Dag 21 – dinsdag 13 september: Crested Butte ( Lake Irwin) – Gunnison

De slaapkamer van Klein Duimpje en de Reus. Zo ziet het eruit als je in onze tent kijkt. De slaapzak van Bert is namelijk gi-gan-tisch groot, en die van mij valt daarbij volledig in het niet. Dat komt omdat ik bij het zoeken van slaapzakken uitsluitend zocht naar iets dat ons ook bij temperaturen ver onder nul warm zou houden, en ook niet te klein. Voor mij kwam ik al vrij snel uit bij hetzelfde exemplaar als vorige keer, van Teton Sports, maar de XL-versie voor mannen was niet meer leverbaar. Dus kwam ik uit bij een exemplaar van Ozark, het eigen merk van de Walmart. Warm, tot -8, prima dus. En ook nog een stuk goedkoper, wat best fijn was omdat we het uiteindelijk allemaal achter moeten laten. Bij het uitpakken zagen we het direct: het was een monster! Niet normaal zo groot. Je kon er makkelijk met zijn tweeën in zelfs. Ook ideaal voor een grote, stevige Amerikaan. Er zat nog een lakenzak in ook, die hebben we er inmiddels uitgehaald. Het ding bleek 250 cm lang te zijn en 114 cm breed….Bert heeft nog steeds niet alle hoeken ontdekt.

Na het inpakken van de spullen maakten we nog een rondje over het terrein. Het ligt er echt prachtig, maar de tentplaatsen zijn niet allemaal even vlak. Ook is er geen water maar we hebben altijd 12 liter bij ons, meer dan genoeg voor koffie, eten en om een kampvuurtje uit te maken. Volgend jaar gaat het hele terrein op de schop, het is dan ook gesloten in 2023. Bij onze rondwandeling kwamen we twee mensen tegen die hun honden uitlieten, prachtbeesten. Het waren korthals Griffins, echte jachthonden maar de rust zelve. Met dezelfde eigenschappen als de labradoodle: ze verharen niet en als ze in het water geweest zijn stinken ze niet naar natte hond. Wat wij konden verifiëren, want ze hadden net gezwommen.

In het Paradise ontbijtcafé in Crested Butte namen we het er eens goed van. Ik had me al verheugd op de French Toast, die er heerlijk is, aangevuld met vers fruit, en Bert nam iets met roerei, chili en hash browns. Na al dit lekkers gingen we op verkenning in de omgeving. Nou ja, verkenning, we kenden het al maar het is er zo ontzettend mooi dat je er niet vaak genoeg naar toe kunt. We reden de Gothic Road en liepen een stukje naar de Judd Falls. Aangezien ook hier de hoogte ons nog wat parten speelde deden we rustig aan. Bert werd er aangevallen door een mini-drone, wat bij nader inzien een reuze-libelle bleek. De espen waren al een beetje aan het kleuren, de gouden kleuren van de herfst begonnen door te komen. Zo mooi allemaal. Onderweg zagen we een bergmarmot een zonnebad nemen op een grote steen, ik had ze gisteren al horen fluiten bij Lake Irwin. Wat een cadeautje. Al met al waren we zo een paar uurtjes zoet voor we naar onze volgende plek reden, Gunnison.

Tot nu toe is deze reis vooral heel relaxt. Omdat we al zoveel gezien hebben is de drive om álles te moeten doen en zien niet zo groot meer als eerder, en we hoeven onszelf ook niets meer te bewijzen. Dat levert een hoop rust op. Als we linksaf willen gaan we linksaf, willen we rechtsaf doen we dat. Gisteren, toen het al duidelijk werd dat we een paar koude en regenachtige dagen tegemoet gaan, had ik een cabin gereserveerd bij de KOA in Gunnison, een uurtje rijden. Maar alles beter dan koud worden in een natte tent. We waren er al vaker geweest, en het is een prima onderkomen. Het was een goede zet geweest. Toen we aankwamen en even met onze buren spraken, twee hele stoere motormuizen, vertelden ze dat een paar maten van hen naar Black Canyon of the Gunnison waren gegaan en daar overvallen werden door heftige slagregens. Blij dat we daar niet naartoe gegaan zijn, het was even in ons opgekomen om dat te doen. Bij ons werd het ook koud, ik haalde voor het eerst mijn donsjack tevoorschijn. Zelfs muts en sjaal moesten eraan geloven en in de hut ging het kacheltje aan.

