In Cloudcroft was het tijd voor koffie. In het café waar we naar binnen gingen werden we verwelkomd door een alleraardigste jongeman, die verder echter geen aanstalten maakte ons te bedienen. Na een tijdje kwam hij toch naar ons toe, en vertelde dat hij hier slechts een klusje opknapte maar dat de eigenaar er zo weer aan zou komen. Daar wachtten we dus maar even op. Tien minuten later, we wilden bijna weggaan, kwam hij er inderdaad aan. Om te melden dat de zaak pas over een half uur open zou gaan. We mochten best wachten hoor. Nou, mooi niet. In het vlakbij gelegen Western Café kregen we direct een grote mok koffie aangeboden en we namen er meteen een ontbijtje bij. Er zaten alleen maar locals en er heerste een gezellige sfeer. In de aanpalende ruimte zaten nog veel meer mensen, en deze ruimte was letterlijk van onder tot boven volgeplakt met dollarbiljetten. Er zat ook een gezelschap Japanse Krijgers, in vol ornaat. En de dames-wc was voorzien van twéé closetpotten in één ruimte. Stereoplassen dus, gezellig! Kortom, genoeg te zien.
Na dit hartverwarmende onthaal reden we verder door het prachtige Lincoln Forest dat ons afwisselend deed denken aan de skigebieden in Oostenrijk, de Alpes Maritimes en aan Nederland (koeien en grasland). Het regende nog af en toe en de zon liet zich niet zien.
In Artesia stopten we voor een koel drankje. Er was een dame aan het werk die niet bijster veel te doen had, daarom maakte ze alles maar steeds opnieuw schoon. Elke keer hetzelfde rondje: vuilnisbak opendoen, de zak even rechttrekken, alle tafeltjes met de spuitbus te lijf ook al had er niemand gezeten sinds het vorige rondje, de koffiebar afnemen. Tja, zo kun je ook je dagen vullen.
Als je Artesia binnenrijdt vanaf het noorden word je blik direct getrokken door een enorm kunstwerk, een herinneringsmonument voor de eerste olieboringen aldaar. Heel natuurgetrouw waren daar de arbeiders nagemaakt die aan het werk waren. Ook het gezin van de betreffende oliebaron werd in brons vereeuwigd. Nog steeds wordt hier veel olie gewonnen, ook te zien aan het landschap dat gedomineerd wordt door jaknikkers.
 |
 |
 |
 |
 |
In 1931 schreef M.H.Székely-Lulofs het boek Rubber, over het leven op een rubberplantage in het voormalig Nederlands Indië. Het zou wel een aangepaste Amerikaanse herkansing verdienen: de weg lag ook hier weer bezaaid met restanten van autobanden.
Een mijl of twaalf voor Carlsbad ligt het Bratley Lake State Park. Daar vonden we een mooie kampeerplek. Keus te over. De temperatuur was aangenaam en we hadden al snel de tent tussen de bomen opgezet. Heel fijn, ook hier hadden ze overal voor beschutting tegen zon en regen gezorgd in de vorm van een pseudo-hooischuuroverkapping.
 |
Daarna reden we naar Carlsbad, niet veel bijzonders. We parkeerden de auto voor de McD en hadden daarmee genoeg internetbereik om het blog te kunnen bijwerken. Na een toertje door de stad, langs de rivier de Pecos en de daar vlakbij gelegen villawijk, aten we een hamburger bij Wendy’s om de avond met een glaasje uit de koelbox bij de tent af te sluiten. We zaten nog een hele tijd buiten te genieten van de rust en de heerlijke avondtemperatuur. Een heel verschil met gisteren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!