Dag 18 – donderdag 2 augustus: Arches, Islands in the Sky en Dead Horse Point

Voor de tweede keer bezoeken we Arches. In dit park bevinden zich de meeste natuurlijke bogen ter wereld. En opnieuw worden we getroffen door de schoonheid ervan. De kleuren spatten ervan af in het ochtendlicht, want we zijn redelijk vroeg. Met een doel: het lopen van de trail naar de Delicate Arch. Deze solitair staande boog is met zonsondergang een grote trekpleister, maar gezien de temperatuur kiezen wij voor de ochtendversie. Voorzien van ruim voldoende water en zonnehoeden vertrekken we om 9.00 naar boven.
Het is een stevige klim van ongeveer een uur maar niet moeilijk. We lopen vlot door en verbazen ons over de slechte conditie die veel mensen blijken te hebben: sommigen hijgen al na de eerste vijftig meter als een karrepaard met bronchitis. Uiteindelijk zijn we binnen drie kwartier boven: de oudjes doen het nog best!
Het is inderdaad een schitterende boog. 

Bert loopt er vrij dicht naar toe, ik blijf iets op afstand. Zo kan ik mijn hoogtevrees beter onder controle houden. Ik bevind me in goed gezelschap, er staat iemand naast me die kennelijk nog veel meer last heeft dan ik en alleen aan de hand van haar man voorzichtig een paar passen durft te zetten. Op slag voel ik me overwinnaar.

Geholpen door de zwaartekracht zijn we snel weer beneden. Na deze krachtsinspanning drinken we nog meer water dan we onderweg al gedaan hadden – het meeste vocht waren we alweer kwijtgeraakt via onze huid. Wat een mechanisme, zo’n lichaam.

We deden nog een paar andere kortere trails maar eigenlijk was dat in de hitte al niet meer te doen.

’s Middags was het Islands in the Sky, het noordelijke deel van Canyonlands, aan de beurt. Ook daar waren we twee jaar geleden al geweest, evenals in Dead Horse Point State Park wat we daarna nog bezochten. Het blijft ontzagwekkend mooi en al met al zijn we er toch weer uren geweest.

Terug bij ons onderkomen deden we ons tegoed aan liters Clamato, een heerlijk verfrissende en pittige tomatendrank. Ooit in Mexico ontdekt en in de USA tot onze vreugde ook verkrijgbaar.

Terwijl we aan het bijkomen waren van de dag liep er opeens een ‘dakloze’ met een rolstoel en een bedelbordje langs. Hij keek echter niet op of om. Een heel eind verderop sleepte hij zijn rolstoel in een cabin – van het eenvoudigste type, alleen bed en dak – om even daarna weer naar buiten te komen met een kruk. Daarmee hobbelde hij het terrein weer af, met een grote boog om ons heenlopend. Waarschijnlijk had hij van de bedrijfsleiding strikte instructies gekregen om zijn dagelijkse werkzaamheden NIET op de campground te bezigen….

’s Avonds kwamen onze buren Hans en Barbara een glaasje drinken. Wij hadden de wijn en zij kwamen met een bord vol stukjes kaas, crackers en een zak met noten. Het was erg gezellig, de gesprekken gingen over politiek, over het leven in Canada en de ontwikkelingen in Europa. Ze vertelden ons ook over de Vietnamese vrouw, die in haar eentje met haar auto naast hen was komen staan. Ze bleek in die auto te wonen….Barbara vertelde dat er echt hele gezinnen zijn die dat als enig onderdak hebben….lang leve de American Dream.
Toen ze bijna opstapten nam het gesprek opeens een beetje een vreemde wending. Hans wilde ons nog iets meegeven: als we (of iemand in de onze omgeving) ooit een behandeling tegen kanker moesten ondergaan, er was een hele goede kliniek in Florida waar ze véél betere resultaten bereikten dan met welke chemotherapie dan ook. Barbara verwees daar ook regelmatig mensen naar toe, vanuit haar functie als homeopathisch arts. Alles gebaseerd op rauw voedsel, en in drie weken was je dan overal vanaf. En niet eens duur: $5000 all inclusive, alsof je het over een feestelijk reisje hebt. Tja. Wij keken mekaar aan, niet goed wetend wat we met deze ongevraagde adviezen aanmoesten. Ik vroeg aan Hans waarom hij dat aan ons vertelde, en het was alleen maar uit mensenliefde zei hij. Want er werden zoveel mensen behandeld met chemo terwijl dat helemaal niet nodig was, en daar wilden zij graag hun bijdrage aan leveren.
We hadden het gevoel Jehova’s op bezoek te hebben, heel raar, want het was gewoon een gezellige avond geweest. Nou ja, we hebben maar vriendelijk afscheid genomen, het was goed bedoeld tenslotte.
Morgen gezond weer op!