Dag 5 - 11 juli: Sacramento

Dag 5 – donderdag 11 juli: Sacramento


Vandaag is een rustdag. We hebben allebei heerlijk geslapen. Dit jaar hadden ze gelukkig bij de Walmart ook weer de dikkere slaapzakken, die waren vorig jaar uitverkocht. Het was wel nodig ook, want hoewel het overdag behoorlijk warm was, zo rond de vijfendertig graden, koelde het ’s nachts enorm af. Er stond bovendien een hele harde wind zodat we de tent goed moesten vastzetten. Die wind bracht meteen een ander probleem aan het licht. Vorig jaar hadden we vaak moeite met koken omdat ons brandertje niet voorzien was van een windscherm. Eén keer moesten we daarom zelfs van de camping af om achter een muurtje van een huis te kunnen koken. En ik had er niet aan gedacht een windscherm mee te nemen van huis. We besloten dus de brander ingepakt te laten, en toch maar voor een paar dollar meer een tweepits kookstel te halen waar een windscherm aan vast zit. Dat was meteen ongeveer het enige doel van vandaag. Na een paar uur lekker lezen en zelfs nog even slapen, op een matje buiten de tent, zochten we dus toch maar weer de plaatselijke Walmart op. Maar eerst brachten we een kort bezoekje aan Old Town Sacramento. Dat was echt een stuk minder interessant dan twee jaar geleden, toen we er in het weekend waren en de halve bevolking in pionierskledij rondliep. Maar ach, we lunchten er in het prachtige jugendstilcafé en dat op zich was al de moeite waard.

Een Guiness voor Bert en voor mij een Virgin Bloody Mary!
(virgin = natuurlijk zonder vodka...)

Het gasstel (made in China) was gauw gekocht, ook sloegen we nog verse groenten en fruit in. We reden naar de tent en deden verder lekker niets meer. Morgen gaat het echte reizen beginnen, richting The Great Basin. Dwars door de eindeloze vlakten van Nevada.

Dag 4 - 10 juli: San Francisco - Sacramento

Dag 4 – woensdag 10 juli: San Francisco – Sacramento


Na het ontbijt bij La Boulange pakken we onze spullen in en rijden richting Sacramento. Vandaag gaan we de kampeeruitrusting bij elkaar grabbelen bij de Walmart. Deze keer hebben we drie Supercenters op rij in beeld, wat de één niet heeft kunnen we vast bij de ander wel krijgen. We rijden San Francisco uit en stoppen als eerste in Fairfield, een klein uurtje rijden. Daar vinden we vrijwel alles van onze gading, alleen het onderzeil voor de tent is in de door ons gewenste maat uitverkocht. We slaan in twee etappes in: eerst alle kampeerspullen, dat afrekenen en in de auto leggen, dan terug voor de proviand. Op het standaardlijstje staan behalve suiker, koffie, zout, peper en olijfolie ook blikken chili, blikjes ananas (voor door de chili), pastasauzen, pasta, instant pancakemeel en nog meer houdbare artikelen. Zo kunnen we er een hele tijd tegen. Uit ervaring wijs geworden hadden we uit Nederland vier rollen biscuitjes meegenomen omdat die hier ofwel niet te krijgen zijn ofwel onbetaalbaar. En wat zie ik: bij de ontbijtspullen, tussen driehonderdnegentachtig soorten cereals ligt een doos met mariabiscuitjes, uit Mexico, voor vijftig dollarcent….Tja.

Het lijkt een hele simpele aangelegenheid, al die spullen inslaan, maar op het moment dat je voor de dertigste keer die hele grote winkel door moet op zoek naar iets simpels als afwasmiddel ben je het echt wel zat. Toch ging het deze keer redelijk vlot. Bij de volgende Walmart, in DIxon, vonden we alsnog het onderzeil en hadden we de boel compleet.

We zetten koers naar de KOA-campground in Sacramento. Twee jaar geleden eindigden we daar onze vakantie, nu was het ons startpunt. Het is niets bijzonders en wordt omsloten door snelwegen, maar het sanitair is schoon en het is vanaf San Francisco maar anderhalf uur rijden. We reden om zes uur het terrein op en konden op ons oude plekje aan het water staan.





