Maandag 29 augustus – dag 7: Yellowstone - Mammoth

Dag 7.

Hoe kun je de dag beter opstarten dan met een bakje onovertroffen kampeerkoffie? Zelfs thuis smaakt het niet zo lekker. Dat is natuurlijk een subjectief gegeven van hier tot Tokio, het is puur de entourage die het hem doet. De volgende factoren spelen een grote rol : wakker worden na een koude nacht, in het zonnetje voor je tent opwarmen, uitzicht over het grandioze landschap , het honderd jaar oude keteltje met water vullen, aan de kook brengen en dan zet je uiteindelijk koffie, gewoon met het filter op de bekers. Als je dat thuis in de tuin probeert na te bootsen vraag je je al snel af waar je in godsnaam mee bezig bent. Maar goed, wij genoten.
Omdat je vanuit dit deel van het park niet heel makkelijk bij de geisers komt besloten we vandaag alsnog de Bear Tooth Pass te rijden. Tijd hebben we genoeg. We wilden alleen op tijd terug zijn om de zonsondergang bij de Upper Terraces van de Mammoth Hot Springs mee te maken. Het licht is dan zo ontzettend mooi op die kalkformaties. De rit naar de pas reden we nu voor de derde keer. Dat maakte niets uit, het bleef de moeite meer dan waard. We hebben ontzettend veel geluk met het weer, nog steeds zo tussen 23 en 27 graden. Dat hebben we hier wel anders meegemaakt, meestal kwam het niet onder de 35.
Na deze tocht reden we direct door naar de Upper Terraces. Precies op tijd kwamen we daar aan, het had geen minuut later moeten zijn.

   

Wat een wonderlijk mooie wereld is het toch hier! Ik las laatst ergens dat de vulkaan (die Yellowstone toch is) elk moment opnieuw kan uitbarsten. Er zijn allerlei theorieën om deze beweringen te staven maar het komt er toch op neer dat niemand er een zinnig woord over kan zeggen. Behalve dan dat er tussen de vorige twee uitbarstingen ‘ook 360000 jaar zat en dat zit er nu ook tussen’.

Inmiddels was het al redelijk laat en een lekker stuk geroosterd vlees leek ons wel wat. In Gardiner kun je dat heel goed eten. We deelden een ribye van 12 oz., dat is een flinke lap. Het vlees was supermals en de huisgemaakte coleslaw erbij was verrukkelijk. Huisgemaakt was hier echt huisgemaakt. Er kon nog wel iets bij vonden we. Op het bord stond als nagerecht vermeld: Peach Cobbler. Klonk interessant maar we hadden geen idee wat het was. De jongen die ons bediende was van het soort ik-vind-het-doodeng-dat-ik-jullie-moet-bedienen-maar-het-is-werk. Wij vroegen hem wat een cobbler was. Dat deed hem een beetje ontdooien en met een schijn van een glimlach vertelde hij dat het ‘iets was dat leek op een pie maar geen pie was’. Ok, uitdaging aangenomen. Bert nam er nog een bol ijs bij ook. En wat was het nu? Het leek inderdaad een beetje op een pie, maar dan door elkaar geroerd met boter en room. Heel bijzonder. Ook heel bijzonder vet trouwens. Toen de jongeman onze bordjes weg kwam halen en vroeg hoe het geweest was konden we dan ook naar eer en geweten zeggen dat het lekker was maar ook een caloriebom. Hij – de jongen – ontdooide nu geheel en met een grote grijns zei hij: Yeah, but it’s worth it!

Bij de tent genoten we nog even van het buitenzijn, tot onze ogen ongeveer dichtvielen. Mooi geweest voor vandaag.

Zondag 28 augustus - dag 5: Cody - Yellowstone (Mammoth Hot Springs)

Ik heb begrepen dat de foto's tot nu toe niet zichtbaar waren. Vanaf nu gebruik ik een ander bestandsformaat in de hoop dat dat wel werkt. Die van het vorige blog voeg ik nog even in zodat Cookie nu hopelijk wél zichtbaar is!

