Vrijdag 9 september–dag 18: Moab (Arches)

Gisteren hadden we al gezien dat er bij de ingang naar Arches lange rijen stonden om 9 uur ‘s morgens. Reden voor ons om dat vandaag vóór te zijn, niet alleen vanwege die rijen maar ook vanwege de snel oplopende hitte overdag. Zo stonden we om 7.15 op het viewpoint van waaruit je Delicate Arch op afstand kon zien, met de mooie lichtval van de ochtendzon. Het was niet spectaculair maar toch de moeite waard. Op weg naar het volgende onderdeel van de dag, de Landscape Arch, stopten we enkele keren voor wat foto’s. Het is allemaal zó bijzonder dat het je bevattingsvermogen te boven gaat. Maakt niet uit hoe vaak je hier al geweest bent. Bij de trail naar de Landscape Arch was nog meer dan genoeg parkeerruimte. Toch liepen we niet alleen, vele anderen hadden dezelfde gedachte gehad en waren vroeg van start gegaan. Hinderlijk was het niet, het was nog net geen file. We liepen stevig door tot we bij deze wonderlijke natuurlijke boog aankwamen.
                                  
Een aantal jaren geleden deden we deze trail ook maar toen was het zeker tien tot twaalf graden warmer. Nu ging het allemaal heel makkelijk. We hebben sowieso veel geluk met het weer. Een paar weken geleden was het overal uitgesproken onbestendig met erg veel wateroverlast tot gevolg. Zelfs in de gebieden waar het anders (bijna) altijd droog is. Dat het hier ook goed geregend had zagen we aan de nog vochtige aarde op plaatsen waar het water zijn weg naar beneden had gezocht. Nu was het weer echter stabiel en in de vroege ochtenduren prima om actief te zijn. Goed, we liepen zover mogelijk omhoog totdat we de blauwe lucht volop onder de boog door zagen komen. Wat een plaatje! .Hij ziet er heel fragiel uit, mede omdat er op 1 september 1991 een stuk van 18 meter lengte onderuit viel. Het is te hopen dat het daar voorlopig bij blijft, anders is er van de hele boog niets over.
Iets verderop begon de trail naar de Double O Arch. Deze trail staat aangegeven als moeilijk. Het eerste stuk ging gewoon goed. We klauterden lichtvoetig over de enorme ronde stenen naar boven. Tot we bij het gedeelte kwamen waar je echt met handen en voeten moest klimmen met aan beide zijden iets dat wat leek op een afgrond. Tja, en daar loop ik dan vast met mijn hoogtevrees. Bovendien had ik mijn stokken bij me, die zaten me eerder in de weg dan dat ik er gemak van had in dit geval. En dan was er nog mijn knie. Hoewel hij een stuk minder dik was dan een paar weken geleden vertrouwde ik het toch niet helemaal. Alles bij elkaar besloten we, wel na enige aarzeling want het leek erop dat het maar om een klein stukje ging, toch maar terug te gaan. Stel je voor dat ik me zou verstappen, dan kom je niet meer naar beneden.
                                              
Dus nu wachten we op de foto’s van onze dochter, die is er wél onlangs geweest. Op de terugweg deden we de Pine Arch en Tunnel Arch nog even aan.
                                                         

