Dag 6 - vrijdag 12 juli: Sacramento - Austin

Dag 6 – vrijdag 12 juli: van Sacramento naar Great Basin dag 1

De eerste gang vanmorgen was naar de Starbucks, ongeveer tegenover de campground. Na een overheerlijke, op ons verzoek warmgemaakte morningbun – houdt het midden tussen suikerbrood en een Zeeuwse  bolus - en een stevige bak koffie pakten we de tent in, namen een douche en vertrokken richting The Great Basin National Park. Dat lag ongeveer 900 km verderop  in oostelijke richting, in Nevada. We namen de route langs South Lake Tahoe, een heel groot meer dat garant staat voor een enorme stroom aan vakantievierders. Waar water is zijn mensen, altijd en overal. Wat dat aangaat is het verwonderlijk dat wij mensen geen al dan niet rudimentaire zwemvliezen  meer hebben,of hier en daar een vinnetje. Zelfs het sterrenbeeld Vissen geeft geen enkele garantie, ik spreek uit eigen ervaring.
Goed, we worstelden ons door alle hamburger-  en aanverwante horecazaken heen en deden daarbij ons uiterste best niet iemand voor de wielen te krijgen in dit overvolle gebied. Dat was nog best een hele inspanning. Uiteindelijk raakten we wat uit de drukte. Het meer strekte zich in volle schoonheid aan de rechterkant naast ons uit. Rechterkant??? We moesten het links van ons hebben! Verkeerd gereden….dus alles weer in omgekeerde volgorde terug. Gelukkig waren we nog niet al te ver doorgereden.
We reden verder, via Carlson City richting Ely. Nu kun je in Europa misschien makkelijk zo’n afstand van 900 kilometer in één dag overbruggen, in Amerika is het een illusie te denken dat je dat gaat lukken. Je mag als je geluk hebt zo hier en daar 70 mijl per uur rijden maar vaker is het 55. En denk vooral niet dat er toch niet gecontroleerd wordt als het een onbevolkt gebied is, want voor je het weet word je met loeiende sirenes ingehaald door oom agent.

We hadden halverwege dus een overnachting gepland. Nou ja, gepland in die zin dat we op de kaart hadden gekeken waar eventueel een campground zou zijn. Er was er eentje, vlak voorbij Austin. Dat moesten we kunnen halen. Dat wil zeggen, als het weer ons niet in de steek zou laten. Want de donkere wolken pakten zich in rap tempo samen in de lucht om ons heen. Ach, we hadden een uitwijkmogelijkheid: in Austin zou zeker iets te vinden zijn.
Rond zes uur reden we dat plaatsje binnen, wat enkele mijlen daarvoor al aangekondigd had gestaan als de moeite van een bezoek meer dan waard. We hadden inmiddels al uren door een onmetelijk groot gebied met prairie en woestijn gereden, echt schitterend. Maar ook heel eenzaam, we kwamen niets en niemand tegen. Deze route heet dan ook niet voor niets ‘the loneliest road’.

Austin bleek te bestaan uit ongeveer vier vervallen motels waarbij je de wandluizen bijna over de gevel zag kruipen, en enkele even vervallen huizen. We voelden ons niet geroepen hier de nacht door te brengen. Dus verder maar weer. De lucht was nog steeds zwaar van water en er zat dus niets anders op dan door te rijden naar Ely. Dat zouden nog wel een paar pittige uurtjes worden, we hadden al een lange dag achter de rug. Vlak voorbij Austin klaarde de lucht echter iets op, en zo’n tien mijl verder zag ik opeens een campground liggen. Bert kon nog net op tijd vol in de remmen gaan om de afslag nemen. Het bleek een pareltje.

Heel rustig, de vertrouwde ruime plekken en prachtig uitzicht. Het was opgehouden met regenen en in tien minuten hadden we ons tentje alweer staan. Wat een genot!

Aan de overkant van het pad stond een ander stel, het leken moeder en zoon. De zoon begon met bellen toen wij aankwamen en was nog niet opgehouden toen wij naar bed gingen…Gelukkig bleef het geluidsniveau binnen de perken. Iets verderop stonden twee motorrijders. Een van hen had óók interessant telefonisch contact. En wel zo luid dat wij zelfs de dame aan de andere kant van de lijn konden horen. Dit gesprek duurde maar een half  uur, dat scheelde.

Maar we hadden van dit alles helemaal geen last, het was meer een constatering. We kookten op ons nieuwe gasstel, dronken een glaasje en sloten zo de dag voldaan af.