Dag 7 – dinsdag 30 augustus: Cedar City – Glendale (via Zion)

Je geld of je leven! Nou, we kozen toch maar voor dat laatste. Dan maar wat geld kwijt.

We begonnen vanmorgen met een tochtje naar de AT & T winkel, om een Amerikaanse prepaid telefoonkaart te kopen. Helaas, zei de meneer, die hebben wij niet. Wij verkopen alleen abonnementen en toestellen. Maar bij de Walmart kun je ze zo krijgen. Ach, we moesten toch nog wat vers proviand inslaan, dus dat kwam goed uit. We liepen direct door naar achteren waar de betreffende afdeling was. Een combinatie van vader Abraham en Catweazle was druk met een klant in de weer, maar uiteindelijk waren we dan toch aan de beurt. Een prepaid telefoonkaart graag, met veel data. ‘O’, sprak Abraweazle, ‘daar weet ik niks van. Om elf uur bent u de eerste, dan is er iemand die er misschien meer over kan vertellen’. Het was vijf voor elf. We deden toch maar eerst een paar boodschappen en verwonderden ons voor de zoveelste keer over de hoge prijzen van melk, kaas, brood, groenten en fruit. Een Kingcorn brood ( wie kent dat nog?) doet hier gemiddeld zo’n 4 dollar. En dan weet je zeker dat je geen enkele vezel binnenkrijgt. We zochten het nodige bij elkaar en gingen opnieuw op zoek naar iemand die ons kon helpen. Abraweazle zag ons aankomen en verwees ons direct naar een magere jongeman, die zo te zien wel wat boterhammetjes kon gebruiken. Jazeker kon hij ons aan zo’n kaart helpen! We konden kiezen uit $40, $50 of $60. Allemaal makkelijk te installeren via internet. ‘Ja, maar ik héb juist geen internet’. Dat werd een beetje te ingewikkeld. ‘U kunt ze ook bellen hoor’! ‘Ja, maar ik kán niet bellen zonder kaart’. Een beetje wanhopig vroeg ik of er dan misschien een T-Mobile winkel in de buurt was? O ja hoor, naast de Starbucks. Pfff…..

Na de boodschappen gingen we dus op zoek naar de Starbucks. We reden een kilometer of wat rond, om hem uiteindelijk te ontwaren vlakbij de Walmart. Met daarnaast, inderdaad, de telefoonwinkel. Hi guys, just a minute! Er waren nog 6 wachtenden voor ons. Maar, het moet gezegd, toen we aan de beurt waren werden we uitstekend geholpen. Alles werd gecheckt en gedubbelcheckt, de telefoon deed het en de databundel werkte ook naar behoren. Heel fijn! Nu is het echt niet zo dat je niet zonder kunt, maar aangezien alle campgroundreserveringen ook online gedaan danwel gecancelled moeten en je soms ergens pas kunt reserveren na een telefoontje maakt dit het wel veel makkelijker. Bovendien kan ik mijn telefoon dan als hotspot voor de laptop gebruiken, wat het bijwerken van het blog aanzienlijk vereenvoudigt. Eerder moesten we altijd een McDonalds of een Starbucks opzoeken voor internet, dat viel ook niet altijd mee. En daar moest Bert dan uren wachten tot de foto’s geladen waren. Dat wachten is hij trouwens wel gewend. Jaren geleden, toen we nog als gezin met vakantie gingen, schoten de dochters altijd alle mogelijke kleding- en schoenenwinkels in. Bert posteerde zich dan ergens buiten, op een stoeprand of zo, en wachtte geduldig tot we uitgewinkeld waren. Dat kon soms wel even duren.

Aldus voldaan reden we richting Zion, waar we vandaag een plek hadden en de twee dagen erop een andere, maar beiden in de A-loop. In Springdale, het plaatsje vlak voor je het park inrijdt, was het helemaal niet druk. Gek, normaal gesproken moet je je auto hier parkeren en met de shuttle het park in (behalve natuurlijk als je er kampeert). Ook in het park was het rustig. We vonden onze plek al snel, lekker met een beetje schaduw. Hoewel, lekker….het was inmiddels 41 graden! We keken elkaar eens aan en wisten direct: dit gaan we niet doen. Snoeiheet werkelijk, en het zou nog erger worden de komende dagen. Het besluit was gauw genomen, we reden door naar de Bauertjes in Glendale. Daar komen we eigenlijk altijd wel een paar dagen als we in de buurt zijn, heerlijk kamperen in het gras onder de appelbomen. Onderweg namen we het er natuurlijk wel van, Zion is zo ongelooflijk mooi! Om de haverklap stopten we om foto’s te maken en gewoon rond te kijken. Daarna wisten we dan niet hoe snel we weer in de auto waar de airco ons koel hield moesten komen. Weer viel het ons op hoe rustig het was. Voor de kenners: we waren helemaal alleen in de tunnel…

De tent stond snel, en de pasta smaakte na alle exoten van de laatste dagen uitstekend. Zion, je kunt ons wel van alles beloven, maar met deze temperaturen zoeken wij ons heil in elk geval wat betreft kamperen toch even elders. Het kampgeld hebben we, onder dwang, afgegeven aan het reserveringssysteem. Ons leven was ons liever.

De beroemde 'schaakbord'berg