Dag 15 - maandag 30 juli:Gunnison -Black Canyon of the Gunnison

(nog geen foto's, zie vorig bericht)

Direct na Gunnison, waar we alweer vroeg vertrokken, veranderde het landschap. Tot dan toe was het afwisselend mooi of saai geweest maar nu ontvouwde zich in het tere ochtendlicht een goudgele deken van gesteenten, gelardeerd met het heldere blauw van de Blue Mesa Lakes. We reden door  Curecanti National Recreation Area en stopten om de haverklap om foto’s te maken. 

Het was er erg rustig hoewel er talloze campgrounds waren die allemaal meer dan voldoende plaats hadden zo te zien. Ons leek het een walhalla voor watersporters. Wel werd er gewaarschuwd voor de weersomstandigheden op het water: aan het eind van de middag konden die van het ene op het andere moment omslaan in hevig onweer. Dat is in dit hele gebied trouwens zo, ’s morgens mooi en ’s middags moet je dan maar afwachten.
Van afstand hadden we goed zicht op de naaldvormige rotsen die mede karakteristiek zijn voor het gebied. 

Op een geheel verlaten parkeerplaats stonden heel veel brievenbussen terwijl er in geen velden of wegen huizen te zien waren. Ze waren wel in gebruik, de meesten dan, dus vermoedelijk kwamen de mensen van heinde en verre hier hun post ophalen.

Heel mooi op tijd kwamen we aan bij de Black Canyon of the Gunnison NP waar we in het park zelf wilden kamperen. Er was heel veel plaats en we vonden een mooie, vrije, beschaduwde plek. 

Na onszelf voorzien te hebben van vocht en zout in de vorm van een lunch met kaas en crackers reden we de scenic drive door het park. Imponerend! Anders dan de Grand Canyon is deze kloof niet erg gekleurd en  ook minder gelaagd.

 Er waren veel parkeerplaatsen van waaruit je iets kortere of langere stukjes kon lopen voor een spectaculair uitzicht. 

Mooi weer, mooie luchten, mooie plaatjes!

Op één van die tochtjes fotografeerde Bert een grote zittende valk, weliswaar op afstand maar toch bijzonder omdat je ze eigenlijk alleen maar in de (v)lucht ziet. De aanwezige ranger was in elk geval onder de indruk. 

Onderweg zagen we ook een muilhert met twee jongen, in het geheel niet schuw. Die zijn wel wat gewend natuurlijk, met alle bezoekers,  hoewel je het park met de beste wil van de wereld niet drukbezocht kunt noemen.

Terug bij de tent hebben we in de schaduw zitten lezen. Er stond een lekker briesje dus het was er goed toeven. Opeens zag ik twee lange oren in het bosje vlakbij de tent….er bleek een heel muilhert aan vast te zitten! Gauw op de foto natuurlijk. Later liepen er nog veel meer herten op het terrein, ook met jongen. Kennelijk bevonden wij ons in hun leefgebied.

We wilden sperzieboontjes eten maar toen we ze, bijna beetgaar en klaar om in de slaapzak na te garen, even proefden wisten we niet hoe gauw we ze weer uit moesten spugen….víes! Uiteindelijk aten we dus alleen maar aardappelgratin zonder korstje want gekookt en entrecote die op je tong smolt – die laatste vormde het hoogtepunt van de maaltijd. Voor ons hier geen boontjes meer….

’s Nachts meenden we een beer/hert/bergleeuw te horen grommen/knorren. Bij nader inzien bleek het te gaan om Bert’s voeten die op het matrasje heen en weer schoven. Gerustgesteld door deze informatie vielen we weer in slaap.
’s Morgens zagen we de pootafdrukken van een zwarte  beer bij onze tent staan….of is dat een broodje beer….eh…aap??