                                                            
Bij die laatste was een goed beschaduwde plek met een boomstam om op te zitten, daar aten en dronken we wat. Net toen we daar weggingen kregen we gezelschap van een oudere, moeilijk lopende man die daar door zijn vrouw geparkeerd werd zodat zij zelf wat mobieler was. In rap tempo verdween ze richting Landscape. Hopelijk heeft ze haar echtgenoot wel weer opgehaald later….
Nadat we bij alle hoogtepunten op weg naar de uitgang nog wat foto’s hadden gemaakt vonden we het wel welletjes. Het was alweer razend druk aan het worden, bijna niet leuk meer. Er  liepen zelfs dames met hun handtasje in de hand alsof ze aan het shoppen waren in een drukke winkelstraat. Ook zagen we een stel, de man in pak en de vrouw met keurig gesteven pantalon. Alsof ze naar een congres gingen. Ik vrees alleen dat er van die mooie kostuums niet veel overgebleven is. Het pad was namelijk net zo zanderig als de paden die bij ons in Nederland van de duinen naar het strand lopen.Daar kom je ook niet met schone voeten uit.
Bij de City Market haalden we lekker vers brood voor een late lunch. Gisteren was dat brood ook al zo goed bevallen. Nou, dat konden we vergeten. Het French Bread (wat in de verste verte niet lijkt op wat voor baguette dan ook) werd slechts vers afgebakken om 16.00, 17.00 en 18.00 uur. Waarom? Geen idee…..Bij de broodafdeling zag ik wel de niet-afgebakken broden liggen. Ik vroeg een medewerker of ik daar een van kon krijgen., toen nog in de veronderstelling dat het net uit de oven kwam. Ja hoor, dat kon. Het was zacht, van buiten en van binnen. Eerder klef zelfs. Wat bleek: de broden worden gewoon ‘s middags even opgewarmd zodat het líjkt alsof ze net afgebakken zijn. Tja. We deden het er maar mee. Daarna had ik ruim de tijd om bij de receptie buiten op een bankje in de schaduw in alle rust een blog af te maken en te posten. Aan het eind van de middag dronken we nog wat bij de Brewery en daarna haalden we bij de Village Market, ernaast, een gebraden kip. Met wat tomatensla en het brood van die middag erbij hadden we een prima maaltje. Hoewel je voor echte goede gebraden kip in Portugal moet zijn maar dat lag een beetje uit de route.
Omdat het internetsignaal bij de cabin zo zwak was poste (Bert twijfelde hier over de spelling: in het Nederlands ishet postte met dubbel t, maar ik gebruik de Engelse term en dan klopt het zoals het er nu staat) ik nog een blogbericht bij de receptie en daarna was het toch echt tijd voor een glaasje wijn op de veranda, met uitzicht op oneindig veel sterren. Morgen naar Capitol Reef.

Donderdag 8 september – dag 17: Moab (Canyonlands)

Kennen jullie John? John van de City Market in Moab? Als dat niet zo is en je bent in de buurt, breng hem dan een bezoekje. Dat deden wij ook, aan het eind van deze dag. Maar we begonnen anders.
Na een snel ontbijt reden we naar een van de drie meest bezochte parken van Moab: Canyonlands. De andere twee zijn Arches en The Needles, hoewel die laatste wat verder weg ligt en minder bezoekers trekt. Het wordt een herhaling van zetten, ook  hier waren we al enkele malen eerder. Toch maakt dat helemaal niet uit voor de impact die het heeft, elke keer opnieuw slaat de betovering toe.

                     

Zoals alijd is het lastig van een klein scherm, meestal ook nog in slecht licht, goede foto's uit te zoeken. Maar het is een impressie.

Als je het niet met eigen ogen gezien hebt geloof je gewoon niet dat het bestaat. Kortom, we genoten weer met volle teugen. Moab heeft het wat dat aangaat goed gedaan: op het moment dat de activiteiten rond de winning van uranium hier afnam kwam het toerisme langzaamaan op gang. Dankbaar gebruik makend van de infrastructuur die in de jaren vijftig de regio had ontsloten om de mijnen toegankelijk te maken. Dat toerisme neemt ook hier, net als in Yellowstone, elk jaar toe. Bussen legen hun lading met de mededeling ‘over 20 minuten vertrekken we weer’ zodat de passagiers niet weten hoe snel ze plaatjes moeten schieten. Niet van de omgeving, maar van elkaar. Tegen een mooie achtergrond, dat dan weer wel. Bij de volgende busstop herhaalt zich het tafereel zodat al die mensen thuiskomen met zeshonderd foto’s van zichzelf….

                                                        
Goed, wij reden ons rondje en gaven alles iets meer tijd. Een vriendelijke meneer vroeg of we hem op de foto wilden zetten. Wij zijn de beroerdste niet dus prima. Als wederdienst wilde hij dat ook van ons doen, waarop Bert iets te enthousiast ‘nee!’ riep. Dat vond ik toch wat onvriendelijk overkomen dus ik overrulede hem met ‘ja graag!’. Zo gezegd zo gedaan en het resultaat was best aardig. Toch?

