Vrijdag 23 september - dag 32: Crested Butte - Leadville

Het zachte getik van regendruppels op het tentdoek maakte me vanmorgen wakker. Het regende niet erg hard, bovendien was het nog vroeg en het geluid werkte een beetje hypnotiserend.  Ik draaide me dus nog maar eens lekker om. Koud was het wel, zodra je je neus boven de slaapzak uitstak bevroor hij. Even later werd ik weer wakker, nu regende het aanzienlijk harder. Ik trok de stoute schoenen aan en stak mijn hoofd naar buiten. Naast een paar roodbonte koeien zag ik een lucht vol water. 

Op dit moment viel het nog een beetje mee met de regen. 

Van de omliggende bergen was niets meer te zien. Ik maakte Bert nu ook maar wakker. Omdat het niet alleen nat maar ook koud was porde ik in de overblijfselen van het vuur van gisteren in de hoop dat er nog ergens iets zou ontvlammen. Tevergeefs. We kropen de tent weer in, wachtend tot het ergste voorbij zou zijn. Opeens werden we geroepen. Buiten stond de (volwassen) kleinzoon van de buurman van gisteren. ‘We komen jullie even helpen’, zei hij. En daar kwam de vuurbrigade weer aan, armen vol houtblokken en aanmaakhoutjes. Het hout brandde niet echt makkelijk, het kostte zelfs hen moeite het aan te krijgen nu. Maar het lukte en we warmden onze handen boven de vlammen. Intussen bleef het miezeren en we twijfelden erg wat we zouden doen. Het plan was om hier te blijven en in de omgeving te wandelen, zo ontzettend mooi was het. Eerst maar eens koffie. In de regen kookten we het water, regenjacks aan. Kwamen ze toch nog van pas. De koffie dronken we in de auto, bij het vuur staan was geen optie meer. Het kwam nu met bakken tegelijk uit de lucht. Achter ons zag ik in de spiegel dat de mannen van het vuur druk bezig waren, met opbreken. Waren ze niet van plan geweest dus ik liep er maar even heen. Ze deden alles zo snel dat ze al bijna weg waren. De voorspelling voor vandaag was heel slecht hadden ze net gehoord. Regen en sneeuw tot zeker twee uur, sterke daling van temperatuur en ook nog harde wind. Ik bedankte ze uitbundig voor al hun hulp. We mochten al het hout hebben van ze (ongeveer 1 kuub!), goede reis en tot ziens!

De campground veranderde langzamerhand in een modderpoel met overal diepe plassen. Dat betekende maar één ding: wegwezen! Anders kwamen we ook met de auto niet meer weg. Terwijl Bert rustig de kaart aan het bekijken was en nog niet in de gaten had dat het zo erg werd, ruimde ik alles in de tent op en gooide het zo in de auto. Toen kreeg Bert ook door dat er iets aan de hand was Samen braken we in de stromende regen razendsnel de tent af, alles klets natuurlijk. Het begon te sneeuwen. We sprongen in de auto en maakten dat we wegkwamen, net als de andere kampeerders. We konden dankzij de four wheel drive nog wel het pad opkomen gelukkig, met een gewone auto was dat nog maar de vraag geweest.

Het lijkt hier minder erg dan het is....

                    

De eerste gang nu was naar het dorp om te ontbijten en vooral op te warmen. Onze handen waren echt helemaal bevroren en de rest van ons bijna. Bij het Paradise café gingen we naar binnen….om terecht te komen in een enorme rij. Onze naam werd genoteerd op een lijst met de mededeling ’over drie kwartier zijn jullie wel aan de beurt’. Tja. Ach, het was er warm. We gingen op de trap zitten waar we aan de praat raakten met twee dames die door hun echtgenoten van een flinke Bloody Mary waren voorzien. Mét vodka. Om half elf ‘s ochtends. Moet kunnen, toch? Om kwart over elf waren wij aan de beurt. Aan de bar gezeten smulden we van de warme maaltijd en vooral ook veel hete koffie.

De goten liepen in no time vol met water dat heel hard naar beneden stroomde

Een Bloody Mary op de trap

Na deze belevenis reden we helemaal om, via Gunnison, terug naar Buena Vista. We wilden de pas waar we gisteren overgekomen waren niet over in deze weersomstandigheden. Zelfs nu zagen we af en toe helemaal niets door de mist en sneeuwbuien. De temperatuur daalde naar –2.

                                                       

We spraken af even een kop koffie te halen in Buena Vista en daarna door te rijden richting Leadville. Zo gezegd zo gedaan. Eenmaal over de pas heen werd het weer iets beter hoewel het nog steeds snijdend koud was. Donsjassen aan en mutsen op dus. In Leadville, waar we tegen vijven aankwamen, vroegen we eerst om een kamer bij de Super8. Gelukkig zijn we tegenwoordig zo slim om te vragen of we de kamer eerst mogen zien voor we iets accepteren. Dit was een naar, donker en klein hol dat ook nog aan de prijs was met $112 excl. tax dus we bedankten vriendelijk voor de eer. Net aan de andere kant van Leadville zagen we de Silver King Innl. Daar hadden ze voor ons een heerlijke lichte en ruime kamer voor $75. Die hebben we direct genomen. We waren nog steeds niet helemaal warm geworden maar een goede hete douche deed wonderen en helemaal opgeknapt besloten we direct maar een nacht bij te boeken. Van hieruit konden we ook heel veel doen tenslotte en kamperen met deze kou was gewoon geen optie. We zijn geen twintig meer…..De tent hingen we te drogen in de kamer, binnentent over een kast en de buitentent over de rail van het bad. Zo kon hij mooi uitdruipen zonder meteen voor een overstroming ter plekke te zorgen. Ook weer geregeld!

Omdat we laat en vooral stevig ontbeten hadden aten we wat restjes uit de koelbox op in de kamer. Behoorlijk gevloerd als we toch wel waren ging, net als op de campground, het licht vroeg uit. Morgen maar weer verder zien!