Woensdag 12 september – dag 16: Moab (Arches)

Hutspot of Hotspot? We doen de laatste, de eerste bewaren we voor thuiskomst in Nederland. Met daarbij de alom geroemde gehaktballen van Bert.

Voor het eerst deze vakantie kon ik mijn telefoon met de AT&T simkaart als hotspot gebruiken. Daarmee creëer je een WiFi-punt voor andere apparaten, die mee kunnen draaien op de dataverbinding van de telefoon. Ik moet zeggen: ideaal! Waar we anders regelmatig op zoek moesten naar een McDonalds voor een internetverbinding  - niet dat dat nu zo moeilijk was hoor, in bewoonde gebieden zie je ze natuurlijk om de haverklap – kon ik nu gewoon bij de tent de verhalen op het blog zetten. Met de 8Gb hoef ik ook niet erg op het verbruik te letten, ik zit nu pas tegen de 1Gb aan.

Om 8.15 vanmorgen reden we Arches National Park binnen. Tot onze vreugde stond er helemaal geen rij, dat hebben we wel anders gezien. We konden zo doorrijden. Inmiddels is dit de vierde of de vijfde keer dat we hier komen, en het blijft verbazen. Het licht was perfect, de temperatuur heel aangenaam én het was niet druk. We konden dus op ons gemak alle rotsformaties bekijken en ook voor de zoveelste keer op de foto zetten. Het is echt een van onze favoriete parken! We liepen hier en daar een korte trail, aan het eind wilden we de langere doen naar o.a. de Landscape Arch. Er stond een verfrissend windje zodat het ook later op de dag goed uit te houden was.

Tijdens onze lunchpauze, onder een afdakje met twee picknickbanken, raakten we aan de praat met twee andere stellen. De één vertelde dat zijn dochter in Leiden woonde. Eerst had ze in Amsterdam haar master had gedaan, toen in Maastricht een PhD, en nu gaf ze les in (trans)genderstudies aan de universiteit in Leiden. Ze had bovendien een Veni-beurs binnengehaald voor onderzoek, slimme tante dus. En de wereld wordt echt steeds kleiner!

Het werd tijd voor de laatste trail. Er was meer dan genoeg ruimte op de parkeerplaats, wat opviel omdat dit wel een veelgelopen tocht is. Maar goed, wij op pad. Meteen aan het begin al kwamen we mensen tegen die terugkwamen, handen voor het gezicht of doeken voor de mond. En ja, we begrepen wel waarom: we werden werkelijk gezandstraald! De wind was inmiddels aangewakkerd tot naar schatting windkracht 7, en dat mag normaal gesproken misschien goed te doen zijn, hier ontstonden tussen de rotsen enorme tochtgaten. Alle dode huidcellen spoten van onze zonverbrande benen af, gratis en voor niets. Dat was tot daaraan toe, erger was dat het zand ook in onze ogen terechtkwam. En in onze neus, en in onze mond…We hebben het nog even aangezien maar zijn toen ook maar teruggegaan. Geen lol aan. En we hadden dit al drie keer eerder gelopen tenslotte, was het de eerste keer geweest hadden we misschien nog wat langer doorgezet.

Dit hebben wij een aantal jaren geleden gedaan. Geweldig! 

Vijf uur na binnenkomst reden we het park weer uit. De dorst dreef ons rechtstreeks in de armen van Bacchus, in de vorm van Moab’s Brewery, waar we ons net als gisteren konden laven aan bier resp. limonade. De volgende gang was naar de City Market, daar hebben ze heerlijke vers bereide salades en andere tongstrelende gerechten. We zochten ons avondmaaltje bij elkaar, daarbij geholpen door…juist, John! John van de City Market, weet je nog? Nee? Kijk dan even bij ons blog van 2016, donderdag 8 september, dag 17.

’s Avonds bij het eten ontpopte Bert zich als een ware Uri Geller; hij had zijn vork nog niet aangeraakt of alle tanden stonden krom. Cheap stuff, yeah!