Dag 2.

Na een zelfs voor onze begrippen sober ontbijt – Nescafé en een droog broodje - vertrokken naar Central Park. Op zondag dé place to be natuurlijk. Het werd al aardig warm toen we rond half elf die kant op togen, met de subway (bij aankomst hadden we al een weekkaart gekocht). Een feest om te zien wat zich daar in het park afspeelt: televisieseries en films spelen zich voor je ogen af. Joggers, koetsjes, fietstaxi’s, gezinnen, sportfanaten, jong en oud….roeibootjes in de vijver, Japans aandoende schaduwdakjes langs de waterkant…helemaal geweldig! We hebben er een paar uur doorgebracht en zijn toen op zoek gegaan naar een café om de wedstrijd Nederland-Spanje te zien. Op internet had ik gelezen over een kroeg op Times Square en inderdaad zagen we die al van afstand: oranje ballonnen en Nederlandse vlaggen, plus een hele schare supporters in het oranje. Tja, vol dus. Dan maar naar de tent ernaast. Tegen betaling van $5 konden we naar binnen. Op de eerste verdieping hingen grote schermen en er was nog net één plekje waar ik tegen de muur kon zitten. Bert zocht zijn heil in het bezemhok vanwaar hij mooi ook uitzicht had. Het stroomde vol, niet alleen met Nederlanders maar ook met Spanjaarden. Heel gezellig allemaal! De Spanjaarden konden uiteindelijk hun geluk niet op uiteraard, en ook terecht vonden wij. De sfeer was uitermate gemoedelijk en wij droegen ‘ons verlies’ manmoedig. De kroeg bleek een striptent te zijn trouwens……zo maak je nog eens wat mee!

Bij Junior’s, beroemd om zijn cheesecake, hebben we daarna een hapje gegeten. De cake hebben we gelaten voor wat het was. Redelijk afgedraaid hebben we subway gepakt. Toen we daar de trap afliepen zagen we een portemonnee liggen die volgens ons iemand vóór ons verloren had. Bert heeft nog hard geroepen maar de betreffende persoon was al in de mensenmassa opgegaan…we hebben hem dus maar meegenomen. Eenmaal in het hotel hebben we gezocht naar een telefoonnummer, maar het enige wat we vonden was een afsprakenkaartje van een arts. Verder zat er veel geld in ($600), een ID, twee bankpassen en nog het een en ander. De eigenaar was een Columbiaan, geen drugsbaron leek ons. Tja, wat doe je? We besloten de volgende dag die arts te bellen, daar was het nu te laat voor. Iets anders konden we eigenlijk niet bedenken. De politie inschakelen heeft hier ook niet zoveel zin.

Al met al een enerverende dag!