Toen konden we dan eindelijk de auto inrichten voor de komende zes weken. Dat is altijd een leuk klusje: hoe krijg je het zo voor elkaar dat je overal bij kunt en alles een vaste plek heeft? Het lukte uitstekend. De auto is van handige vakken voorzien en heeft bovendien een geheel vlakke laadvloer als je de achterbank inklapt. De tassen met kleren zetten we bij de achterzijdeuren, ieder een eigen kant. De keukenspullen inclusief koelbox en de etensvoorraad konden allemaal in het achterste deel, en in de ruimte die toen in het midden nog overbleef pasten perfect de rugzakjes. De tent stond in tien minuten, matjes en slaapzakken erin en klaar!

We proosten op deze eerste kampeernacht, aten als avondmaal het brood dat we bij La Boulange ’s morgens gekocht hadden en doken de tent in.

Foto's bij de berichten volgen nog!

Dag 3 - 9 juli: San Francisco

Dag 3 – dinsdag 9 juli: San Francisco.


Eerste handeling vanmorgen: de auto verplaatsen. Hij mocht maar tot acht uur staan dus we moesten opnieuw een plek zoeken. Dat lukte echter nu vlot. Ik keek eens goed naar ons vehikel, er was toch iets geks mee….de Equinox die we vorig jaar mee hadden gekregen leek echt groter. Dus maar eens eromheen gelopen. Blijkt het een Chevy Captiva te zijn, een midsize SUV! Nou ja, eerst maar eens kijken of alle kampeerspullen er goed inpassen. Anders moeten we weer naar het vliegveld om hem om te ruilen, en dan ben je zo weer een halve dag kwijt. En het is tenslotte verder een prettige auto met waarschijnlijk een niet al te hoog benzineverbruik.

We gingen dus gewoon op pad voor een heerlijk ontbijt bij La Boulange in Hayes Street. Je zit daar zo gezellig en ze hebben uitstekende zelfgemaakte producten. Deze keer probeerde ik de broodpudding. Vroeger maakte ik die nog wel eens zelf, dat had ik van huis uit meegekregen. Mijn moeder was – noodgewongen - een ster in het verwerken van restjes, en broodpudding is daar een goed voorbeeld van. Bert hield het bij pain au chocolat. Allebei namen we er café au lait bij, enorme bakken gloeiendhete slobber.

Eigenlijk hebben we die dag niet zoveel bijzonders gedaan. We moesten nog steeds bijkomen van al het gereis en wilden gewoon zoveel mogelijk ontspannen. Na het ontbijt zijn we naar de haven gelopen. Onderweg hadden we nog een leuke ontmoeting met een man die een mooie pose aannam zodat Bert een foto kon maken. Hij knoopte een praatje met ons aan. En natuurlijk vroeg hij daarna om geld voor een sandwich. Vooruit, hij bracht het zo grappig, ik ging overstag en trok mijn portemonnee. Vijf dollar leek hem een goed bedrag. Even overwoog ik hem voor te stellen dan samen maar een sandwich te gaan kopen, maar ik veronderstelde dat die wel een andere verschijningsvorm zou kunnen hebben dan wat ik in gedachten had. Dus zocht ik naar twee dollarbiljetten, dat leek me mooi. Helaas, ik had alleen een briefje van vijf. “You have it, you have it!” riep onze man opgetogen uit. “Ok,” zei ik, ‘you win!” en ik gaf hem de vijf dollar. Want ik vond het ook wel heel komisch allemaal.
Daarna dronken we in de haven bij de Mexicaan ons favoriete drankje, allebei een ander: Bert een Negra Modelo, ik een Agua fresca (water met aarbeien en citroen). Mjammie!

Terug namen we de bus. Wat ons op de heenweg was opgevallen werd bestendigd in de bus: toen we er voor het eerst waren in 2010 hadden we al veel armoede gezien, maar nu is de halve Market ( = de belangrijkste winkelstraat in het centrum) zo’n beetje het toneel van dak- en thuislozen, al dan niet in electrische rolstoelen. Echt naar om te zien. En als je dan in die straat op een groot billboard een oproep ziet om vooral dieren in nood te helpen vraag je je wel af wat er mis is in deze samenleving. (Even voor de duidelijkheid: ik vind natuurlijk óók dat je dieren in nood moet helpen.)

