Dag 19 - vrijdag 3 augustus: Capitol Reef

Dag 19 – vrijdag 3 augustus: Moab – Capitol Reef

Ik moet wat bekennen. Ons hele kampeerleven hebben we mensen verketterd die een partytent op durfden te zetten om onder te zitten, bij felle zon of regen. Dat had niets met kamperen te maken, toch? En terwijl ik onze kinderen altijd heb voorgehouden ‘zeg nooit NOOIT’ waren we hierin zeer stellig. Echt NOOIT zouden wij zo’n ding aanschaffen. Nou ja, duidelijk verhaal dus. Toen we de laatste keer bij de WalMart waren hebben we er een gekocht. Voor het geval dat. Niets menselijks is ons vreemd….

Goed, op ons gemak vertrokken we naar Capitol Reef, na eerst een was gedraaid te hebben. Tijdens het wachten daarop heb ik het blog bijgewerkt en alle foto’s op Picasa gezet. Echt een rustig idee dat we ze nu niet meer kwijt kunnen raken. Het dagelijks ritueel bestaat eruit dat we eerst alles op de laptop laden, dan een kopie op een externe harde schijf, en zodra we internet hebben gaat de hele handel dan op Picasa-web. Van daaruit kan ik ze snel toevoegen aan de tekst. Het lijkt veel werk maar al met al is het in een paar minuten gebeurd.
Hoewel we pas om elf uur vertrokken hadden we toch om één uur de tent alweer staan. Er was ook hier weer meer dan genoeg plaats, en eigenlijk is dat overal zo.

Gewoon onderweg....

De vorige keer dat we hier waren moesten we de tent meteen weer afbreken vanwege naderend noodweer, nu zag de lucht er heel rustig uit. We konden dan ook de werkelijk schitterende scenic drive maken, voor de zoveelste keer overvallen door de wonderlijke schoonheid van dit land. Daarna werd het tijd om fruit te plukken in een van de plaatselijke en daartoe opengestelde boomgaarden. Een heel mooi systeem: wat je opeet is gratis, wat je meeneemt kost $1 per pond. Zelf wegen en geld in een bakje doen. Bij het plaatselijke winkeltje kochten we ook nog een versgebakken perzikpie, dat leek ons een geschikte lunch voor de volgende dag. 

’s Avonds hebben we nog even gekeken bij het Rangerpraatje: er werden haast onzichtbare netten over het riviertje naast de campground gespannen waarin ze vleermuizen vingen. Die werden er één voor een uitgehaald om aan ons te laten zien, heel bijzonder. We mochten ze natuurlijk niet aanraken, ze dragen nogal wat ziektes bij zich (waaronder rabiës), de Ranger was daar immuun voor geworden, dat zei hij tenminste. De beestjes lieten zich gewillig bekijken in het felle licht van de zaklantaarns en we mochten naar hartelust foto’s maken. De hele operatie duurde maar even, het beestje werd dan snel weer vrijgelaten.

Alweer een dag voorbijgevlogen…..

O, en over die partytent: hij is rood. Knalrood. Ook dat nog.  

Dag 18 – donderdag 2 augustus: Arches, Islands in the Sky en Dead Horse Point

Voor de tweede keer bezoeken we Arches. In dit park bevinden zich de meeste natuurlijke bogen ter wereld. En opnieuw worden we getroffen door de schoonheid ervan. De kleuren spatten ervan af in het ochtendlicht, want we zijn redelijk vroeg. Met een doel: het lopen van de trail naar de Delicate Arch. Deze solitair staande boog is met zonsondergang een grote trekpleister, maar gezien de temperatuur kiezen wij voor de ochtendversie. Voorzien van ruim voldoende water en zonnehoeden vertrekken we om 9.00 naar boven.
Het is een stevige klim van ongeveer een uur maar niet moeilijk. We lopen vlot door en verbazen ons over de slechte conditie die veel mensen blijken te hebben: sommigen hijgen al na de eerste vijftig meter als een karrepaard met bronchitis. Uiteindelijk zijn we binnen drie kwartier boven: de oudjes doen het nog best!
Het is inderdaad een schitterende boog. 

Bert loopt er vrij dicht naar toe, ik blijf iets op afstand. Zo kan ik mijn hoogtevrees beter onder controle houden. Ik bevind me in goed gezelschap, er staat iemand naast me die kennelijk nog veel meer last heeft dan ik en alleen aan de hand van haar man voorzichtig een paar passen durft te zetten. Op slag voel ik me overwinnaar.

Geholpen door de zwaartekracht zijn we snel weer beneden. Na deze krachtsinspanning drinken we nog meer water dan we onderweg al gedaan hadden – het meeste vocht waren we alweer kwijtgeraakt via onze huid. Wat een mechanisme, zo’n lichaam.

We deden nog een paar andere kortere trails maar eigenlijk was dat in de hitte al niet meer te doen.

’s Middags was het Islands in the Sky, het noordelijke deel van Canyonlands, aan de beurt. Ook daar waren we twee jaar geleden al geweest, evenals in Dead Horse Point State Park wat we daarna nog bezochten. Het blijft ontzagwekkend mooi en al met al zijn we er toch weer uren geweest.

