Het was bewolkt en de temperatuur lag zeker tien graden
lager dan gisteren. De wind was echter niet
gaan liggen en het duurde dan ook uren voor ons koffiewater kookte…nou ja,
laten we zeggen, drie keer zo lang als anders. En als koffie ’s morgens tot een
van je eerste levensbehoeftes behoort is
dat best lang hoor!
Uiteindelijk hadden we dan toch ons bakkie troost, en na het inpakken van de
tent reden we richting Rapid City, om van daaruit naar de Black Hills te gaan.
We namen een secundaire (wel verharde) weg waar we geen mens tegenkwamen. Onderweg
kregen we gratis ijs, in de vorm van hagelstenen zo groot als knikkers.
Bij de Black Hills aangekomen namen we eerst de route naar Mount Rushmore waar de beroemde presidenten je met versteende blik aanschouwen vanuit de hoge berg waarin hun koppen zijn uitgehakt. Wat bezielt een mens om zoiets te doen, vraag je je af. Maar toegegeven, het is een indrukwekkend gezicht. We hadden geen zin om elf dollar te betalen voor een parkeerplaats en vervolgens overgoten te worden met ongetwijfeld nuttige maar ook zeker veel nutteloze informatie en toeristenmeuk dus we hielden het bij kijken op afstand, wat natuurlijk eigenlijk ook de bedoeling was.
Bij de Black Hills aangekomen namen we eerst de route naar Mount Rushmore waar de beroemde presidenten je met versteende blik aanschouwen vanuit de hoge berg waarin hun koppen zijn uitgehakt. Wat bezielt een mens om zoiets te doen, vraag je je af. Maar toegegeven, het is een indrukwekkend gezicht. We hadden geen zin om elf dollar te betalen voor een parkeerplaats en vervolgens overgoten te worden met ongetwijfeld nuttige maar ook zeker veel nutteloze informatie en toeristenmeuk dus we hielden het bij kijken op afstand, wat natuurlijk eigenlijk ook de bedoeling was.
Om even de grootte aan te geven! |
Vóór we de presidenten zagen kwamen we door een
klein, zéér toeristisch plaatsje: Keystone. Een en al toeristenbusiness,
vreselijk. De koffie was er ook slecht, ik heb het niet eens opgedronken. De
bloemen in de bak naast ons tafeltje waren er echter wél blij mee.
De koffie was dan wel niet lekker, we konden ons wel te goed doen aan de acts van deze cowboys. |
Na Mt Rushmore zetten we koers naar Custer State Park, dat
ligt er vlak onder en maakt ook onderdeel uit van de Black Hills. Onderweg
zagen we een aankondiging van een douchegebouw, dat leek ons wel wat na twee
dagen poedelen. Het luie zweet eraf te spoelen, wat een vooruitzicht. De
eigenaar van de bijbehorende camping monsterde ons eerst minutenlang.
Waarschijnlijk maakte hij een schatting van de hoeveelheid water die we nodig
zouden hebben, daarbij uitgaand van de mate van zichtbare vervuiling. Tien
dollar mevrouwtje! Nou, ik dacht het niet. “Dan blijven we wel vies”beet ik hem
toe, en weg waren we.
Bij de ingang van het park vroegen we naar campgrounds, maar in tegenstelling tot wat je vaak treft, plaatsen ‘first come first serve’, kon je hier alleen maar terecht met een reservering. Daartoe mocht je gratis gebruik maken van de telefoon die achter het loket hing. Aangezien het de enige optie was hebben we dat maar gedaan. Handige jongens hoor, die Amerikanen: naast de normale prijs van $18 kwam er een reserveringsfee overheen van $7,70! Geen wonder dat ze zo behulpzaam een telefoon ter beschikking stelden. Maar goed, we kregen een plek op de Center Lake Campground waar we precies tussen twee buien door de tent konden opzetten. De campguard kwam ons even begroeten, en hoewel we slechts een klein half uurtje daarvóór gereserveerd hadden stond onze naam al op haar lijst. Lang leve het digitale tijdperk.
Bij de ingang van het park vroegen we naar campgrounds, maar in tegenstelling tot wat je vaak treft, plaatsen ‘first come first serve’, kon je hier alleen maar terecht met een reservering. Daartoe mocht je gratis gebruik maken van de telefoon die achter het loket hing. Aangezien het de enige optie was hebben we dat maar gedaan. Handige jongens hoor, die Amerikanen: naast de normale prijs van $18 kwam er een reserveringsfee overheen van $7,70! Geen wonder dat ze zo behulpzaam een telefoon ter beschikking stelden. Maar goed, we kregen een plek op de Center Lake Campground waar we precies tussen twee buien door de tent konden opzetten. De campguard kwam ons even begroeten, en hoewel we slechts een klein half uurtje daarvóór gereserveerd hadden stond onze naam al op haar lijst. Lang leve het digitale tijdperk.
Deze eekhoorn was heel blij met onze aanwezigheid |
Toen de tent stond reden we de Needles Scenic Byway en hoewel we die in het
begin wat tegen vonden vallen bleek het een stuk verderop toch zeer de moeite
waard, met indrukwekkende rotsformaties in de vorm van, juist, je raadt het al,
naalden.
Het oog van de naald |
Voordat we naar de tent teruggingen namen we een heerlijke warme douche want
hoewel er slechts toiletten zonder
waterspoeling waren op het terrein was er een mooi, goed geoutilleerd
douchegebouw. Blij dat we die tien dollar eerder op de dag niet betaald hadden! Het weer
gedroeg zich in deze contreien nogal Iers: vijf minuten regen, vijf minuten
zon. Prima te
doen. We dronken dus rustig ons glaasje en maakten geen
haast met koken toen de lucht opeens wel érg donker werd. Tja, en toen waren we
te laat. We doken de auto in om daar ons bacchanaal voort te zetten (klinkt
heftiger dan het is). Het bleef maar gieten, maar om nu helemaal zonder eten te
gaan slapen zagen we ook niet zo zitten. Toen het net even iets minder plensde
hebben we daarom gauw een blik soep opengetrokken, snel verwarmd en met brood
erbij in de auto opgegeten. Ons eigen kleine campertje!
In de tent was alles droog dankzij het tape, dus geheel
voldaan kropen we de slaapzak in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!