Tot buiten stonden ze in de rij bij het ontbijtcafé aan de overkant van het motel. We besloten toch maar te wachten, het rook er verdraaid lekker naar gebakken eieren met spek. Na een kwartiertje was er een plekje voor ons vrij en konden we onze magen vullen met een stevig ontbijt. Naast eieren met bacon waren er hashbrowns en toast,met de boter apart. Deze keer had ik er op tijd aan gedacht dat te vragen om te voorkomen dat ze een half pond boter op je toast laten smelten zodat je hem uit kunt wringen van vettigheid. Een bak vers fruit maakte het af en zo konden we goed gevoed op pad.

Op de weg naar Yellowstone verbaasden we ons voor de zoveelste keer over de schoonheid van het landschap toen we door het Buffalo Bill State Park reden. Na ongeveer 20 minuten drong het tot ons door dat we niet op de goede  weg zaten, we wilden juist over de Bear Tooth Pass. Gekeerd dus maar en de juiste weg genomen. Ook dat was een mooie, rustige weg over de Indian Joseph Highway. Hij voerde ons onder de Bear Tooth Pass door zodat we die alsnog misten. Erg was dat niet, we reden hem twee jaar geleden al eens en wilden eigenlijk ook enigszins op tijd aankomen bij de campgound van Mammoth Hot Springs. Over de pas hadden we er veel langer over gedaan. Nu reden we om 14.00 het kampeerterrein op waar we een mooi plekje aan de rand uitzochten. Bij het loket hingen overal grote plakkaten met waarschuwingen voor beren: wat wel en wat juist niet te doen. Toch maar even nagevraagd. Beren? Nee hoor, die hebben we hier niet.....

Je kent het wel, die taferelen van echtparen die samen een tent proberen op te zetten. Het kan tot enorme echtelijke ruzies leiden. Even leek het erop dat wij onszelf ook tot die categorie mochten rekenen. Het was een nieuw type tent maar wat veel erger was: de wind sloeg het tentdoek gewoon uit onze handen. Een dreigende donkere regenlucht tekende zich af en ik zag de hele zaak dus al de lucht invliegen. De binnentent stond in een paar minuten maar het dak kregen we niet goed erop. Ik wilde de hele zaak al in de auto gooien maar gelukkig zag Bert toen het licht en kregen we het toch voor elkaar. Eigenlijk is het heel simpel….We zijn er blij mee, met dit tentje. Redelijk hoog zodat ik er in kan staan en Bert bijna, daarnaast een voorstuk zodat we bij regen ook onze stoeltjes erin kunnen zetten. Eerder kropen we bij slecht weer altijd in de auto. Bijkomend voordeel is dat het een dubbeldaks tent is en dat scheelt ‘s nachts erg veel wat de kou betreft. Het is hier overdag heerlijk, zo’n 27 graden maar ‘s nacht koelt het af naar een graad of 5. Het vriest nog net niet, dat zal op het volgende terrein vermoedelijk wel anders zijn.

In Gardiner, op 5 mijl afstand, deden we wat boodschappen. Ze hadden daar wat kleinere kartonnen dozen liggen die we direct confisqueerden. Morgen gaan we de spullen in de auto ordenen zodat we kampeerklaar zijn voor de komende vier weken. We aten ons eerste potje chili con carne, lazen nog wat en doken de tent in.  

Zaterdag 27 augustus - dag 5: Casper–Cody

                                           

                         

Dag 5: Casper - Cody

                                       

Niet iedereen is het gegeven: goede scrambled eggs maken. Vaak zijn ze te droog of smakeloos. Bij dit hotel waren ze uitstekend! Voor mij een goed begin van de dag. Bert hield het bij een grote zelfgebakken wafel, ook altijd lekker hier.

Onze eerste gang was naar de plaatselijke Walmart om te kijken of ze daar misschien iets van wijn hadden. Helaas, dat verkopen we niet. Helemaal geen alcohol trouwens. Tja, jammer dan. We hadden gisteren al wel twee grote flessen Clamato ingeslagen, daar redden we ons voorlopig wel mee. Gewoon alcoholvrij.
Het einddoel van vandaag: Cody, het stadje gesticht door Buffalo Bill. 