Terug bij ons onderkomen deden we ons tegoed aan liters Clamato, een heerlijk verfrissende en pittige tomatendrank. Ooit in Mexico ontdekt en in de USA tot onze vreugde ook verkrijgbaar.

Terwijl we aan het bijkomen waren van de dag liep er opeens een ‘dakloze’ met een rolstoel en een bedelbordje langs. Hij keek echter niet op of om. Een heel eind verderop sleepte hij zijn rolstoel in een cabin – van het eenvoudigste type, alleen bed en dak – om even daarna weer naar buiten te komen met een kruk. Daarmee hobbelde hij het terrein weer af, met een grote boog om ons heenlopend. Waarschijnlijk had hij van de bedrijfsleiding strikte instructies gekregen om zijn dagelijkse werkzaamheden NIET op de campground te bezigen….

’s Avonds kwamen onze buren Hans en Barbara een glaasje drinken. Wij hadden de wijn en zij kwamen met een bord vol stukjes kaas, crackers en een zak met noten. Het was erg gezellig, de gesprekken gingen over politiek, over het leven in Canada en de ontwikkelingen in Europa. Ze vertelden ons ook over de Vietnamese vrouw, die in haar eentje met haar auto naast hen was komen staan. Ze bleek in die auto te wonen….Barbara vertelde dat er echt hele gezinnen zijn die dat als enig onderdak hebben….lang leve de American Dream.
Toen ze bijna opstapten nam het gesprek opeens een beetje een vreemde wending. Hans wilde ons nog iets meegeven: als we (of iemand in de onze omgeving) ooit een behandeling tegen kanker moesten ondergaan, er was een hele goede kliniek in Florida waar ze véél betere resultaten bereikten dan met welke chemotherapie dan ook. Barbara verwees daar ook regelmatig mensen naar toe, vanuit haar functie als homeopathisch arts. Alles gebaseerd op rauw voedsel, en in drie weken was je dan overal vanaf. En niet eens duur: $5000 all inclusive, alsof je het over een feestelijk reisje hebt. Tja. Wij keken mekaar aan, niet goed wetend wat we met deze ongevraagde adviezen aanmoesten. Ik vroeg aan Hans waarom hij dat aan ons vertelde, en het was alleen maar uit mensenliefde zei hij. Want er werden zoveel mensen behandeld met chemo terwijl dat helemaal niet nodig was, en daar wilden zij graag hun bijdrage aan leveren.
We hadden het gevoel Jehova’s op bezoek te hebben, heel raar, want het was gewoon een gezellige avond geweest. Nou ja, we hebben maar vriendelijk afscheid genomen, het was goed bedoeld tenslotte.
Morgen gezond weer op!

Dag 17 - woensdag 1 augustus: Canyonlands 'The Needles'

Sprookjesachtig. Uniek. Dat zijn woorden die bij ons opkwamen toen we vandaag het zuidelijke en minder bezochte deel van de Canyonlands bezochten. Het is zo’n anderhalf uur rijden tot je bij de ingang van het park bent, maar o wat is het de moeite waard! Nu kan ik wel proberen het te beschrijven maar dat is in feite een zinloze bezigheid. Want hoe leg je uit dat iets zó betoverend mooi is dat je er stil van wordt; dat je geen mens om je heen ziet en wat dat met je doet in zo’n onmetelijk groot gebied; dat je je een nietig geheel voelt in het hele universum; dat je probeert je een voorstelling te maken van het leven dat de cowboys daar hadden, met 10.000 stuks vee om te hoeden terwijl ze zelf een kampement hadden opgeslagen onder de overhangende rotsen…..
Nee, dat valt niet uit te leggen. Dat moet je zelf meemaken (en misschien wel heel anders ervaren). Daarom doe ik dat ook maar niet. De foto’s geven misschien een indruk maar je mist altijd de context. Ach, het is in elk geval iets.

Cowboykamp

Steenmannetjes geven de route aan

Onder de rots, in de schaduw is het aangenaam; daarbuiten zo'n graad of 40.....

Skyline van rotsen

De Klomp!

 Op de weg ernaartoe werden we door een hele grote witte pijl en een tekst op de rotsen nog gewezen op het feit dat daar een ‘hole in the rock’ te zien was. De plaatselijke toeristenindustrie had daar handig op ingespeeld, met succes want het stond er vol met auto’s. Als die mensen toch eens wisten wat er zo’n vijftig mijl verderop aan natuurschoon bevond….maar misschien maar goed ook.

Iets dichter al bij de ingang van het park bekeken we de Newspaper Rock, een heel groot stuk rots vol met petroglyfen. Zo duidelijk hebben we ze nog niet eerder gezien. Je wordt heel nieuwsgierig naar het verhaal dat er verteld wordt en dat niet makkelijk wordt prijsgegeven. Men schijnt niet in staat te zijn de petroglyfen nauwkeurig te dateren maar dat ze oud zijn is zeker. Dat geldt dan weer niet voor de initialen die hedendaagse toeristen meenden te moeten aanbrengen tussen die eeuwenoude rotstekeningen. Gekken en dwazen schrijven hun namen op muren en glazen, helaas.

