Dag 26 - Bryce

Dag 26 – woensdag 4 augustus – Bryce

Zoals we al hoopten scheen de zon volop toen we opstonden. Het was nog vrij vroeg toen we het park inreden alwaar onze eerste actie het gebruikelijke bezoek aan het Visitor Centre betrof. Daar werd ons verteld dat het weer zou blijven zoals het was: eerst zon, later regen en onweer.

Omdat we mooi op tijd waren zouden we geen problemen ondervinden en we gingen van start met de combinatietocht van Queen’s Garden en de Navajo Loop. Volgens de trottergids een wereldtocht.
Nou, dat klopte. Wat we zagen was onbeschrijfelijk, curieus, onvoorstelbaar. Een theater vol met pilaren in de meest grillige vormen, overgoten met een saus van ochtendlicht.

De tocht viel erg mee, was nergens moeilijk. In de beschrijvingen die je hier krijgt van het Visitor Centre staan vaak omschrijvingen als ‘vrij lastig, vergt goede conditie, reken 2 uur’ maar als je dan zo’n wandeling maakt valt het 100% mee en loop je het in minder dan de helft van de tijd. Waarschijnlijk willen ze erg aan de veilige kant blijven en niet het risico lopen dat mensen iets ondernemen dat boven hun macht ligt.
We hebben inmiddels al veel gezien aan natuurschoon, maar dit sloeg echt alles. Het valt ook niet uit te leggen, je moet het zelf zien om het te kunnen begrijpen.

Na de wandeling, waarbij we aan het eind het onweer alweer zagen naderen, hebben we per auto de rest van het park bekeken. Iedere keer denk je dat het niet nog mooier kan, maar ook iedere keer blijkt dat toch wél zo te zijn….wat een land, wat een land.

Het was nog niet zo laat, een uur of vier, toen we alles zo’n beetje gezien hadden. Je kunt hier weliswaar uren wandelen, er is echt van alles uitgezet, maar dan moet je wel stabiel(er) weer hebben. We hebben overlegd hoe nu verder. Van ons reisplan klopte niet veel meer langzamerhand. Omdat het weer, naar het zich liet aanzien, niet zou verbeteren hebben we eerst de reserveringen die we hadden bij de Grand Canyon, Page en Zion gecanceld. Dat kon heel makkelijk via internet, er was wifi bij het Visitor Centre en ik kon daar buiten op een bankje de laptop zelfs aan de stroom leggen.
Toen zijn we gaan rijden, richting Grand Canyon maar niet met de intentie daar dezelfde avond aan te komen. Gewoon maar zien.

Vlak buiten Bryce kwamen we door de Red Canyon, ook weer wonderschone rotsformaties waar we voor een fotoshoot echt even moesten stoppen.
Om zes uur reden we Kanab binnen, een plaatsje van niks, maar wel met een camping én zon! Meteen de tent neergeprikt dus. Yes!
Het terrein waar we stonden was er een van vergane glorie. Er stond een halve wip, een gebroken schommel hing doodstil aan de touwen in afwachting van een mogelijke klant en de picknickbanken zakten door hun voegen.
Het leek verder wel een uitdragerij: overal afgedankte onderdelen van god-weet-wat voor apparaten. De receptie was zeker in geen 20 jaar meer opgeknapt en stond vol met allerhande ouwe troep, waaronder een kapotte vogelkooi en een biljart met drie duimen dik stof op het laken.
Voor onze tent was er echter heel veel ruimte, en we moesten eigenlijk alleen maar erg lachen om het geheel.
Bijna om de hoek was een Mexicaans restaurantje waar je het gevoel kreeg daadwerkelijk in dat land te zijn. Een familiebedrijfje, waar onder het tl-licht vele gasten bediend werden. Het was een komen en gaan van mensen die kwamen afhalen of wilden eten, en we waren net op tijd om een tafeltje te bemachtigen.
Het eten was veel en lekker. Bij de tent verbaasden we ons nog een tijdje over alle auto’s die af en aan reden, maar uiteindelijk konden we onze ogen niet meer openhouden en zijn we op onze geweldige slaapmatjes heerlijk in slaap gevallen.