Het was weer een mooie route, via Thermopolis. Eerst eindeloze prairies en daarna een door het Boysen State Park,  een heel gevarieerd rotsachtig landschap. Met de zon die uitbundig scheen waren de kleuren nog intenser. Om 14.00 reden we Cody binnen waar we incheckten in het Big Bear Motel. Dit had ik ‘s morgens gevonden op Tripadvisor en het leek ons aardig. Dat was het ook. Een familiebedrijf, kleinschalig, met mooie ruime kamers. Op het kaartje dat we meekregen stond hun mascotte afgebeeld:

 
               
Leuke publiciteitsstunt, een pony in je auto. Je moet er maar op komen!


Nadat we ons geïnstalleerd hadden gingen we op zoek naar het Buffalo Bill Cowboy Center of the West. We waren hier nu toch hoewel we er niet zeker van waren of het echt iets voor ons was. Daar hadden ze gelukkig wat op gevonden: in de hal werd in een kort filmpje een impressie gegeven van de vijf musea die tot het Center behoorden, met de bedoeling twijfelaars over de streep te trekken. Voor ons was het al snel duidelijk dat we de $18 toegangsprijs beter in onze zak konden houden. Als je erg geïnteresseerd bent in de geschiedenis rondom Buffalo Bill en zijn tijdgenoten of daar nog niet zoveel vanaf weet is het ongetwijfeld een goede besteding. Wij gingen liever een drankje pakken. Op het terras draaiden ze heerlijke jaren ‘70 muziek. Dat doen ze hier heel veel en wij vinden dat helemaal top natuurlijk.

We deden bij de Walmart de allerlaatste inkopen zoals  verse groenten, yoghurt, boter en brood. In het motel is een koelkastje en morgenochtend gaat een deel in de koelbox, overgoten met ijsblokjes. Als we in Yellowstone aankomen kunnen we ons wel een paar dagen redden met eten.

Terug bij het hotel installeerden we ons op de veranda. Bij de entree van het motel was een eenzame muzikant, pianist en zanger tegelijk, bezig blues ten gehore te brengen. Hij had alleen geen publiek omdat bijna iedereen binnen was. Jammer, het was goed bedoeld van de moteleigenaren. Na drie nummers hield hij het voor gezien. Terwijl hij nog bezig was zagen we opeens dit voorbij komen:

Niks publiciteitsstunt. Cookie bestaat echt!

Vrijdag 26 augustus - dag 4: Denver - Casper

Omdat niet iedereen direct kan plaatsen waar we nu eigenlijk zitten hier twee overzichtskaartjes. Hieronder eerst een totaaloverzicht van de VS met onze route in grote lijnen ingetekend.

En hier iets meer in detail.

        Dag 4: Denver Casper

                                      

We waren het gewoon vergeten. Niet dat je hier beter één portie met z'n tweeën kunt nemen, dat niet. Maar wel dat je bij een hoofdgerecht meestal ook nog soep of een salade krijgt. En dat je dus beter maar geen voorgerecht kunt bestellen. Onze dag eindigde bij een Italiaans restaurant, Olive Garden, in een voorstadje van Casper. Het bleek een ordinaire vreetschuur te zijn. Naïef als we waren - hoe dom na zoveel jaren in dit land - namen we als voorgerecht bruschetta met tomaat en mozzarella, als hoofdgerecht lasagne. Van allebei één, zodat we konden delen. De aangeleerd vriendelijke serveerster vroeg of we dan misschien een salade of soep extra wilden omdat er bij het hoofdgerecht voor één persoon soep dan wel sla geserveerd werd. Bert koos de soep, minestrone, en ik nam dus maar de sla erbij. Als appetizer kwamen er vier worstenbroodjes zonder worst op tafel, wel voorzien van een zout korstje. Best lekker. Al snel daarna kwamen soep en salade op tafel. Die laatste zat in een enorme schaal, genoeg voor zeker vier personen. Maar het was goed op smaak evenals de soep die van de stevig gevulde soort was. We hadden het nog lang niet op of de bruschetta kwam op tafel. Nauwelijks een halve minuut later gevolgd door een flinke schotel lasagne. We keken elkaar eens aan...veel te veel allemaal! Vol goede moed begonnen we ons door de lasagne heen te eten. Die bruschetta, die daar trouwens in de verste verte niet op leek, grijnsde ons begerig toe. Met geen mogelijkheid zouden we die echter ook nog kunnen verstouwen. Meenemen was voor ons geen optie, het zou dan alsnog in de vuilnisbak belanden. We trokken de stoute schoenen aan en vroegen de serveerster of het misschien teruggenomen kon worden, we hadden het tenslotte niet aangeraakt nog. En daar toonde de Amerikaanse mentaliteit zich van zijn grootse kant: de klant is koning. Geen probleem! Al kwam de manager nog wel even vragen wat nu precies de reden was. Of hij het helemaal begreep weten we niet....

