij een rondleiding  - ‘als je het niet interessant vindt kun je gewoon je eigen gang gaan hoor’, zo verzekerde ons het meisje aan de kassa – en dat was een goede zet. Zo hoorden we dat er in vijf verschillende ruimtes elke zes weken andere jonge, veelbelovende kunstenaars mochten exposeren, dus dertig per jaar. Daar hing echt prachtig werk bij. Zoals veel meer werk in dit museum ons aansprak, niet in de laatste plaats de beelden die in de aanpalende beeldentuin te zien waren. En dan was er ook nog een schitterend aangelegde en onderhouden binnentuin, met op de muren moderne fresco’s aangebracht.  Een feestje, vonden we!

Aldus geestelijk gevoed togen we op weg naar de laatste culturele uitspatting: de Encaustic Art Gallery. Het was nog niet heel eenvoudig die te vinden, en zelfs de navigatie stuurde ons iedere keer een andere kant op. We kwamen terecht in een ander Santa Fe, in een buurt waar je ’s avonds liever niet alleen over straat zou gaan. Maar  uiteindelijk vonden we dan toch de galerie, die zichzelf liever als museum aankondigde en daaraan het recht ontleende een toegangsprijs van $10 p.p. te vragen. Nu hadden we al een en ander uitgegeven aan cultuur vandaag, en een blik naar binnen overtuigde ons niet bepaald om daar nog eens een schepje bovenop te doen. Bert ging toch maar even vragen of er inderdaad werk van Nard te zien was, en toen mochten we er zonder te betalen in om het te bekijken. Dat was dan wel weer aardig. We vonden het jammer dat er maar één schilderij hing, we hadden graag meer gezien.

Het was vijf uur toen we terug kwamen in het hotel. Tijd om na te praten, het was een ontzettend leuke dag geweest! ’s Avonds aten we wederom in de Vinaigrette, waar we nu, wijs geworden door gisteren, allebei als toetje de lemon-cheesecake namen. Je eet in feite een pakje boter, maar o wat was het lekker! En nu nadert het einde van de reis. Morgen maken we een lange autorit, over de Interstate 40, naar het Homolovi Ruins State Park, waar we gaan kamperen. Van daaruit bezoeken we dan de Painted Desert en het Petrified Forest. Daarmee zijn we dan ook goed op weg naar Las Vegas, van waaruit we volgende week maandag weer terugvliegen. Maar daar denken we liever nog even niet aan.