’s Avonds zetten we, na een paar uur gerust te hebben, koers naar een restaurantje in Hayes Street dat we nog niet eerder gezien hadden en dus kennelijk nieuw was: Chez Maman. Met – hoe verrassend – een enigszins Frans georiënteerde keuken. We waren niet de enigen die dat bedacht hadden: het zat tjokvol. Net zoals alle andere restaurantjes trouwens, het is een gewilde buurt met veel goed verdienende mensen. Maar niet getreurd: we mochten op de wachtlijst. Buiten hing een whiteboard en onze naam – Burke (hun interpretatie van Bert) – werd opgeschreven. Er was slechts één koppel voor ons. Na enige tijd kwam er een gezelschap van zes personen aangelopen. Ook zij werden op de lijst gezet, na ons uiteraard. Zij wilden niet de hele tijd blijven wachten, dus afgesproken werd dat ze gebeld zouden worden als er iets vrij kwam. Met het risico dat ze al ergens anders iets gevonden hadden. Het stel vóór ons kwam na een minuut of tien aan de buurt. En hoe fijn, nog méér mensen stapten op dus wij zouden ook weldra aan de beurt zijn. Nou, mooi van niet. Er werd gedekt voor de groep van zes. Ik vroeg wat die wachtlijst dan voor zin had: ach, dat moest ik anders zien, een groep van zes ging natuurlijk vóór twee personen. Ik vond het heel vreemd en probeerde ze nog op andere gedachten te brengen. Maar het hielp niets. En het zag er ook niet naar uit dat er snel iemand anders op zou stappen. Jammer dan. We waren moe en om nou nog een half uur te wachten….dus maar weer naar Hayes en Kebab, waar het weer ontzettend gezellig was. We vermaakten ons daar dan ook prima en aten minstens zo lekker als we bij de Fransoos gedaan zouden hebben.
En zo eindigde de dag toch goed.

Dag 2 - 8 juli: Chicago - San Francisco

Ons vliegtuig naar San Francisco vertrok een uur te laat. Door een ongeluk met een Boeing 777 – waar overigens bijna alle passagiers zelf uitgekomen zijn - de dag ervoor was de luchthaven nog niet helemaal op orde. Gelukkig werden we goed op de hoogte gehouden via de mail. Dat is toch wel reuze handig tegenwoordig. We bleven dus rustig in het hotel wachten, beetje lezen, nog een extra dutje, zo kwamen we de tijd wel door.

De reis verliep verder voorspoedig. We vlogen met Virgin America, een splinternieuw vliegtuig met heel hippe roze en blauwe verlichting. De bagage stond al op de band toen wij nog maar net aan kwamen lopen, en tegenover de bagageband was de lift naar de airtrain richting autoverhuur. Bij de balie van National was geen mens te zien en we waren dus direct aan de beurt. Ik vond het wel een beetje spannend: zou de goedkope prijs werkelijk gehandhaafd worden? De dame achter de balie krabde met haar vierkante nagels eens achter haar oor, vroeg ons rijbewijs en onze creditcard die ze na aandachtige bestudering aan ons teruggaf met de mededeling ‘loop maar naar de garage en zoek iets uit’. Verder niets. Geen aansmeerderij (wilt u een extra verzekering afsluiten om de muggen die u doodgereden hebt fatsoenlijk te kunnen begraven? Een telefoonnummer huren waarop u ons kunt bellen als u de weg kwijt bent? Of wilt u dat wij u verzekeren van mooi weer tijdens de reis, tegen slechts $10 per dag?), geen handtekening zetten , niets van dat alles. Dus wij naar de garage. We keken wat vertwijfeld rond, er stond maar één SUV – Nissan Rogue - en dat was ook nog een midsize. Op de een of andere manier beviel hij ons niet zo. Er kwam een medewerker aanlopen en op ons verhaal van kamperen en veel bergen rijden leek het hem een veel beter idee ons een Chevrolet Equinox te geven. Dat vonden wij óók. Ergens achterin haalde hij een stemmig grijze wagen op die ons wel aanstond. Even binnenin kijken: ja, ook een usb-aansluiting. Handig om onderweg je ereader op te laden. We gooiden dus onze spullen erin en reden naar het loket bij de uitgang. Daar werd ons gezegd dat we wel moesten betalen voor een tank benzine, maar volgens ons zat dat bij de prijs in. Je moet maar durven, onderhandelen terwijl je al zo weinig betaalt…..maar goed, hij ging na enig mopperen akkoord en overhandigde ons een print met het contract. Dat we niet hoefden te tekenen. Ráárrrrr…..