Vol van al het moois en nog steeds een beetje stil van verwondering reden we terug om nog maar eens te genieten van een tapasmaaltje bij de tent, eh…pardon….cabin. Wat een dag!t valt n    Di dd

Dag 16 - dinsdag 31 juli: Black Canyon of the Gunnison - Moab

Alle foto's zijn inmiddels bijgeplaatst!

Sta je om zes uur naast je tent, is de halve campground al vertrokken. Het blijft een wonderlijk gegeven dat iedereen hier zo vroeg uit de veren is. Als je in Frankrijk of Spanje voor zeven uur ‘s morgens weg wilt kun je in sommige gevallen het terrein nog niet eens af.
Maar goed, we pakten vlot in en zochten in Montrose een Starbucks op voor een snel ontbijt. De koffie – we nemen meestal gewoon Pike’s Roast – vinden we echt erg goed.

Na een paar uur door een niet al te interessant landschap gereden te hebben draaiden we vanuit de Interstate 70 de ‘een minuut voor acht’  op, ofwel de 128. Dit staat vermeld als een scenic byway langs de Colorado River, gek eigenlijk als je net Colorado uit bent.
Direct werd de omgeving al interessanter maar het absolute hoogtepunt kwam toen we het gebied van de Colorado River inreden.  Zulke onvoorstelbare vormen, diep rood gekleurd, je gelooft gewoon je ogen niet. We probeerden af en toe iets langer door te rijden dan vijf minuten maar dat bleek onbegonnen werk. Om de paar honderd meter moesten we stoppen om foto’s te maken. Gevolg was dat we er iets langer over reden dan gepland, hoewel, we hadden helemaal geen planning dus dat is onzin.

Een stad, in de verte? 

Nee, allemaal rotsformaties!

Jammer, de kleuren komen niet zo goed over. Moet allemaal nog bijgewerkt als we thuis zijn. 

Toch nog redelijk vroeg, om een uur of één, reden we Moab binnen. Onze eerste gang was naar de Canyonlands Campground. Die kon ons echter in het geheel niet bekoren: stoffig, onvriendelijke ontvangst en heel weinig schaduw. Toen naar een campground daar vlakbij die alleen tentplekken had. Afgezien van het feit dat het vol was vonden we het ook daar maar een onaantrekkelijk geheel: weinig privacy en aan de prijs.  Na nog twee andere opties geprobeerd te hebben besloten we ons geluk te proberen op de Moab’s Valley RV Resort Campground. Op deze camping waren we twee jaar eerderal een paar dagen geweest en dat was ons uitstekend bevallen. Toen hadden we een cabin gehuurd en we besloten dat nu ook weer te doen, gezien de snoeihitte. We werden niet teleurgesteld. De ontvangst was uitermate vriendelijk en op onze vraag naar seniorenkorting kregen we onmiddellijk tien procent korting. We namen onze intrek in een eenvoudige cabin maar wel met koelkast en, nog veel belangrijker, airco. Dat is in deze contreien net zo’n onmisbaar attribuut als bij ons een kachel.
De camping is echt een aanrader. Weliswaar net niet in het centrum, maar wel weer vlakbij de ingang van Arches NP. Alles is er brandschoon en zeker vergeleken met de andere campgrounds die we gezien hebben ruim en goed opgezet.

Moab is een klein plaatsje maar wel van alles voorzien, zo ook van een grote CityMarket waar ze heerlijke zelfgemaakte maaltijden verkopen. Om toch een beetje aan het Spanjegevoel tegemoet te komen haalden we allemaal lekkere hapjes als avondeten. Zo creëerden we ons eigen tapasmaal.
Terug bij ons huisje bleek dat heel fijn gesitueerd te zijn,  namelijk met de veranda op het zuidwesten. Dat is geweldig als je in Nederland bent, maar hier betekent het dat je binnen een kwartier een zonnesteek oploopt. Jammer, hadden we even over het hoofd gezien. Maar nooit de moed opgeven: na vriendelijk vragen konden we best een andere cabin krijgen, dat was alleen wel veel duurder omdat hij groter was. Hoeveel dan? Tien dollar. Per nacht? Nee, in totaal. Heb ik het echt goed verstaan, tíen dollar?? Ja hoor! En zo versleepten we onze spullen naar een veel ruimere en vooral veel beter gelegen cabin.

’s Avonds maakten we nog even een praatje met een stel Canadezen, hij van oorsprong Zwitser en zij Poolse, (dermatologe die niet mocht werken in Canada, raar, met een chronisch tekort aan artsen); leuke mensen. Hij was vooral heel erg geïnteresseerd in de Indiaanse cultuur en met name in petroglyfen. Omdat zij hem duidelijk langer kende dan vandaag en bang was dat hij de hele avond enthousiast over zijn hobby zou blijven vertellen dirigeerde ze hem na een tijdje met zachte dwang, zoals alleen vrouwen dat kunnen, naar hun vouwwagen. En dat was dat.