Dag 21 – dinsdag 13 september: Crested Butte ( Lake Irwin) – Gunnison

De slaapkamer van Klein Duimpje en de Reus. Zo ziet het eruit als je in onze tent kijkt. De slaapzak van Bert is namelijk gi-gan-tisch groot, en die van mij valt daarbij volledig in het niet. Dat komt omdat ik bij het zoeken van slaapzakken uitsluitend zocht naar iets dat ons ook bij temperaturen ver onder nul warm zou houden, en ook niet te klein. Voor mij kwam ik al vrij snel uit bij hetzelfde exemplaar als vorige keer, van Teton Sports, maar de XL-versie voor mannen was niet meer leverbaar. Dus kwam ik uit bij een exemplaar van Ozark, het eigen merk van de Walmart. Warm, tot -8, prima dus. En ook nog een stuk goedkoper, wat best fijn was omdat we het uiteindelijk allemaal achter moeten laten. Bij het uitpakken zagen we het direct: het was een monster! Niet normaal zo groot. Je kon er makkelijk met zijn tweeën in zelfs. Ook ideaal voor een grote, stevige Amerikaan. Er zat nog een lakenzak in ook, die hebben we er inmiddels uitgehaald. Het ding bleek 250 cm lang te zijn en 114 cm breed….Bert heeft nog steeds niet alle hoeken ontdekt.

Na het inpakken van de spullen maakten we nog een rondje over het terrein. Het ligt er echt prachtig, maar de tentplaatsen zijn niet allemaal even vlak. Ook is er geen water maar we hebben altijd 12 liter bij ons, meer dan genoeg voor koffie, eten en om een kampvuurtje uit te maken. Volgend jaar gaat het hele terrein op de schop, het is dan ook gesloten in 2023. Bij onze rondwandeling kwamen we twee mensen tegen die hun honden uitlieten, prachtbeesten. Het waren korthals Griffins, echte jachthonden maar de rust zelve. Met dezelfde eigenschappen als de labradoodle: ze verharen niet en als ze in het water geweest zijn stinken ze niet naar natte hond. Wat wij konden verifiëren, want ze hadden net gezwommen.

In het Paradise ontbijtcafé in Crested Butte namen we het er eens goed van. Ik had me al verheugd op de French Toast, die er heerlijk is, aangevuld met vers fruit, en Bert nam iets met roerei, chili en hash browns. Na al dit lekkers gingen we op verkenning in de omgeving. Nou ja, verkenning, we kenden het al maar het is er zo ontzettend mooi dat je er niet vaak genoeg naar toe kunt. We reden de Gothic Road en liepen een stukje naar de Judd Falls. Aangezien ook hier de hoogte ons nog wat parten speelde deden we rustig aan. Bert werd er aangevallen door een mini-drone, wat bij nader inzien een reuze-libelle bleek. De espen waren al een beetje aan het kleuren, de gouden kleuren van de herfst begonnen door te komen. Zo mooi allemaal. Onderweg zagen we een bergmarmot een zonnebad nemen op een grote steen, ik had ze gisteren al horen fluiten bij Lake Irwin. Wat een cadeautje. Al met al waren we zo een paar uurtjes zoet voor we naar onze volgende plek reden, Gunnison.

Tot nu toe is deze reis vooral heel relaxt. Omdat we al zoveel gezien hebben is de drive om álles te moeten doen en zien niet zo groot meer als eerder, en we hoeven onszelf ook niets meer te bewijzen. Dat levert een hoop rust op. Als we linksaf willen gaan we linksaf, willen we rechtsaf doen we dat. Gisteren, toen het al duidelijk werd dat we een paar koude en regenachtige dagen tegemoet gaan, had ik een cabin gereserveerd bij de KOA in Gunnison, een uurtje rijden. Maar alles beter dan koud worden in een natte tent. We waren er al vaker geweest, en het is een prima onderkomen. Het was een goede zet geweest. Toen we aankwamen en even met onze buren spraken, twee hele stoere motormuizen, vertelden ze dat een paar maten van hen naar Black Canyon of the Gunnison waren gegaan en daar overvallen werden door heftige slagregens. Blij dat we daar niet naartoe gegaan zijn, het was even in ons opgekomen om dat te doen. Bij ons werd het ook koud, ik haalde voor het eerst mijn donsjack tevoorschijn. Zelfs muts en sjaal moesten eraan geloven en in de hut ging het kacheltje aan.

Aan het eind van de middag kwamen er vier volledig natgeregende Harley-rijders aan, doorweekt waren ze. Nu zitten we dus gezellig naast elkaar. Klein Duimpje en de Reus naast zes stoere motormuizen. Het kan verkeren.

De kok aan het werk

Bezoek!