Aan het eind van de middag kwamen er vier volledig natgeregende Harley-rijders aan, doorweekt waren ze. Nu zitten we dus gezellig naast elkaar. Klein Duimpje en de Reus naast zes stoere motormuizen. Het kan verkeren.

De kok aan het werk

Bezoek!

Dag 20 – maandag 12 september: Green River – Crested Butte ( Lake Irwin)

Soms denk je, als je iets eet, in eerste instantie ‘mmm, best lekker’. Om er vervolgens urenlang een vieze nasmaak van te houden. Dat hadden wij vanmorgen. Na de ochtendkoffie pakten we snel onze spullen in en zetten koers naar Grand Junction. Naar de Walmart van Grand Junction welteverstaan. Naast wat andere noodzakelijk spullen zoals verse groenten en fruit kochten we ook een paar broodjes en een paar croissants, als ontbijt en vast voor de lunch. Alles natuurlijk vers gebakken, en zeker twee maanden houdbaar. Goed, die croissantjes leken dus best ok, maar na een paar uur waren we de weeïge smaak nóg niet kwijt. We trokken de koelbox open en visten er twee blikjes cola uit, dat hielp.

Dit verkopen ze dan weer niet bij Albert Heijn

Voordat we wegreden vanmorgen maakten we nog even kennis met de hartelijkheid van de Amerikanen, van de meeste dan. We kochten om de hoek bij de campground een zak ijs, en in de bijbehorende winkel vroeg ik naar grote plastic zakken. De weersverwachting voor de komende dagen geeft redelijk wat regen aan, en dat geeft de kans op een natte tent. Die  moeten we in dat geval wel ergens in kunnen doen. Ik werd keurig verwezen naar een grote stelling met een keur aan zakken. Van kleiner naar groot genoeg om er een koelkast in te verpakken. De prijzen waren echter navenant: voor een beetje formaat betaalde je al gauw $12, zes stuks. Tja, en we hadden er maar één nodig. Zonder zakken kwam ik terug bij de kassa. Ach, hadden we er maar één nodig? De eigenaar riep z’n vrouw erbij, zij deed een graai onder de toonbank en overhandigde mij precies het gewenste formaat plastic zak. Ik hoefde alleen het ijs af te rekenen. Twee dollar. Omdat het papiergeld hier allemaal dezelfde kleur heeft is een vergissing gauw gemaakt, en een beetje weifelend keek de man naar de briefjes die ik hem gaf. Een biljet van $1, en een van $20. ‘Dat komt omdat ik zo beduusd was van jullie vrijgevigheid’, zei ik. We moesten er allemaal om lachen en ik wisselde de $20 gauw om voor een briefje van $1. Kan Biden daar niet eens wat aan doen? Aan dat groene geld? Ach, die man heeft wel grotere kopzorgen.

We reden nog heel even het centrum van Grand Junction in, waar ik graag even in wat schoenenwinkels rondneus. En ja hoor, met een paar nieuwe teenslippers – had ik écht nodig, ik had nog maar vier paar – vertrokken we even later voor een lange rit door de bergen. De eerste etappe ging door het Grand Mesa National Forest. In het begin was dat niet zo interessant maar het werd allengs mooier. Een hoogvlakte met veel meren waarin veel gevist werd. In de winter is het een druk bezocht langlaufparadijs en de omgeving profiteerde duidelijk van de inkomsten die dat opleverde, het zag er allemaal welvarend uit.