Mini en Maxi in Amerika!

                                               
Tegen een uur of half vier reden we Moab weer binnen. Eerst stopten we bij een Bakery, naïef als ik was dacht ik daar lekker brood te kunnen kopen. Mis. Je kon er wel lekkere sandwiches krijgen en daar hebben we er een van meegenomen. Het ontbijt was al best lang geleden tenslotte. We namen het mee naar de cabin om het daar op te eten, aangevuld met een beker Clamato. Zo lekker is dat! Bert dook z’n boek in en ik schreef wat aan het  blog. Later op de avond reden we naar de supermarkt, de City-Market. We zagen daar hoe iemand vanuit de achterbak van zijn auto een soort liftje naar beneden liet met daarop een scootmobiel. Dat verbaasde ons niet, de man was werkelijk zo zwaar dat hij nauwelijks een stap kon zetten. Heel triest. Des te groter was onze verbazing toen er nog een vrouw uitstapte waarbij de man zich even onze kant omdraaide. Wat bleek: hij was de verpleger van de vrouw….Bizar.

Bij de vleeswarenafdeling werkte John, uit het begin van dit blog . Een alleraardigste man die niets liever deed dan de klanten tevreden stellen. Zo ook de dame die net voor ons aan de beurt was. Zij wilde graag een onsje ham. Er lagen ongeveer twintig verschillende soorten in de vitrine maar zij wist precies welke voor haar gesneden moest worden. Die lag voor haar neus, nieuw in de verpakking. John wilde – logisch – niet zomaar een nieuwe aansnijden. Wie weet had hij nog wel iets liggen. Hij dook dus onder de toonbank de vitrine in. Talloze zakjes vleeswaren kwamen naar boven. Uiteindelijk had hij het gevonden. ‘Kijk mevrouw, hier kan ik nog wel iets vanaf halen voor u’ riep hij enthousiast. Om zichzelf even later te corrigeren: ‘O nee, dat is kalkoen….’ Waarna de zoektocht opnieuw begon. Inmiddels waren we een kwartier verder. De mevrouw in kwestie keek af en toe verontschuldigend achterom, alsof zij er iets aan doen kon. Bert was intussen  maar op zoek gegaan naar Gatorade lemon, dat gaat er met liters doorheen bij ons. Toen hij terugkwam had John nog niets gevonden. Het eind van het liedje was, natuurlijk, dat de nieuwe ham toch aangesneden moest. Hèhè. Eindelijk. De mevrouw kreeg haar ham en wij waren aan de beurt dachten we, we wilden pastrami voor op brood. Nou, mooi niet. ‘Mag ik ook nog een half pond kaas?’ Waarop de geschiedenis zich herhaalde. Gelukkig waren we daarna wél aan de beurt en John liet ons grootmoedig een plak pastrami van ongeveer twee ons proeven. Ja, lekker, doe die maar!
Met het knapperige witbrood erbij dat deze supermarkt zowaar verkoopt (helaas alleen ‘s middags, rare jongens die Amerikanen) hadden we zo toch een heerlijk avondmaal. Morgen maar eens een onsje ham proberen.

Woensdag 7 september - dag 16: Colorado Nat.Monument – Moab

Meestal lukt het invoegen van kaartjes niet wegens te weinig tijd of slechte verbinding. Nu weer even wel dus.

Met enige pijn in het hart namen we afscheid van onze prachtplek op de Saddlehorn Campground. De rust en de ruimte, de fenomenale uitzichten…Voor vandaag stond Moab op het programma. We hoopten daar een plekje op de Devil’s Garden campground te vinden, middenin Arches National Park. Het enige wat ons een beetje zorgen baarde was het gebrek aan schaduw. Nu ja, eerst maar eens gaan rijden. Voordat we daadwerkelijk de I-70 opdoken stopten we eerst nog bij de Mac om weer wat blogs te posten. Daarna tanken en toen konden we op pad. Bij afslag 204 gingen we van de snelweg af en pakten de 128. Dat is een schitterende weg, dwars tussen de rode rotsen door langs de Colorado River. We reden hem voor de derde keer maar moesten toch echt af en toe weer stil blijven staan om te kijken. Zo’n surrealistisch landschap!