Inmiddels was het al over achten, we reden dus snel naar ons onderkomen want de jetlag speelde aardig op en we wilden alleen nog maar iets eten en dan slapen. Ons huis stond in een buurt die we al vrij goed kenden, in Filmore Street en vlakbij Hayes Street. Het bleek een groot, Victoriaans huis te zijn waar wij de voorkamer kregen. Er woonden verder nog vier jonge mensen, allemaal overdag aan het werk. Net het niveau van een studentenhuis ontstegen zo’n beetje.
Onze kamer was ruim en voorzien van een uitstekend bed. De bewoonster ervan had zolang onderdak bij een vriendin gezocht, een mooie manier om je inkomen wat aan te vullen. Het was wel een beetje een meisjeskamer, maar who cares.
De auto hadden we intussen nog fout geparkeerd staan. Ik keek even uit het raam en zag…een wielklem! Help! Tot ik beter keek, het was de auto ernaast….ik was nog niet zo vertrouwd met het uiterlijk van ons nieuwe vehikel. Toch gingen we direct naar buiten om een legale parkeerplek te zoeken. Helaas, na een uur rondjes rijden in het donker, nóg niets gevonden, ….we waren nu zó afgedraaid dat we een besluit namen: we gingen onze spullen halen en dan op zoek naar een hotel buiten de stad. Want dit werd niets. Dus maar weer richting Filmore Street. En je gelooft het niet: op ongeveer honderd meter van ons huis: een plek!! Wat een mazzel. Gauw geparkeerd, en doorgelopen naar Hayes en Kebab alwaar we ondanks onze moeheid toch nog kans zagen een bord met mezze te delen. We wankelden bijna terug naar huis en vielen onmiddellijk in slaap.

Dag 1 - 7 juli: Düsseldorf - Chicago

Vooraf.

Wat doe je als je ’s nachts niet slapen kunt en ook al alle kranten gelezen hebt? De iPad pakken en maar eens op het AllesAmerika forum rondneuzen. Dat deed ik dus, eind mei. Om onverklaarbare reden besloot ik het onderwerp ‘vervoer in en naar Amerika’ aan te klikken. Meteen werd ik getriggerd door het item ‘Alamo - National, Sale of foutje?’. Openen dus maar. Blijkt dat er iemand tegen een bespottelijk laag bedrag een auto heeft weten te huren. Tenminste, op papier. Meerdere forumleden voerden dezelfde actie uit, met navenant gunstig resultaat. Natuurlijk probeerde ook ik te reserveren. Uitkomst: een standaard SUV (in plaats van de midsize die we normaal hebben), zes weken, voor een derde van de prijs die we nu zouden moeten betalen! Dat kan helemaal niet. Dacht ik. Het forum liet zich echter ook niet onberoerd en al gauw stroomden de berichten binnen: verhuurder National constateerde een fout in het boekingssysteem. Alle weekprijzen waren omgezet in dagprijzen. In ons geval zouden we dus voor zes dágen betalen in plaats van voor zes weken. En het allermooiste: National honoreerde alle reserveringen die gedurende deze misser in het systeem gemaakt waren! Dat kun je met recht een goed begin van de vakantie noemen. Dus, Hinko, mocht je ons volgen, heel erg bedankt voor het delen van de informatie!! Trouwens, de reservering die we al hadden staan bij een andere broker kon ik gratis annuleren.  Een grotere auto én geld over, zo kunnen we de vakantie wel beginnen.

Nadat ons vakantiebudget dus opeens een enorme lift had gekregen leek niets ons meer af te kunnen houden van onze vierde kampeertrektocht. Behalve dan dat ik hard onderuit gereden werd op de fiets, door een inhalende wielrenner. Met nog precies drie weken te gaan voor vertrek was het kantje boord of het zou lukken. Een weekje op krukken, een week rustig aan en zowaar, precies de dag voor vertrek liep ik weer als een tierelier!

Een dag voor vertrek brachten Jette en Inger ons al richting Düsseldorf. Eerst hebben we gezamenlijk een middagje door de stad gezworven en daarna namen we onze intrek in het Maritim Hotel, gelegen op de luchthaven.  Dat is beslist een aanrader voor als je vroeg moet vertrekken.  Geboekt met een kortingscode van Expedia was het ook nog heel betaalbaar. Uitstekend ingerichte kamers en op twee minuten lopen van de terminal. Onze bagage hadden we al afgegeven: je kunt in Düsseldorf gebruik maken van Late Night Check in. Heel handig als je vroeg vertrekt, je hoeft je dan pas een half uur van te voren bij de gate te melden. We lieten de wekdienst inschakelen om half zes en deden op tijd onze ogen dicht.