Het tweede deel van de tocht voerde via de 65 en een binnendoorweggetje naar de 130. Daar namen we de afslag over de Keblerpas naar Lake Irwin, waar we een plek gereserveerd hadden. Drie jaar geleden reden we die ook al, en het was beslist geen straf dat nog eens te doen. Er was wel een groot verschil met toen: alle vegetatie had hier verschrikkelijk veel te lijden gehad van de droogte. Waar we de vorige keer overal frisse groene kleuren zagen, was het nu gewoonweg kleurloos. Triest om te zien. Maar de bergen waren nog steeds hun onaantastbare zelf en even indrukwekkend.

Om bij de campground te komen moesten we eerst een nogal hobbelige dirt road over, tot we bij het meer kwamen. De weg door de campground zelf, waar we natuurlijk overheen moesten om onze plek te vinden, was zo mogelijk nog hobbeliger. De plek zelf had schitterend uitzicht, niet over het meer maar over de bergen aan de andere kant. Adembenemend mooi. Ook letterlijk. Mijn digitale hoogtemeter gaf 3170 meter aan, en dat vonden onze longen duidelijk iets minder. Al bij het opzetten van de tent merkten we dat. We hadden met enige moeite een enigszins vlakke plek gevonden, heel belangrijk omdat we anders de tent uitrollen. Hij stond zoals altijd heel snel, maar toen moesten de pennen nog de grond in. De rotspennen moesten dat klusje klaren. Nou, vergeet het maar. Het konden dan wel rotspennen zijn, maar met geen mogelijkheid kregen we ze dit keiharde gesteente ingedreven. Uiteindelijk lukte het een beetje, en in de hoop dat het niet te hard zou gaan waaien lieten we het daar maar bij. Bert was compleet uitgeteld na dit harde werk. Toen we even later naar het meer liepen, daarvoor moesten we een flink stuk omlaag en dus ook op de terugweg weer omhoog, begon het tot ons door te dringen. We waren allebei ‘achter de poeste’, Gronings voor buiten adem. De hoogte! Natuurlijk!

Lake Irwin

Inmiddels was het half zeven, en we besloten het wat uitgebreidere koken maar voor morgen te bewaren. Niet alleen werd het snel donker, maar ook, een geheel nieuwe ervaring voor ons, het was koud! De thermokleding ging aan, mutsen op en ik maakte ons eerst vuurtje. We gooiden gewoon een blik chili in de pan. Met ananas en tomaat. Dat wel. Met heel veel moeite konden we het volhouden tot half negen, maar toen het hout opgebrand was waren wij dat ook.

Dag 19 – zondag 11 september: Green River

Zondagsrust. Frans Coenen schreef er een boek over in 1902, waarin hij de  wanhopige pogingen beschrijft van het verslaan van de verveling op de zondagen in een arbeidersgezin. Dat ging gepaard met de nodige drank en ruzies. Ik heb het als tiener – pubers bestonden nog niet – meerdere keren gelezen, ik las alles wat los en vast zat. Nu kijken we met andere ogen: vandaag, zondag, genieten wij juist van de rust om ons heen. We doen een dagje helemaal niets. Nou ja, behalve lezen en schrijven dan.

Gisteren hadden we al besloten, als het op onze volgende stek niet al te regenachtig zou worden, hier nog een extra dagje te blijven. We vinden het zo’n fijne plek. Vanmorgen hakten we definitief de knoop door en boekten een nachtje bij. Morgen vertrekken we dan naar Crested Butte, waar we in elk geval één nacht gereserveerd hebben op de campground bij Lake Irwin. Een nieuwe locatie voor ons. We hadden er oorspronkelijk twee nachten staan, maar de laatste had ik al geannuleerd. Op tijd deze keer, zodat we het volledige bedrag terugkregen. Nu gaan we van dag tot dag bekijken hoe de situatie is. Er komt namelijk, je kunt het haast niet geloven, een beetje regen deze kant op. Niet zo erg als toen we in Noorwegen waren in juni, toen was het dagen achter elkaar raak, maar toch wel iets. Omdat de voorspellingen van dag tot dag nogal kunnen verschillen is het niet handig van alles vast te leggen. Sterker nog, vanaf dinsdag 13 september hebben we geen enkele reservering staan tot de 21^e. Dat voelt heel goed, kunnen we echt ter plekke beslissen. Héél even hebben we zelfs nog Yellowstone overwogen, maar dat doen we toch maar niet. Wel erg ver, dat zou toch tweeduizend kilometer extra geweest zijn. En dat in een week.