In Moab reden we direct door naar het Visitor Center van Arches. Om te horen dat de campground vol was.  Dat laatste was het trouwens overal, het leek haast drukker dan in juli/augustus. Logisch wel, de temperaturen zijn toch net iets lager nu. Hoewel, met 34 graden vonden wij het nog knap warm. Eigenlijk veel te warm om te kamperen. De dame bij het Visitor Center wees ons als alternatief een aantal campings die langs de rivier lagen. We waren daar echter net langs gereden en de enige die aardig beschaduwd lag was vol. We besloten bij de KOA te gaan kijken. Onze oudste dochter was daar net een paar weken geleden geweest en vond het er best redelijk. Zo gezegd zo gedaan. De tentplekken zagen we niet zo zitten maar misschien een cabin dan? Achter de balie stond een mevrouw ons te woord: ja hoor, we hebben voor drie dagen zeker een cabin. De kleine kosten $63 en de luxe, met badkamer, $112 per nacht. Zuunig als we zijn bekeken we eerst de kleine. Dat is er een met basisuitrusting ofwel een bed, een bankje en airco. Om nou twee keer zoveel te betalen voor een badkamer…Het waren de gebruikelijke kleine cabins met een veranda en een hang-schommelbankje. Niks mis mee. Dus maar op zoek naar het toiletgebouw. Als dat nu een beetje in de buurt was….dat was het niet! Het was een heel eind lopen naar de wc’s en dat zag ik niet zo zitten. Het is best leuk hoor, sterren kijken, maar dat doe ik dan liever omdat ik daar zelf zin in heb en niet midden in de nacht onderweg naar het wc-gebouw. Dus toch maar de luxe cabin, drinkt Bert maar een biertje minder. :) De baliedame: ‘O, maar krijgt $25 per nacht korting! Omdat het herfst is ziet u!’ Nou, dat zagen we helemaal niet in deze bloedhitte….en het was ons een raadsel waarom ze dat niet meteen gezegd had. Maar des te beter! We kregen een cabin aan de rand van het terrein met uitzicht op de bergen. De cabins waren verspringend ten opzichte van elkaar opgesteld zodat je behoorlijk privé zit. Sowieso hebben we niemand voor ons, alleen maar wat struikgewas. Van binnen zijn de huisjes ruim, licht, schoon en van alle gemakken voorzien. We zetten onze stoeltjes op de veranda en voelden ons helemaal tevreden met dit onderkomen. Voorlopig zitten we  hier  goed!

                           
                         

Later reden we nog even naar Moab waar ze een kleine brouwerij hebben. Daar wordt Bert altijd erg blij van. Bij zijn donkere biertje hoorde natuurlijk een goede Amerikaanse hamburger. Toen deed ik ook maar mee, ik bestelde voor de eerste keer deze vakantie een Reuben Sandwich. Met pastrami en zuurkool, heerlijk!

                            

                                                            

Later bij de supermarkt keken we vooral wat rond en kochten tenslotte alleen maar twee bananen om morgen onderweg mee te nemen. Terug  bij de cabin dronken we nog een glaasje witte wijn, intussen kijkend naar de spectaculaire zonsondergang die de bergen dieprood kleurde. Op de achtergrond hinnikte een paard. Zoveel moois, je zou er stil van worden. Dus dat deden we.

                 

Dinsdag 6 september – dag 15: Colorado National Monument

Het begrip ‘oogdruk’ kreeg vandaag voor ons een nieuwe betekenis. Als je al zoveel gezien hebt is het moeilijk je voor te stellen dat iets je nog in verwondering kan brengen. Toch was het zo. We moesten met beide handen tegen onze ogen drukken om te voorkomen dat ze uit hun kassen zouden springen. We reden namelijk de route door het Colorado National Monument, een 35 km lange weg langs de rand van het plateau. Overal waren uitzichtpunten en korte trails die we ook allemaal gelopen hebben. Waarbij we elke keer opnieuw geraakt werden door zoveel schoonheid maar ook door de impact van alle natuurlijke processen door miljoenen jaren heen.