Dag 1 – Düsseldorf Chicago.

Aan hele goedkope tickets hangt meestal toch wel een extra prijskaartje. In ons geval bestond dat eruit dat we eerst naar Berlijn moesten vliegen en pas daar op het vliegtuig naar Chicago konden stappen. Maar ach, een kniesoor die daar op let als je twee tickets hebt voor de prijs van één.

Alles verliep zeer voorspoedig. We hadden nergens oponthoud. Het douanepersoneel was uitermate vriendelijk, dat tref je wel eens anders. En de catering is bij AirBerlin altijd goed: we kregen als ontbijt op de vlucht naar Berlijn warme broodjes, op de lange vlucht eerst een warme en later nog een koude maaltijd. Ik herinner me dat we bij AerLingus (je schrijft het echt zo) erg lang moesten wachten op iets te eten en te drinken. Dan is dit een stuk beter. Wat ook heel fijn is bij AB: je kunt stoelen krijgen met gratis rugmassage. Kost niets extra. De hele reis lang gebruikte mijn achterbuurman mijn rugleuning namelijk als boksbal. Later bleek dat hij nogal fanatiek patience aan het spelen was op het touchscreen van het ingebouwde tv-schermpje. Best knap hoor, negen uur achter elkaar.  Maar ja, je kon het hem ook niet verbieden aangezien het gewoon een optie van het entertainmentprogramma was.

Deze reis staat in het teken van ‘het slepen met bagage zoveel mogelijk vermijden’. Daarom hadden we ook in Chicago een hotel gereserveerd vlakbij het vliegveld, waarvan we met een shuttle opgehaald werden. Prima geregeld. Het hotel zelf was een beetje vergane glorie maar wel schoon en met uitstekende bedden.  Dat is trouwens eigenlijk overal zo in Amerika.
Dezelfde shuttle bracht ons weer terug naar het vliegveld waar we de Blue Line konden nemen naar het centrum. We slenterden wat door de straten. Bert haalde in een Amerkaans – Ierse pub zijn hart op aan een echte Guiness van de tap – ik hield het bij ijskoude limonade met citroen en we bestelden iets te eten. Bert kon de verleiding niet weerstaan en nam een echte klassieke hamburger, ik had iets minder trek en hield het bij krokante drumsticks. Even vergeten hoe het in Amerika ook alweer was met de porties schrok ik toch wel toen er een bord aan kwam met genoeg kluifjes om een heel regiment drie dagen op de been te houden…..maar erger was dat de lucht die ervan af kwam zó sterk was dat ik in acute ademnood raakte. Nog net geen gevalletje 112 (of 911, hier) maar wel wat verontrustend. Ik nam desondanks dapper een hapje van het kipje, om het meteen allemaal aan de kant te schuiven. Zúúr! Dat was dus die adembenemend mooie..eh…zure lucht! Gewoon een chagrijnig kippenbeest, vast bij leven een azijnpisser geweest.  Hoe dan ook, de bijgeleverde stengels bleekselderij waren heerlijk. Natuurlijk vroeg de allervriendelijkste serveerster of ik alle restanten mee naar huis wilde, waarop ik zei dat het me niet zo smaakte. “O, maar dan haal ik het van de rekening hoor”, zei ze. En aldus geschiedde. 

We besloten tot slot nog even een concert bij te wonen in het prachtige openluchttheater in het Milleniumpark. Zowel theater als park heb ik al uitgebreid beschreven in het blog van 2012 (Chicago dag 38) dus dat laat ik hier achterwege.

Het bleek te gaan om een marinierskapel, een echte brassband. Tja, en dan weet je opeens écht dat je in Amerika bent. De aftrap was – hoe kan het ook anders - het zingen van de nationale hymne. Of we allemaal wilden gaan staan. Ach, je wilt niet lullig doen, tenslotte kom je niet helemaal uit Nederland gevlogen om dwars te gaan liggen. Dus we stonden netjes op. Daarna volgde het een na het andere militaire vertoon. Eigenlijk was het meer een soort lintjesregen gelardeerd met muziek. Elke solist werd niet alleen met naam, maar ook met rang en tot dan toe behaalde trofeeën genoemd. Na een half uurtje hadden we het wel gezien en begaven we ons weer richting hotel. Het was tenslotte ook al vier uur ’s nachts, Nederlandse tijd. We hadden het lang genoeg volgehouden en gaven ons graag over aan Morpheus’ armen.

