Niet iedereen is het gegeven: goede scrambled eggs maken. Vaak zijn ze te droog of smakeloos. Bij dit hotel waren ze uitstekend! Voor mij een goed begin van de dag. Bert hield het bij een grote zelfgebakken wafel, ook altijd lekker hier.
Onze eerste gang was naar de plaatselijke Walmart om te kijken of ze daar misschien iets van wijn hadden. Helaas, dat verkopen we niet. Helemaal geen alcohol trouwens. Tja, jammer dan. We hadden gisteren al wel twee grote flessen Clamato ingeslagen, daar redden we ons voorlopig wel mee. Gewoon alcoholvrij.
Het einddoel van vandaag: Cody, het stadje gesticht door Buffalo Bill.
Het was weer een mooie route, via Thermopolis. Eerst eindeloze prairies en daarna een door het Boysen State Park, een heel gevarieerd rotsachtig landschap. Met de zon die uitbundig scheen waren de kleuren nog intenser. Om 14.00 reden we Cody binnen waar we incheckten in het Big Bear Motel. Dit had ik ‘s morgens gevonden op Tripadvisor en het leek ons aardig. Dat was het ook. Een familiebedrijf, kleinschalig, met mooie ruime kamers. Op het kaartje dat we meekregen stond hun mascotte afgebeeld:
Leuke publiciteitsstunt, een pony in je auto. Je moet er maar op komen!
Nadat we ons geïnstalleerd hadden gingen we op zoek naar het Buffalo Bill Cowboy Center of the West. We waren hier nu toch hoewel we er niet zeker van waren of het echt iets voor ons was. Daar hadden ze gelukkig wat op gevonden: in de hal werd in een kort filmpje een impressie gegeven van de vijf musea die tot het Center behoorden, met de bedoeling twijfelaars over de streep te trekken. Voor ons was het al snel duidelijk dat we de $18 toegangsprijs beter in onze zak konden houden. Als je erg geïnteresseerd bent in de geschiedenis rondom Buffalo Bill en zijn tijdgenoten of daar nog niet zoveel vanaf weet is het ongetwijfeld een goede besteding. Wij gingen liever een drankje pakken. Op het terras draaiden ze heerlijke jaren ‘70 muziek. Dat doen ze hier heel veel en wij vinden dat helemaal top natuurlijk.
We deden bij de Walmart de allerlaatste inkopen zoals verse groenten, yoghurt, boter en brood. In het motel is een koelkastje en morgenochtend gaat een deel in de koelbox, overgoten met ijsblokjes. Als we in Yellowstone aankomen kunnen we ons wel een paar dagen redden met eten.
Terug bij het hotel installeerden we ons op de veranda. Bij de entree van het motel was een eenzame muzikant, pianist en zanger tegelijk, bezig blues ten gehore te brengen. Hij had alleen geen publiek omdat bijna iedereen binnen was. Jammer, het was goed bedoeld van de moteleigenaren. Na drie nummers hield hij het voor gezien. Terwijl hij nog bezig was zagen we opeens dit voorbij komen:
Niks publiciteitsstunt. Cookie bestaat echt!
Onze eerste gang was naar de plaatselijke Walmart om te kijken of ze daar misschien iets van wijn hadden. Helaas, dat verkopen we niet. Helemaal geen alcohol trouwens. Tja, jammer dan. We hadden gisteren al wel twee grote flessen Clamato ingeslagen, daar redden we ons voorlopig wel mee. Gewoon alcoholvrij.
Het einddoel van vandaag: Cody, het stadje gesticht door Buffalo Bill.
Het was weer een mooie route, via Thermopolis. Eerst eindeloze prairies en daarna een door het Boysen State Park, een heel gevarieerd rotsachtig landschap. Met de zon die uitbundig scheen waren de kleuren nog intenser. Om 14.00 reden we Cody binnen waar we incheckten in het Big Bear Motel. Dit had ik ‘s morgens gevonden op Tripadvisor en het leek ons aardig. Dat was het ook. Een familiebedrijf, kleinschalig, met mooie ruime kamers. Op het kaartje dat we meekregen stond hun mascotte afgebeeld:
Leuke publiciteitsstunt, een pony in je auto. Je moet er maar op komen!
Nadat we ons geïnstalleerd hadden gingen we op zoek naar het Buffalo Bill Cowboy Center of the West. We waren hier nu toch hoewel we er niet zeker van waren of het echt iets voor ons was. Daar hadden ze gelukkig wat op gevonden: in de hal werd in een kort filmpje een impressie gegeven van de vijf musea die tot het Center behoorden, met de bedoeling twijfelaars over de streep te trekken. Voor ons was het al snel duidelijk dat we de $18 toegangsprijs beter in onze zak konden houden. Als je erg geïnteresseerd bent in de geschiedenis rondom Buffalo Bill en zijn tijdgenoten of daar nog niet zoveel vanaf weet is het ongetwijfeld een goede besteding. Wij gingen liever een drankje pakken. Op het terras draaiden ze heerlijke jaren ‘70 muziek. Dat doen ze hier heel veel en wij vinden dat helemaal top natuurlijk.
We deden bij de Walmart de allerlaatste inkopen zoals verse groenten, yoghurt, boter en brood. In het motel is een koelkastje en morgenochtend gaat een deel in de koelbox, overgoten met ijsblokjes. Als we in Yellowstone aankomen kunnen we ons wel een paar dagen redden met eten.
Terug bij het hotel installeerden we ons op de veranda. Bij de entree van het motel was een eenzame muzikant, pianist en zanger tegelijk, bezig blues ten gehore te brengen. Hij had alleen geen publiek omdat bijna iedereen binnen was. Jammer, het was goed bedoeld van de moteleigenaren. Na drie nummers hield hij het voor gezien. Terwijl hij nog bezig was zagen we opeens dit voorbij komen:
Niks publiciteitsstunt. Cookie bestaat echt!