Het is hier intussen heel stil geworden. De meesten zijn vertrokken, ook de laatste leden van de familiereünie (die met de bioscoop). Allemachtig, wat hadden die veel bij zich! Ze waren gisteravond nog tot half elf aan het inpakken, en hoewel ze vanmorgen vroeg begonnen waren ze toch pas om een uur of tien klaar. Kanjers van opbergkisten, koelboxen zo groot als een doorsnee Nederlandse koelkast en allerlei vuilniszakken met restverschijnselen werden in de bak van de pick-up gegooid. Maar ze hadden het wel reuzegezellig met elkaar.  Dat kamperen met de hele familie doen ze hier trouwens veel vaker, dat is natuurlijk ook een prima en betaalbare manier om een paar dagen met elkaar door te brengen. Bovendien heb je hier toch eigenlijk altijd wel de garantie op goed weer, hoewel dat met de huidige klimaatveranderingen wel eens anders uit kan pakken. Naar ik begrepen heb waren wij in elk geval getuige van een extreem lange hittegolf.

Aan het eind van de middag stroomde het weer vol. Veel RV’s, maar ook wat tentjes. Altijd kleine, aan grote doen ze hier niet, en bevolkt door mensen uit alle leeftijdsgroepen. Wel gezellig allemaal. Morgen gaan we als het goed is een mooie maar lange tocht maken, eerst naar Grand Junction, dan via Mesa door een berggebied naar Paonia, en vandaaruit over de Kebler pass naar Irwin Lake bij Crested Butte. Deels een ,onbekende route voor ons, en een nieuwe campground. We gaan het zien!

 

N.B.

·         We zullen af en toe, zo ook morgen, wel weer even helemaal buiten  bereik zijn. Dan kan ik ook niets posten. Maar geen zorgen, het wordt altijd ingehaald!

·         Geen foto’s deze keer. Rustdag, nietwaar? 

Dag 18 – zaterdag 10 september: Green River (Arches)

Als er al iemand beter van wordt, van het reserveringssysteem Nationale Parken, is het de organisatie. Voor een tijdslot om Arches te bezoeken betaal je $2, dat is niet veel, maar als je ziet hoeveel mensen elke dag toegelaten worden moet het wel een goudmijn zijn. Je mag zo’n tijdslot best annuleren, maar dan ben je je geld kwijt. De toegang tot het park is ook nog eens $30, behalve als je al in het bezit bent van een - uiteraard ook betaalde - Nationale Parkpas. Dat zijn wij natuurlijk en dat hebben we er al dik uit. De reden van deze pilot, want dat is het, is dat ze het bezoek meer willen spreiden en lange rijen bij de ingang voorkomen.

Goed, wij mochten naar binnen tussen 11 en 12. Om vijf over elf reden we dus de ingang in, om meteen daarna een bord te zien: ‘vanaf hier nog een uur wachttijd’. Tja. Daar ga je dan met je goeie gedrag. Pilot mislukt zou ik zeggen. We stonden eerder wel eens even in de rij, maar meer dan een kwartiertje toch nooit. Achteraf bleken het 50 minuten te zijn, en nét voordat ons tijdslot eindigde konden we erdoor. Achter ons stond alweer een rij tot aan de afslag van de hoofdweg. Overigens is er afgelopen jaren veel geïnvesteerd in de aanleg van een prachtig fietspad, waar ook veel gebruik van werd gemaakt.