PLANNING 2013

25 mei 2013.

In ons laatse bericht van 2012 gaven we al aan dat we een verhuizing naar Chicago overwogen. Hoewel we daar bij nader inzien toch maar van af zagen konden we de spotgoedkope tickets van AirBerlin die kant op niet laten lopen.
En zo vertrekken we voor de vierde keer op rij naar Amerika om een lange kampeertrektocht te maken.
We starten dus in Chicago, vanwaar we dan een dag na aankomst met een binnenlandse vlucht naar San Francisco verder reizen. Voor een totaalprijs die ongeveer gelijk is aan de kosten van een autorit naar Spanje, inclusief de tol.
Dat laatste waren we aanvankelijk niet van plan. Verschillende scenario's passeerden de revue, van een tocht  rond de Great Lakes tot het volgen van Route 66 naar Los Angeles. Uiteindelijk besloten we echter toch vanaf San Francisco te vertrekken, richting Zuidwest. Het AllesAmerikaforum is ons wederom tot grote steun geweest bij het uitstippelen van een route.
Voor een deel gaan we langs deels bekende plekken maar ook veel nieuws komt in beeld. Zo waren we nog niet in New Mexico en daar valt bijzonder veel te zien.

Natuurlijk pakken we het verder net zo aan als de afgelopen jaren: kampeerspullen deels meenemen, deels ter plekke kopen. Zo veel mogelijk kamperen, liefst in de parken. 
De auto is gehuurd (via eautohuur bij Alamo, flink onderhandeld, met succes!), een onderkomen voor twee nachten in San Francisco geregeld via Airbnb. De eerste nacht, bij aankomst in Chicago, slapen we vlakbij het vliegveld in het Best Western O'Hare. Dat scheelt een hoop gesleep met bagage. 
Met het kleine laptopje op schoot zal ik tijdens lange autoritten weer een blog bijhouden. Dus voor wie het leuk vindt: vanaf de tweede week van juli zijn we weer te volgen!

Hieronder onze planning, waar we met evenveel gemak overigens weer van af kunnen wijken.

Dag 1	07/07	Düsseldorf – Chicago
Dag 2	08/07	Chicago – San Francisco
Dag 3	09/07	SFO
Dag 4	10/07	SFO – Sacramento
Dag 5	11/07	Sacramento
Dag 6	12/07	Sacramento - Lake Tahoe
Dag 7	13/07	Great Basin
Dag 8	14/07	Great Basin
Dag 9	15/07	Great Basin - Moab
Dag 10	16/07	Monticello
Dag 11	17/07	Moab – Valley of the Gods – Mesa Verde
Dag 12	18/07	Mesa Verde - Farmington
Dag 13	19/07	Farmington - Bisti Badlands
Dag 14	20/07	Farmington - Ah Shi Sle Pah wash - Taos
Dag 15	21/07	Taos
Dag 16	22/07	Taos – Santa Fe
Dag 17	23/07	Santa Fe – Kasha Katuwe Tent Rocks - Albequerque
Dag 18	24/07	Albequerque
Dag 19	25/07	Albequerque – Carlsbad Caverns
Dag 20	26/07	Carlsbad
Dag 21	28/07	Carlsbad - Alamogordo
Dag 22	29/07	White Sands – City of Rocks
Dag 23	30/07	City of Rocks  – Catwalk National Trail – Alpine AZ
Dag 24	31/07	Alpine AZ -  Petrified Forest - Flagstaff
Dag 25	01/08	Flagstaff
Dag 26	02/08	Flagstaff – Blue Canyon/Coal Mine Canyon – Lake Powell

Dag 27	03/08	Lake Powell
Dag 28	04/08	Lake Powell - Zion
Dag 29	05/08	Zion – Valley of Fire SP
Dag 30	06/08	Valley of Fire – Las Vegas
Dag 31	07/08	Las Vegas – Death Valley - Lone Pine
Dag 32	08/08	Lone Pine – June’s Lake
Dag 33	09/08	June’s Lake – Tioga Pass - Kings Canyon
Dag 34	10/08	Kings Canyon
Dag 35	11/08	Sequoia NP
Dag 36	12/08	Seqouia NP
Dag 37	13/08	Sequoia – Big Sur
Dag 38	14/08	Big Sur - Monterey
Dag 39	15/08	Monterey - SFO
Dag 40	16/08	SFO - Chicago
Dag 41	17/08	Chicago
Dag 42	18/08	Chicago - Düsseldorf