Deze dag waren we heel langzaam opgestart. Laat ontbeten, spullen gepakt, blog geschreven en met de meiden gebeld. Uiteindelijk reden we iets voor twaalf uur pas weg uit Denver. Maakte niet uit, we hadden geen haast. De planning, die we toch al los hadden gelaten door de extra nacht Denver, was om naar Cody te rijden en dan van daaruit naar Yellowstone. We kwamen uiteindelijk halverwege, tot Casper. Onderweg in de buurt van Cheyenne was het vreselijk noodweer. Er kwam een auto de weg opgedraaid die helemaal onder de sneeuw zat zelfs! Toch hadden we mazzel, we reden min of meer onder de rand van de ergste buien door zodat we betrekkelijk weinig last ervan hadden. Na een tijdje brak de zon helemaal door en konden we van het landschap genieten: eindeloze prairies afgewisseld met wat bosschages en groene weilanden. Het was erg rustig op de weg. 

In Casper, of liever gezegd een paar mijl ervoor, zochten we een onderkomen in de Baymont Inn and Suites. Een vrij eenvoudig hotel maar wel schoon en met ruime kamers. Prima voor een nachtje. De informatiemap leerde ons dat er in Casper 46 kerkgenootschappen zijn. Op 56000 inwoners. Dat betekent één kerk op ongeveer 1200 mensen. Dat is dan weer de andere kant van Amerika. 

Morgen door naar Cody, de stad van Buffalo Bill. We hebben onze cowboy-outfit al klaargelegd. Yeehaw!

Woensdag 24 en donderdag 25 augustus - dag 2 + 3: Denver

Dag 2.

Wakker worden in een nare, beetje ongure hotelkamer is niet echt plezierig te noemen. Sowieso had ik nauwelijks geslapen, het was er warm en benauwd. De beslissing was dan ook gauw genomen: wegwezen hier! We checkten uit en reden op goed geluk naar een paar vlakbij gelegen hotels van meer gerenommeerde hotelketens. Best Western was de eerste. Daar hadden ze waarschijnlijk wel een kamer maar die was pas om drie uur beschikbaar. Aangezien het nog redelijk vroeg in de ochtend was leek ons dat geen goed idee. De tweede, Red Lion, was meteen raak. Een uitermate vriendelijke dame liet ons een grote, schone kamer zien met aparte zithoek en een klein keukentje. Seniorenkorting? Ja natuurlijk mevrouw. Kortom, een voltreffer. Met werkelijk uitstekende bedden waar we meteen maar indoken om nog wat slaap in te halen. De rest van de dag hebben we niet veel gedaan. Wel heerlijk ontbeten - of was het ons avondeten? Totaal kwijt welk moment van de dag het was - bij de Village Inn, waar we ook nog gratis pie meekregen. Elke woensdag Free Pie Day, alles versgebakken. 
Aan het eind van de dag reden we nog even naar de Walgreens om o.a. neusdruppels te halen. Het flesje wat ik bij me had was leegelopen in mijn tas...heel handig van mij om de dop niet goed dicht te draaien.
Toen nog maar een keer naar de Village Inn om de dag af te sluiten met een klein hapje. Er is niets anders hier vlakbij. En weer kregen we pie mee, deze keer aardbeien-rabarber. Lekker!


Dag 3.

Vandaag besloten we maar eens een bezoekje aan Denver te brengen. We zijn hier nu voor de derde keer maar de stad waren we nog nooit in geweest. De rit ernaar toe leidde ons door prachtige beboste lanen met schitterende grote huizen. Sowieso was er heel veel groen, we reden van het ene park naar het andere zo leek het. Heel anders dan we ons voorgesteld hadden. Het centrum zelf bestond zoals veel Amerikaanse steden voornamelijk uit hoogbouw. 
   
