Donderdag 13 september – dag 17: Green River – Colorado Monument

Aan afvalscheiding wordt hier niet overal gedaan. Op mijn vraag waar ik lege batterijen kon laten verwees de camphost van Green River achteloos naar de gewone vuilcontainer. Toen ik navroeg  of hij dat zeker wist haalde hij zijn schouders op. Na hem de zondvloed, wat hem betrof. Hij bivakkeerde zelf in een RV van een metertje of 15, voorzien van diverse uitschuifvertrekken, afgetopt met de Amerikaanse vlag. Verder zeg ik er niks over hoor.

Met de batterijen maar weer in de tas, desnoods gooien we ze in Nederland weg, zetten we koers naar Colorado Monument. Dat was slechts anderhalf uur rijden. Redelijk vroeg in de middag kwamen we dus aan op de Saddlehorn Campground, waar we net als twee jaar geleden op plek 72 onze tent opzetten. Deze keer alleen niet op het daarvoor bestemde tentpad, maar op een veel vlakker stuk tien meter verderop. Ook net als vorige keer stond er bijna niemand, tenminste op de C-loop waar alleen tenten of kleine kampeerbusjes kunnen staan.

Hierna reden we naar Grand Junction waar we in Main Street wat wilden gaan drinken. Onderweg naar beneden (je moet een heel eind omhoog de berg op) stond er opeens een groepje berggeiten hoog langs de weg. Ze bleven zowaar stilstaan in fotogenieke houding waar we dankbaar gebruik van maakten.  We namen naar GJ niet Hwy 70, maar reden Broadway Street af. Dat reed lekker rustig. We maakten nog een ommetje langs het vliegveld van Grand Junction. Naar de counter van National Car om precies te zijn, in de hoop dat ze mogelijk nu wél een Ford Explorer voor ons hadden. Bert vond dat eigenlijk onzin, maar we vonden de Ford Escape die een maatje kleiner is al zo lekker rijden twee jaar geleden en ik wilde graag de grote broer eens proberen. Helaas pindakaas, niets voorradig. Mogelijk kunnen we verderop in de reis nog een poging wagen, Montrose bijvoorbeeld waar we morgen langs komen. Grand Junction zelf stelt qua centrum niet veel voor, hoewel men erg zijn best heeft gedaan het een facelift te geven in de vorm van allerlei kunstwerken in Main Street. Er zijn ook wel een paar aardige winkeltjes, waaronder een schoenenwinkel waar ik de vorige keer al mijn slag had geslagen. Dat was zo goed bevallen, die schoenen heb ik bijna geheel versleten inmiddels, dat ik er nóg een paar van hetzelfde merk heb aangeschaft. Wel een ander kleurtje natuurlijk. Daarna was het tijd voor de micro-brouwerij waar Bert een donker biertje nam, nou ja, twee om precies te zijn. En ik was de bob, dus water voldeed prima. Ze hadden de kaart vernieuwd en we deelden een portie calamares in tempura en een spring roll met allerlei exotische ingrediënten. De calamares waren de lekkerste ooit! Alsof de inktvis ter plekke uit de zee was gehaald. Ironisch, want we zaten nog middenin woestijngebied.

Op de terugweg reden we de scenic drive vanuit Grand Junction richting Fruita. Dat was nog iets van 40 kilometer, maar de avondzon zorgde weer voor mooie kodakmomenten. Bij de tent dronken we een glaasje, aan eten hadden we geen behoefte meer na het voortreffelijke maal vanmiddag. Het werd tegen verwachting in helemaal niet koud, sterker nog, er leek een warme golfstroom langs te komen. Dat maakte het heel aangenaam en we bleven nog een tijd zitten lezen bij onze boeklampjes. Rondom ons was het weer aardedonker. We waren één met de sterren, zo voelde het. Bijna alsof je een indringer bent. Een oefening in nederigheid van jewelste...

Een gepimpte piano in Grand Junction

Independence Rock, die elk jaar (o.a.) op 4 juli beklommen wordt. Ik moet er niet aan dénken...

Het hoge plateau is de Saddlehorn, we kampeerden aan de voet ervan

Een van de sanitairgebouwtes van de Saddlehorn campground, buitenkant....

.....en de binnenkant. WC staat er net niet op. Maar alles even schoon!