Antelope Canyon is een canyon die in 1930 ontdekt werd door
een jonge herderin. Nu is het een van de grote publiekstrekkers rond Lake
Powell. Er is een Upper Canyon en een Lower, allebei anders van karakter.
Tenminste, dat denk ik, want we zijn maar in één geweest: de Lower. De naam
komt trouwens van de Pronghorns, een dier verwant aan de antilope, die vroeger
de canyons bewoonden.
Omdat je de Lower het beste ’s morgens vroeg kunt bezoeken in verband met het
licht stonden we al om half acht bij de ingang, als nummer twee. Omdat we toch
alles bij ons hebben zetten we eerst maar eens koffie, gewoon stoeltjes naast
de auto gezet en van een heerlijk bakkie genoten. Om acht uur kwamen de
indianen aanstuiven, niet op hun paarden maar gewoon in hun stalen ros. Dat
viel natuurlijk wel een beetje tegen, we hadden ze graag met verentooi en
strijdbijlen in actie zien komen, waarbij wij ze dan de vredespijp konden
aanbieden. Maar ja.
Kaartverkoop |
Bij het loket was er nog even wat gedoe omdat ze de sleutel vergeten waren, maar met de moderne communicatiemiddelen was ook dat euvel zo opgelost en kon het loket geopend. Er stond inmiddels een rij van zeker vijftig mensen achter ons. Normaal gesproken moet dat redelijk snel kunnen, maar iedereen moest op een lijst naam en adres invullen, waarna die naam ook op het toegangsbewijs vermeld moest worden. Daar vroeg vervolgens niemand meer naar, maar het gold ook als dagkaart voor het geval je nog naar de Upper zou willen. Al met al een tijdrovende bezigheid.
Om kwart voor negen mochten we, met drieëndertig anderen, de
kloof in. De indiaan die ons gidste had beslist gevoel voor humor en de
stemming zat er al gauw goed in. We liepen over een stukje land, en toen opeens
was daar de ingang. Een heel smalle sleuf tussen de rotsen waar je door moest
kruipen om via een ladder naar beneden te komen.
Onze gids |
Een voor een worden we door de bodem verzwolgen |
Vanaf dat moment zakte bij
iedereen de mond open, om pas anderhalf uur later weer dicht te gaan. Zoiets hadden we nog nooit gezien. De foto’s,
voor zover die gelukt zijn, geven maar heel beperkt weer wat wij zagen. Onze
gids nam alle tijd, maar wat het meest bijzondere was: hij maakte op bepaalde
punten voor iedereen foto’s, met onze eigen toestellen. Hij wist van allemaal
hoe ze werkten en zette die van mij op ‘zonsondergang’ wat inderdaad een prachtig
resultaat gaf. Om het verschil te demonstreren liet hij me mijn eerder gemaakte
opnames even terugzien. Hij vertelde dat de relatief eenvoudiger camera’s vaak
veel betere resultaten gaven dan de hele dure, omdat die elk foutje genadeloos
afstraffen terwijl de goedkopere meer vergevingsgezind zijn. Dat waag ik te
betwijfelen: ik heb de schitterende foto’s van Marianne gezien op het
AllesAmerika-forum en die waren echt met een hele goede camera gemaakt.
Bovendien op statief, dat helpt ook enorm. De foto's hieronder zijn slechts een impressie; we moeten ze nog uitzoeken en via dit blog invoegen is lastig, je kunt haast niet zien hoe ze geworden zijn. Later zullen we de mooiste selecteren zodat die in een album opgenomen kunnen worden. We maakten er meer dan tweehonderd dus dat moet lukken.
Ons hele leven hebben we nog nooit zoiets moois gezien. Het was een stukje omrijden
voor ons, maar dubbel en dwars de moeite waard! Overigens sluiten ze de boel
direct als er ergens in de buurt onweer of zware regenval is. Een aantal jaren
geleden verdronken er tien mensen doordat in een zijrivier de waterstand
plotseling steeg waardoor de canyon binnen enkele ogenblikken vol water kwam te staan. Je kunt dan echt geen kant op. Dat
was ook de reden dat we twee jaar geleden ons programma hebben moeten omgooien
waardoor we dit toen gemist hebben.
Na zoveel moois reden we, nog enigszins confuus, terug naar
de tent. We waren daar om kwart voor elf en check-out was om elf uur. Gelukkig duurt het opbreken en
inpakken ongeveer tien minuten, en om elf uur waren we startklaar. Eerst moest
er echter nog gedoucht worden, een kwartier voor $2. Lang hoor, een kwartier,
dat mogen ze best wat inkorten. Daarna hebben we de foto’s van die ochtend maar
direct in de laptop geladen en op het web gezet omdat we ze onder geen beding
kwijt wilden raken. Ach, en we zaten er lekker in de schaduw, dus meteen maar
de restjes ham op brood gedaan en opgegeten. Al met al was het tegen half twee
dat we wegreden…en we moesten nog best ver….Oorspronkelijk wilden we ook nog de
trail van de Horseshoe Bend lopen, vlak onder Page, maar gezien de extreme
hitte zagen we daarvan af. Uiteindelijk reden we om half zeven de campground
aan de rand van de Canyon de Chelly binnen. Een heel groot terrein met veel
bomen, goed aangelegd. Plaats zat. Een kwartier later stond de tent en reden we
naar het Mexicaanse restaurantje vlakbij de ingang, even genoeg van het zelf
koken. We deelden er een portie en namen ook samen een typisch Navajo-gerecht: Fry
bread. Het lijkt op oliebollen maar dan plat en in punten gesneden, en je eet
het met honing. Heel apart. En ook niet bepaald caloriearm denk ik.
Terug bij de tent voerden we nog een veldslag met mieren en muggen die ons niet op hun grondgebied duldden. Wij wonnen met verve en konden ons dus rustig neervlijen. Op die ene mug na dan die zich onopvallend in de tent verschanst had…..
Terug bij de tent voerden we nog een veldslag met mieren en muggen die ons niet op hun grondgebied duldden. Wij wonnen met verve en konden ons dus rustig neervlijen. Op die ene mug na dan die zich onopvallend in de tent verschanst had…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!