                                                        


                                             


                                              


We hebben er wat rondgelopen tussen de grote gebouwen. Verder is er een hoofdstraat waar geen verkeer komt. Behalve dan een gratis shuttlebus die elke vijf minuten langs rijdt waardoor je als voetganger nog je leven niet zeker bent. Een goede oefening in het snel opzij springen.

Na een rustpauze in het hotel haalden we alle kampeerspullen op bij de WalMart. Dat ging deze keer verbazend snel met de lijst in de hand. In no time hadden we alles bij elkaar gezocht. Toen was de dag alweer om, morgen vertrekken we rustig aan richting Yellowstone. Dat rijden we niet in één keer maar met een tussenstop ergens. 

Dinsdag 23 augustus - dag 1: Schiphol - Denver

De banaan die ik bij het ontbijt niet meer op kon stopte ik in mijn rugzakje voor onderweg. Dat ontbijt was vorstelijk, alleen aan ons niet zo besteed. Koffie en een croissantje, dan zijn we al heel tevreden.

De shuttle bracht ons in tien minuten weer naar Schiphol. We waren al ingecheckt en met ons vele anderen. Het loont haast niet om dat van tevoren te doen, onze rij was veel langer dan die van de niet ingecheckte mensen. Maar goed, we raakten onze tassen kwijt en met alleen nog handbagage konden we ons een stuk makkelijker bewegen. De controle bij de douane verliep vlot en precies op tijd vertrokken we naar Londen Heathrow. Daar aangekomen moesten we anderhalf uur wachten en we deelden een sandwich. De vlucht naar Denver vertrok iets later maar ook die verliep probleemloos. 

Onvoorstelbaar dat zo'n kolos de lucht in gaat

Het eten was, ongebruikelijk, erg lekker: paddestoelenrisotto met spinazie en kaas. Smullen dus! Het blijft een lange zit, negen uur vliegen. Ik keek twee films, Brooklyn en Zootropolis, in waardeloze beeldkwaliteit maar het bewoog zullen we maar zeggen. British Airways heeft met vooruitziende blik waarschijnlijk besloten niet teveel te investeren in entertainment; met de Brexit is tenslotte velen ook het lachen vergaan. Onze steward was het overduidelijk ook niet eens met de ontkoppeling van Europa, met crossed fingers gaf hij aan te hopen op een wonder. 

Iets verlaat landden we in Denver. Tot onze grote verrassing hadden ze daar een nieuw digitaal systeem in gebruik genomen voor de paspoortcontrole. Er stonden een heleboel computers waarop we vervolgens zelf onze vingerafdrukken moesten registreren en een foto van ons gezicht maken. Dat alles werd uitgeprint en met die print gingen we door naar immigratie. Daar werd e.e.a. even gecontroleerd en dóór mochten we. Wat normaal gesproken behoorlijk wat tijd in beslag nam kostte nu nauwelijks 20 minuten. De bagage was nog niet eens gearriveerd toen we bij de band aankwamen. Ik bedacht opeens dat je helemaal geen groente of fruit mag importeren en ik had nog een banaan in mijn rugzakje. Gauw weggegooid maar. Altijd beter dan de bak in wegens illegale activiteiten.

Wachten op de bagage

Intussen liep er een dame met een drugshond tussen alle wachtenden door. Af en toe snuffelde het beest eens wat langer bij een tas. Bij mijn rugzak aangekomen was de hond niet weg te slaan. En ja hoor, openmaken. Alles eruit. De douanebeambte doorzocht zeer zorgvuldig de dubbele bodems maar vond niets. Toen vroeg ze aan mij of er misschien fruit in gezéten had. Ja, die banaan dus. Blijkt dat de geur tot zeven dagen voor de hond waarneembaar is! Weer wat geleerd zullen we maar zeggen. 

