Woensdag 5 september – dag 9: Glendale – Page (Wahweap)

Een goudvis heeft het geheugen van…juist, een goudvis. Een keer de kom rond en hij is alles al vergeten. Soms, nou ja, best vaak, is een van ons die goudvis. Vandaag was ik aan de beurt. Eindeloos zocht ik naar mijn nieuwe, grote fles shampoo en de nog grotere fles douchegel. Die koop ik altijd hier ter plekke en sjouw het dan mee naar Nederland zodat ik nog zo lang mogelijk het Amerika-gevoel houd. Elke gek heeft z’n gebrek. Maar goed, ik had echt alles overhoop gehaald en dat was nogal veel, want ondanks mijn lijstje toch weer teveel kleren mee, nul resultaat. Dus maar de miniverpakkingen uit het hotel in Las Vegas gebruikt die ik gelukkig had meegenomen. Ik loop na het douchen terug naar tent en auto en opeens sc hoot het me te binnen: in zijvak van mijn tas, het enige waar ik niet gekeken had. Ja hoor. En toen herinnerde ik me dat ik zelfs nog aan Bert gevraagd had me te helpen onthouden omdat ik het vast zou vergeten. Wat hem tot goudvis nummer twee maakte vandaag, want hij had ook geen idéé meer! Lekker stel zijn we.

Ontbijten deden we bij de Kolibri, bij Carmel Junction. Daar hebben ze heerlijke huisgemaakte pie die het ook als ontbijt uitstekend deed. We reden vlot door en tegen één uur kwamen we aan bij Wahweap. Daar had ik gisteren plaats 25 gereserveerd vanwege goede schaduw alsmede een lange boottour naar Rainbow Bridge, dat wilden we morgen gaan doen. Plaats 25 was inderdaad vrijgehouden voor ons. Wij blij, want als er één ding is dat je nodig hebt daar is het schaduw en die is maar mondjesmaat aanwezig, de boompjes groeien erg langzaam. Goed, wij reden naar loop 1 (tent only) en zochten naar plaats 25. Die was er natuurlijk, maar waar was de schaduw?? Weg!l Een van de weinige grotere bomen van het terrein was geheel gekortwiekt! Er resteerde slechts de stam, met een paar zijtakken eraan. Wat nu? Ach, gewoon op zoek naar een andere plek. En die vonden we al snel, nummer 19. Drie boompjes maar liefst dus we konden altijd wel ergens uit de zon zitten.  De tent stond een stuk sneller dan twee jaar geleden toen hij door de harde wind uit onze handen geslagen werd en het bijna niet lukte hem op te zetten. Het begon echter nu toen de tent net stond ook te waaien en de pennen die bijgeleverd waren trokken net zo makkelijk uit de grond als ze erin gegaan waren. Terwijl we aan het overleggen waren hoe dat op te lossen vloog er een eindje verderop een tentje de lucht in, met inhoud en al, om een paar meter verder tegen een paar bosjes te belanden. We moesten dus echt iets. Het werd een gang naar de WalMart. Daar kochten we rotspennen en ook nog een set extra stevige, driekantige aluminiumpennen waarmee we bij thuiskomst  - of is het hier tentkomst? - de lijnen strak en stevig konden fixeren.

Het eten ’s avonds werd ook nog een hele uitdaging. De wind was aangewakkerd tot een halve storm, en er was geen schijn van kans dat we bij de tent konden koken. Na enig nadenken brachten we alle kookspullen naar een ommuurd stukje bij het sanitair blok, waar we ons pannetje rijst-met-groenten vlot aan de kook kregen. Terwijl dat aan het garen was hakten wij een vers gegrilde warme kip in stukken, die lag namelijk bij de Walmart op ons te wachten, en kloven hem tot op het bot af. Hij was verrukkelijk! De rijst heeft het helaas die avond niet gered tot onze magen…