Independence Rock

Independence Rock van opzij gezien

                                                                       

Mr. John Otto heeft zich begin 20e eeuw hard gemaakt voor het opnemen tot Nationaal Monument en is daarin uiteindelijk geslaagd. De Independence Rock werd door hem als eerste beklommen. Nu wordt als eerbetoon aan hem en zijn verdiensten deze imposante rots elk jaar opnieuw door enthousiaste bergbeklimmers bedwongen, op Independence Day. Meteen wordt dan natuurlijk de Amerikaanse vlag geplant. Otto was vergroeid met dit gebied, zelfs zozeer dat zijn vrouw hem na enkele weken huwelijk al verliet omdat hij alleen maar in een tent dichtbij de dieren wilde slapen. Hij moest eens weten hoe er heden ten dage nog steeds volop genoten wordt van hetgeen hij voor elkaar heeft gekregen.
Grappig is dat je bij zo’n tochtje overal dezelfde mensen tegenkomt. Je raakt met elkaar in gesprek, soms langer, soms korter maar het zijn leuke ontmoetingen. Zo was er een stel uit Florida, zij waren net als wij naar Denver gevlogen. In Florida kon je alleen in november eigenlijk een beetje redelijk kamperen, daarvoor was het te warm en vooral te vochtig. Net als wij zouden ze hierna naar Moab afreizen.
Om een uur of twee kwamen we bij de andere uitgang van het park. We reden door naar Grand Junction waar we op goed geluk richting downtown gingen. Onderweg stopten we nog even bij een straatstalletje om meloen en perziken te kopen. Tot onze verrassing was Main Street weliswaar niet lang maar wel gezellig en vooral groen. Een beschaduwd terras bij een kleine brouwerij lonkte in de hitte. We dronken er niet alleen wat maar aten ook een hapje. Hoefden we bij de tent niet meer te koken. Erg lekker!

                                               

Daarna kuierden we wat door de straat en Bert dwong mij een paar schoenen te kopen Dat doet hij wel vaker, zo zoekt hij in den vreemde ook altijd brillen voor mij uit. Die ik nu op heb komt uit Toulouse. Over brillen gesproken, er was ook een hele sjieke brillenzaak. Daar gingen we naar binnen om mijn zonnebril (ordinair uit Groningen) bij te laten stellen omdat hij in mijn neus drukte. Het was alsof we een privé-kliniek binnengingen. Compleet met receptioniste bij de balie. Maar de bril werd goed afgesteld en ook meteen goed schoongemaakt. Ook weer klaar dus. Het leuke in Grand Junction is dat het stadsbestuur het initiatief heeft genomen om op elke straathoek in Main Street een kunstwerk te laten plaatsen. Deze kunstwerken zijn van plaatselijke kunstenaars en gewoon te koop. Nou ja, gewoon, de prijs begint meestal bij $10.000…Maar het ziet er leuk uit in het straatbeeld.
  
                 

Bij de tent aten we nog een yoghurtje als toetje. Met een glaasje wit sloten we de dag af onder de stralende sterrenhemel. Morgen naar Moab.

Maandag 5 september – dag 14: Vernal – Colorado Monument

Onze eerste gang vanmorgen was naar het Dinosaur Monument. Niet dat we daar nu overmatig in geïnteresseerd zijn, ik heb er toch altijd een tekenfilmbeeld bij, maar als je er zo vlakbij zit is het ook dom om niet even te gaan kijken. Bij aankomst werden we met een shuttle naar de rots vervoerd waar heel veel originele botten in het steen verankerd lagen. Dat is wel een hele bijzondere gewaarwording, ze zijn zo ontzettend groot. Mr.Barnum Brown (bijnaam Mr.Bones), wereldberoemd paleontoloog had de dag van zijn leven natuurlijk toen hij op een dag in 1900 een halve ruggengraat vond in dit gebied. Het ging om de wervels van de Tyrannosaurus Rex. En dat was dus niet het enige wat er lag.