Arches is een van die parken die ons altijd opnieuw weet te betoveren. Het stelt nooit teleur. Ook deze keer niet. We begonnen met het lopen van de Park Avenue trail, en dan niet vanuit het officiële startpunt maar vanuit de parkeerplaats bij de Court House Tower. Dan hoef je niet eerst iets van 100 treden af te dalen die je later weer omhoog moet, maar loop je gewoon terug als je bij dat punt aangeland bent. Een supertip Marianne, dankjewel! Het is een hele fijne trail. Je loopt over grote platte stukken rots, met hier en daar een op- of afstapje. Ook niet al te lang, mijn All Trails app (aanrader!) gaf 2,4 km aan met 44 m hoogteverschil. Zo zijn we eigenlijk de hele dag doorgegaan. Stukje rijden, stukje lopen, stukje klimmen, stukje rijden. We waren bij de Double Arch, in de Garden of Eden, bij de Sand Dune Arch, Fiery Furnace (ooit liepen we daar een Guided Tour, fantastisch!) Op het allerlaatst liepen we via Devils Garden Trail nog naar de Landscape Arch, maar vlak voor we daar waren zijn we toch maar teruggegaan. Opeens waren we er klaar mee, en we hadden al eens hele mooie foto’s van die boog gemaakt. Wat ontzettend meehielp aan deze actieve dag was de temperatuur. Voor het eerst in al die tijd dat we hier zijn dook die onder de 90F en dat maakte het heel veel aangenamer om al die routes te lopen. De vorige keer dat we de Devils Garden wilden doen werden we omvergeblazen door heftige zandstormen waardoor we moesten afhaken.

Bij de Sand Dune Arch waren we getuige van een huwelijksplechtigheid. Alleen met speciale permissie mag je daar zoiets organiseren, en er was een jonge ranger bij om ervoor te zorgen dat alles in goede banen geleid werd. Het was een feest voor het oog, vooral om alle kinderen te zien die uitgedost in hun mooiste kleren over de rotsen klommen. Een enkele gast had het te zwaar gevonden om zich door het mulle zand naar de plek van bestemming te zwoegen en had haar hakken maar gewoon halverwege achtergelaten. Op blote voeten kwam je er sneller vooruit.

We bleven in het park tot over zessen. Toen was het tijd om in Moab zowel de auto als onszelf van brandstof te voorzien. We bestelden iets te drinken in de Moab Brewery, waar anders zou ik zeggen. Limonade – die is hier altijd lekker fris - voor mij en een Black Raven Stout voor Bert. Het bier kwam vlot, mijn limonade liet op zich wachten. Toch maar even een andere serveerster gevraagd en toen was het zo geregeld. Het oorspronkelijke plan om hier te eten hadden we laten varen. We hadden vrij laat geluncht en nog niet echt trek. We zouden bij de tent nog wel iets maken. Hoewel, een kommetje bier-kaassoep, dat zou er wel ingaan! Besteld dus. Na een kwartier was er nog niets. Weer gevraagd waar het bleef. Sorry, misverstand. Maar toen stonden er dan ook snel twee borden voor onze neus. Met, ja, waar leek het op? Op bechamelsaus met kaas…Er zat wel lekker pittige chili over en de calorieën die we in de loop van de dag kwijtgeraakt waren werden zo meer dan aangevuld. Net toen we het ophadden werd er een glas limonade voor me neergezet. Van de eerste bestelling. Lekker op tijd.

Even proeven...

Ow...lekker...en dan...

...die verzaligde blik zegt genoeg!

Om iets over zeven reden we weg, eerst naar de benzinepomp. Die lag naast de City Market, en Bert liep daar na het tanken vast naar toe, we moesten nog een paar boodschappen doen, terwijl ik een parkeerplek zocht. Die vond ik al gauw. Ik begreep alleen niet waarom Bert ernaast stond en in een deuk lag. Tot ik indraaide en het bordje zag: Senior Citizen Parking Only!

Om half negen waren we terug bij de tent, het was inmiddels donker. Met een glaasje wijn genoten we nog even na van deze topdag. Wow.