Alweer een shuttle, nu naar de autoverhuur van Hertz. De eerste rekening die ik onder ogen kreeg was er een met extra dekking, ongevraagd toegevoegd. Wat niet nodig was want we hadden alles al goed verzekerd. Nieuwe uitgedraaid dus, dat scheelde ruim $400! Door schade en schande was ik extra alert geworden, in mei hadden ze dit geintje ook al eens bij ons uitgehaald in Madrid. Dat geld hebben we uiteindelijk wel teruggekregen gelukkig. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee nietwaar? Wat wel fijn was: de auto werd voor de ingang klaargezet, we hoefden hem niet zelf op te halen. Inspraak in het type hadden we niet maar dat was ook niet nodig. We zijn dik tevreden met de Ford Escape, voorzien van alle nieuwe snufjes die je maar kunt verzinnen. 
Niet tevreden waren we met het hotel, Microtel. De prijzen van de hotels rond het vliegveld waren in enkele jaren tijd ongeveer verdrievoudigd dus hadden we, ondanks de zeer matige reviews, toch hier voor gekozen. Een advies: niet doen! De kamer was klein, er was nauwelijks plaats voor onze tassen. De lakens waren vermoedelijk wel schoon maar zagen er niet zo uit. De badkamer was gewoon vies. En het was warm, veel te warm en benauwd. Ach, we waren te moe om er veel aandacht aan te besteden. Slapen wilden we! En dat deden we.

Maandag 22 augustus - dag 0: Groningen - Schiphol

De bussen in Nederland zijn veel te smal. Aldus een meer dan corpulente Engelsman die zich met het hele gezin op de achterbank van de shuttlebus probeerde te wringen. 

Om de reis rustig van start te laten gaan hadden we besloten de avond voor vertrek al naar Schiphol te reizen om in een hotel daar in de buurt te overnachten. Dat leek ons beter dan de trein van vijf uur 's morgens te moeten pakken. De keuze viel op Van der Valk, die met de toekan dus. Een kamer reserveren was zo gedaan natuurlijk. Gelukkig werkte het ook in omgekeerde richting: enkele minuten na gedane boeking kwam een veel betere kamer in hetzelfde hotel voorbij via Trivago. En dat niet alleen, ook nog inclusief ontbijt én €25 goedkoper. Annuleren dus en opnieuw boeken.
De treinreis naar Schiphol verliep min of meer voorspoedig. Min of meer, de nieuwe spoorbrug bij Almere was nog niet operationeel en dat betekende een iets langere reistijd met een overstap bij Amersfoort. Met 17 minuten om aan de andere kant van het perron weer in te stappen was dat geen probleem. 
Onze tassen waren groot en zwaar, we hadden deze keer wat meer kampeerspullen van huis meegenomen dan anders. (Tip: koop nooit een grotere tas, je gooit er alleen maar teveel in.) Vlak voor Amersfoort stond de trein even stil voor een rood sein. Op het traject Amersfoort - Utrecht stond een defect exemplaar in de weg namelijk. Het even werd een beetje langer, en nog een beetje langer; uiteindelijk restten ons nog vijf minuten overstaptijd. Omdat we ook opeens vier perrons verder moesten zijn werd het rennen naar de lift waar een meisje met een fiets al stond te wachten. De lift was zo klein dat Bert er niet meer bijpaste met zijn grote tas. Hij nam dus de volgende. Toen we bovenaan de trap bij het goede perron stonden zagen we nog net hoe onze trein zich langzaam in beweging zette. Zonder ons. 

We kwamen uiteindelijk natuurlijk toch aan op Schiphol waar we de shuttle namen naar het hotel. In de rij voor het inchecken maar. Er waren vijf balies open, het ging vrij vlot. We sloten dus maar gewoon ergens aan. En wie stond er daar voor ons? Juist, de Engelsman van de eerste alinea. Veel tijd had hij nodig, heel veel tijd. Van alles wilde hij weten en nog veel meer. Het meisje achter de balie bleef onwaarschijnlijk vriendelijk. Bij de andere balies was iedereen inmiddels al klaar. Ach, we hadden vakantie nietwaar? En toen we ook nog een geweldige kamer kregen, helemaal aangepast aan de eisen van deze tijd, maakte het allemaal niets meer uit. We aten een hapje en rolden daarna zo ons bed in.