The Bronx. Dat kenden we alleen als een niet al te veilige
wijk. Toch zijn we daar vandaag geweest. Niet zozeer om de wijk zelf te
verkennen maar om een schitterend stukje natuur in de grote stad te bezoeken:
The NY Botanical Garden.
Om 10 uur stapten we de voordeur uit, om meteen weer naar
binnen te gaan. Het onweer van gisteravond had namelijk voor enorme afkoeling
gezorgd en onze kleding was daar nog niet op aangepast. Dus gauw iets anders
aangetrokken en opnieuw de gang naar buiten gemaakt.
Ingang van ons appartement |
Onze straat |
Met de metro en de bus waren we in ongeveer drie kwartier
ter plekke. We gingen een heel stuk door The Bronx, maar eerlijk gezegd viel
ons niet op dat het hier anders was dan in bijvoorbeeld Harlem of bepaalde
straten in de Lower East Side.
De botanische tuin was een groot feest voor ons. Je hebt helemaal niet in de gaten dat je middenin een wereldstad zit, het voelt echt aan als buiten.
De botanische tuin was een groot feest voor ons. Je hebt helemaal niet in de gaten dat je middenin een wereldstad zit, het voelt echt aan als buiten.
Gigantische tropische kassen
met mooi aangelegde waterpartijen waarin een enorme variëteit aan tropische
waterlelies te zien was. Het verschil tussen ‘gewone’ en tropische is dat die
laatste altijd een stuk steel boven het water heeft, terwijl de soort die wij
kennen direct op het water drijft. Niet alleen de bloemen zijn prachtig, de
zaaddozen die overblijven na de bloei vonden we eigenlijk nóg mooier.
De tuinen waren in onze ogen hier en daar on-Amerikaans aangelegd. Heel verwilderd leek het, maar was het natuurlijk niet: er waren heel veel mensen aan het werk om al dat wilde in toom te houden en met uiterste zorgvuldigheid klein snoeiwerk te verrichten.
We hebben er uren rondgedwaald en het bezoek afgesloten met een rondrit door het hele park, wat enorm groot is en veel boomsoorten herbergt.
Na de tuin, inmiddels eind van de middag, werd het tijd voor een late lunch. Die hebben we
genoten bij Katz’ Deli, waar je de beste pastramisandwiches van de stad kunt
krijgen. Omdat ze hier alleen maar ingesteld zijn op mensen met
onwaarschijnlijk grote magen hebben we er een gedeeld, en dat was meer dan
genoeg voor de rest van de dag. Zo komt Jan Splinter wel door de zomer!
Als laatste programmaonderdeel wilden we de Williamsbridge
op lopen. Vanaf die brug heb je een heel mooi
uitzicht op de East River, en de skyline van Manhattan. Het bracht ons
door een erg leuk deel van de Lower East Side, allemaal gezellige cafés en
hippe winkels. Ook alweer zo’n buurt die
jaren geleden uitermate onplezierig en onveilig was maar nu een
metamorfose heeft ondergaan. Aan de rand ervan konden we nog een beetje dat
gevoel van vroeger ervaren: daar stonden groepjes niet al te vriendelijk
kijkende mannen met – zo op het oog – vechthonden aan de lijn.
De brug werd druk bezocht door fietsers en joggers, kennelijk een geliefde plek voor een stevige conditietraining. We hadden een dik halfuur nodig om tot het midden te lopen. Helaas was alles geheel ingekapseld door een stevig hekwerk en bovendien stonden we aan de verkeerde kant (wandelaars en fietsers werden langs strikt gescheiden paden gevoerd), dus we kregen iets andere foto’s dan we voorzien hadden.
De brug werd druk bezocht door fietsers en joggers, kennelijk een geliefde plek voor een stevige conditietraining. We hadden een dik halfuur nodig om tot het midden te lopen. Helaas was alles geheel ingekapseld door een stevig hekwerk en bovendien stonden we aan de verkeerde kant (wandelaars en fietsers werden langs strikt gescheiden paden gevoerd), dus we kregen iets andere foto’s dan we voorzien hadden.
Een béétje Newyorker gaat op de fiets! |
Alle vormen van vervoer op één brug: trein, auto's, fietsen, wandelaars |
Om half negen waren we thuis. We klopten nog even aan bij
Amparo om te laten weten dat we er weer waren, en daar bleven we vervolgens nog
een hele tijd plakken. Ze had een vriendin op bezoek, ook een Columbiaanse. Het
werd erg gezellig en we dronken de Dubonnet met z’n vieren op (deze keer wisten
we hoe het zou smaken, de schok was dus minder groot). Amparo maakte vroeger
mooie wandkleden/kunstwerken, van natuurlijke materialen. Een groot exemplaar
domineert een wand in haar appartement. Ze heeft ooit geëxposeerd ermee, en er
ook enkele verkocht. Maar nu ze de zorg voor de kleinkinderen op zich heeft
genomen redt ze het niet naast haar werk als huishoudster nog actief te zijn
als kunstenaar.
Bij onze lieve Colombiaanse gastvrouw |
Materiaal: wol, hout, leer |
De vriendin sprak goed Engels en het klikte direct. We
hebben het over van alles en nog wat gehad: hoe het is om als immigrant in NY
te wonen, over politiek, over Colombia. Meteen weer een leuk contact erbij dus,
we mochten de volgende keer bij de vriendin logeren. Dan konden we wijn drinken
op haar dakterras. Kortom, geslaagde dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!