Dag 38 - onderweg naar de kust

Dag 38 – maandag 16 augustus – richting kust

De dag begon gek. Bert was z’n camera kwijt, althans, kon hem niet vinden. We hadden alles al ingepakt en er was niets achtergebleven, dus hij zou ergens moeten zijn. We waren onderweg naar Hodgdon Meadow, een campground aan de rand van Yosemite toen hij het merkte. Toch maar eerst doorgereden, terwijl Bert bleef piekeren over het fototoestel.

Bij Hodgdon Meadow kregen we een plek toegewezen, maar niet nadat we een verklaring hadden ondertekend waarin we ons bekend en akkoord verklaarden met de regels voor het opbergen van voedsel en toiletspullen.
Toen we zagen waar we moesten gaan staan werden we daar allebei een beetje depri van. Erg donker, nóg meer bos met hele hoge bomen. We keken elkaar eens aan en dachten hetzelfde: dit willen we niet. Daarbij kwam dat het park ons niet echt uit kon dagen. Dan moet je dus een beslissing nemen hoe dan wel, en dat hebben we gedaan: we zijn vertrokken uit Yosemite. Richting kust gereden, waar we woensdag en donderdag in elk geval nog bij Big Sur op een campground gaan staan.
Voordat we die kant opgingen hebben we nog even in de tent gevoeld en ja hoor, de verloren camera was keurig mee opgerold! Bert blij dat hij zijn ‘cameraadje’ weer bij zich had! Hij is nóóit iets kwijt..

Het was een prachtige tocht, door goudgele heuvels en met niemand om ons heen. We maakten een stop in het stadje Coulterville, redelijk onaangetast in Western Style. Het begrip stadje moet je niet te ruim opvatten, het was maar één straatje. Toch hadden ze er een postkantoor en aangezien ik nog een postzegel te kort kwam besloot ik die daar te kopen terwijl Bert nog wat rondkeek buiten.
Ik was niet direct aan de beurt, er was een stel voor mij. Al gauw begreep ik dat de computer niet meewerkte. Het was er sowieso een uit het jaar nul, met alleen maar zwart scherm en groene letters. Er moesten kennelijk rekeningen betaald worden. Uiteindelijk begon de pc weer te ratelen, en de mensen konden afrekenen. Toen moesten de cheques gestanst worden. Nou, dat was ook een hele operatie. Alle cijfers moesten op een machine met schuifjes aangegeven, handel overhalen en klaar. Zoals bij een ouderwetse kassa. En natuurlijk wilde het stel ook een bon. Die kwam uit de printer, bijna een halve meter lang. Hehe….

Toen was ik aan de beurt. Een postzegel? Buitenland? Ja hoor, 48 dollarcent. Nee, zei een andere medewerkster, 88 cent. Ik zei dat het volgens mij 98 ct was. Dat bleek te kloppen. Maar waar waren ze nu? Alles werd doorzocht. Uiteindelijk doken ze in een kast achterin het gebouw. Gelukkig, gevonden! Eén zei u? Ja, één. Ik gaf twee quarters en vijf dubbeltjes. De mevrouw telde het na. Toen vroeg ze: “u gaf toch één dollar?”
“Ja”, zei ik. “Helaas, dan moet ik u twee cent teruggeven. Dat ben ik verplicht.” Dat leek mij niet zo gek eigenlijk, als je iets koopt van 98 ct. Niet dat ik zat te wachten op klein koper: mijn portemonnee puilt ervan uit.
Als men één ding hier niet heeft is het haast. Had ik ook niet trouwens, ik moest alleen maar erg lachen. Het ontbrak er nog maar aan dat ze vroegen of ik er een zakje omheen wilde…

Na dit vermakelijke oponthoud reden we door tot een heel klein dorpje, Santa Nella geheten. Het lag mooi op de route en we wilden wel stoppen, het was rond vijf uur.
We vonden een goede tentplek op een RV-campground. Na het opzetten van de tent ging Bert douchen (Yes! Camping met douche!). Hij was nog nauwelijks weg of hij kwam weer terug, zoekende blik in zijn ogen. Ik vroeg wat hij zocht: camera….
Wat was er gebeurd? Hij heeft hem altijd aan z’n broekriem hangen. Toen hij naar de wc ging had hij z’n riem losgemaakt en het fototoestel even bij de douchespullen neergelegd in de doucheruimte. Die ruimte kon je alleen maar binnen met een cijfercode. Hij kwam van de wc: toestel weg! Gewoon meegenomen door iemand! Terwijl er maar heel weinig mensen waren. Hij is meteen bij de receptie gaan vragen, in de veronderstelling dat het daar wel afgegeven zou zijn. Nee dus.

Eind van het liedje: cameraadje echt weg…..We waren er behoorlijk aangeslagen van. Het idee dat iemand dat zomaar doet. Gelukkig hadden we bijna alle foto’s al op de laptop gezet én als backup op een externe harde schijf, maar toch. Heel naar. Vijf weken onderweg, alleen maar positieve ervaringen en dan dit.
We hadden niet eens meer trek in eten, hebben uiteindelijk toch maar een blik soep opengemaakt. De beheerders waren wel erg behulpzaam. Ze hebben een papier opgehangen bij het sanitaire blok met de vraag de camera bij het kantoor af te leveren indien gevonden, het heeft alleen niets opgeleverd.

Niet bepaald de leukste manier om de nacht in te gaan. Maar veel keus heb je niet. Morgen maar weer verder zien.