   

Na een half uurtje hadden we het wel gezien (het is niet zo heel groot) en reden we een eind verder het park in. Dat viel toch wat tegen. Het was voornamelijk hetzelfde landschap als je op veel andere plekken ook ziet en vergeleken met de schitterende tocht van gisteren viel het in het niet. Dus keerden we de wagen en zetten koers richting Colorado National Monument. Onderweg kwamen we door het plaatsje Rangely, aangekondigd als ‘een fantastische stad om te leven’. Nou, een dooiere boel kun je je haast niet voorstellen. Echt helemaal niets en niemand te zien. Maar gelukkig is er dan wel dat bord langs de weg zodat je, als je levensmoe bent, na het lezen daarvan er weer helemaal opgekikkerd tegenaan kunt! Hopen we dan maar.

Via de Interstate 70 namen we de afslag Fruita waarna we via een behoorlijke kronkelweg omhoog het Nationaal Monument binnenreden. Dat ontlokte Bert de opmerking ‘je zou er spontaan Jehova van worden’! Zo ontzettend mooi, de rode rotsformaties in allerlei vormen. Als klap op de vuurpijl was de Saddlehorn Campground een van de allermooiste tot nu toe. Met dank aan het AllesAmerika forum! We vonden een plek ter grote van ongeveer het halve Vondelpark (ok, beetje overdreven). Niets en niemand om ons heen, een enkele verdwaalde tent daargelaten. Het sanitairgebouw was nieuw en voortreffelijk geoutilleerd. Binnen een half uur stond de tent ,ingericht en al, zodat we nog ruim de tijd hadden om van het uitzicht op al het moois te genieten. Je staat hier namelijk ook nog eens hoog op de berg. Een ander stel had stoeltjes aan de rand van het plateau neergezet en zat stilletjes te genieten met een glaasje witte wijn in de hand Gelijk hadden ze, zo mooi!


      

De avond viel en het was nog steeds zeer aangenaam van temperatuur.Het verschil met de afgelopen weken was groot: na een gemiddelde van 22 graden overdag en 2 graden ‘s nachts zaten we nu ineens op 30. Eens kijken wat het vannacht wordt. De sterrenhemel was in elk geval spectaculair.

Zondag 4 september - dag 13: Grand Teton – Vernal

Een bericht in het plaatselijke sufferdje leerde ons dat de bezoekersaantallen zowel in Yellowstone als in Grand Teton dit jaar opnieuw alle records gebroken hebben. Dit jaar waren er in juli 815721 toeristen in Grand Teton,  78475 meer dan vorig jaar toen dat ook al de drukste maand ooit was. Een stijging van10,6 procent. In Yellowstone werden 996000 bezoekers geteld, 1,5 procent meer dan het record in juli vorig jaar. Geen wonder dat wij het druk vonden. Toch heeft Grand Teton ons aangenaam verrast. Er is voor elk wel wat wils te doen, op het water of in de omgeving. Er zijn korte en lange trails die veel afwisseling bieden in het landschap. Wij hadden het park, zoals al eerder gemeld, eigenlijk alleen maar in de regen gezien en dan is het nergens echt leuk.

Ons vertrek hebben we ingeluid met een goed ontbijt in het restaurant. Tot mijn verbazing nam Bert de Blueberry Hotcakes. Meestal is hij niet zo van het zoete. Mijn verbazing werd nog veel groter toen ik zag dat hij de enorme portie suikers en koolhydraten, aangevuld met een goed rantsoen ouderwetse boter, achter elkaar naar binnen werkte. Maar waarschijnlijk dacht hij hetzelfde van mij: ik verorberde een Rancher’s Breakfast oftewel – alweer – scrambled eggs met bacon en hash browns. Ik zie me dat thuis nog niet doen, gebakken aardappelen eten bij het ontbijt.

                              

Het kan nog erger: naast ons zat een man iets van biscuits and gravy te eten. Dat lijkt op hondenkots. Ook niet een klein beetje, nee, een bord vol. Wij gruwelden ervan maar hij zat te smullen van de vette jus. Aan zijn postuur te zien deed hij dit wel vaker. Je moet er niet aan denken….

De weg naar Vernal voerde over Rock Springs. Tot die plaats was het landschap voor een groot deel echt Amerikaans: prairie alom met op de achtergrond de Wind River Mountains. Daar spookte het behoorlijk, de lucht werd zwarter en zwarter totdat het uiteindelijk zo inktzwart werd dat je helemaal niets meer kon zien. Het zag er onheilspellend uit. Bert was in slaap gevallen dus ik genoot alleen van het imposante wolkenspel. Op zo’n moment besef je dat het weer gewoon zijn gang gaat. Als er opeens een tornado ontstaat kun je helemaal niets doen behalve wachten tot het over is en hopen dat je zelf overeind blijft. Schuilplaatsen zijn er niet, er is helemaal niets. Hoe nietig  ben je dan als mens  temidden van al die natuur!

In Rock Springs pauzeerden we lang. Bij de Walgreens haalden we shampoo voor mij. Die had ik niet meegenomen met als gevolg dat ik mijn haar een paar keer met ‘nourishing bath and showergel’ heb gewassen. Wat trouwens heel goed werkte, daar niet van. De Wal-Mart was goed voor de aanvulling van wat groenvoer en tot ons plezier hadden ze hierheen liquor-store waar we twee flessen witte wijn scoorden. Tot nu toe waren er pas twee doorheen gegaan dus dat leek ons ook nu wel genoeg. De kassadame keek ons met vorsende blik aan. Naar Bert, naar mij en toen weer naar Bert. Daar kwam het hoge woord eruit: of we even een ID wilden laten zien. Alcohol hé, en dat mag pas bij 21+ …We schoten in de lach maar ze was bloedserieus.  Ze vertelde dat ze dat verplicht was. Zelfs een vaste klant, die elke dag terugkwam en hetzelfde kocht moest z’n ID tevoorschijn halen. De gekte ten top.
Bij Starbucks namen we een kop koffie. De kleinste maat, wat natuurlijk toch weer bijna een halve liter was. Wie heeft dat toch ooit bedacht, dat je niet uit een beker kunt drinken die kleiner is dan 400 ml?? Maar wij gingen niet alleen voor de koffie, vooral de gratis Wi-Fi was ons doel.  Ik kon vier blogs die als concept opgeslagen waren in één keer op het blog kon gooien. Nog even via Whatsapp met het thuisfront gebeld en daarna reden we door naar Vernal, door het natuurpark Flaming Gorge. Tjongejonge wat een weg was dat zeg! Van adembenemende schoonheid, en geen mens te zien. Urenlang niet. Alleen op een uitkijkpunt troffen we een echtpaar uit New York dat onderweg was met hun camper. Aangezien ze maar twee weken vakantie per jaar hebben hier deden ze elk jaar een klein stukje van hun eigen land. Vanuit NY heen en terug neemt al de nodige dagen, veel tijd om echt diep het zuidwesten in te duiken hadden ze niet.

Onderweg zagen we heel veel campings maar aangezien het weer behoorlijk onbestendig was zochten we in Vernal een hotel. Er is daar niet zo heel veel keus en onze eerste poging was bij het Landmark Inn hotel. Meteen raak! Een ontzettend aardige jongen bij de  balie gaf ons een ontzettend aardige prijs, namelijk $62. De kamer was picobello, ruim en schoon. In de lobby kon je 24 uur per dag koffie, sapjes, flesjes water en potjes yoghurt gratis krijgen. Helaas waren alle restaurants gesloten vanwege de zondag. Er was alleen één Mexicaan open. Heel veel trek hadden we daar niet in, we hadden nog iets teveel de nachos van twee dagen daarvoor in onze herinnering. Maar ja, je moet wat eten nietwaar? Die blueberries waren allang verteerd tenslotte. Dus vooruit met de geit. En het bleek een alleraardigst restaurant te zijn, vol kleur zoals dat bij Mexico hoort.    

                                 
  

                                                                                              

       Gelukkig hadden ze Negra Modelo!

Bert bestelde enchilladas met garnalen. Ik stelde voor om dat te delen maar hij had wel honger dus nam ik een appetizer, een combo van nachos, quesadillas en taquitos met kip. Klein voorgerechtje met van alles een beetje, moet kunnen. En daar kwamen de borden:

                                                                                                       De borden waren zo'n 40 cm in doorsnee...even voor de beeldvorming!

Meer dan driekwart heb ik moeten laten staan. Het was óf dat, óf………nou ja, vul dat zelf maar in.