Dag 17 - 3 augustus: naar Vancouver

Dag 17 – 3 augustus: van Seattle naar Vancouver

Met een stichtelijk woord werden we de dag ingestuurd door een echte 'Pilgrimfather'. Hij had al naar ons gezwaaid van afstand en vond daarna dat hij wel even in persoon langs kon komen om ons enkele lessen uit het evangelie mee te geven. We (of eigenlijk Bert) kregen twee college's. Het ene hield in dat de man de vrouw moet volgen, die weet namelijk alles het beste! Hoewel ze uiteraard niets in te brengen heeft verder. Het tweede zijn we vergeten....veel indruk heeft het dus niet gemaakt kennelijk. 


Na een stevig ontbijt van ‘all u can eat pancakes’ zoals aangekondigd op de KOA (bij mij hield dat trouwens al op na twee) vertrokken we richting Vancouver. Over die KOA-camping moet gezegd worden dat ze weliswaar kleine plaatsen hebben maar het team dat er werkt doet er alles aan om het tot een plezierig verblijf te maken. Iedereen is even behulpzaam en vriendelijk. Wij hebben er dan ook heel prettig gestaan.

De rit verliep voorspoedig, alleen een klein misverstandje bij de koffie onderweg. Overal staan hier kleine kiosken met Espresso en aanverwante drankjes. Ik bestelde voor Bert een Americano en voor mezelf een smoothie van vers fruit, zónder slagroom (die gooien ze er hier standaard op maar ik hou er helemaal niet van). De barista vroeg of er suiker in moest, maar dat leek me niet nodig. Bert kreeg z’n koffie. Geen melk en geen suiker. Bleek dat ze het dáárvoor gevraagd had….en de koffie was bovendien veel te slap. Bah! En op mijn smoothie zat een reuzeberg slagroom…. Toen heeft Bert mijn slagroom maar opgelepeld. Je moet toch wat.

Na dit korte komische oponthoud karden we in één keer door naar de grens. We moesten ongeveer vijf minuten wachten. De douanier vroeg hoe lang we in Canada wilden blijven en of we wijn dan wel bier bij ons hadden. Geheel naar waarheid zei ik dat we wat wijn  in de auto hadden. Dat het zeven flessen waren (nog in San Francisco bij de Walmart gekocht) vertelde ik er maar niet bij. Toen mochten we direct door!
Bij het Visitor Centre aan de grens haalden we wat nuttige informatie. We mochten er bellen naar een camping in Vancouver om te kijken of er plaats was (Capilano RV Park). Dat was er en we kregen meteen een route mee ernaar toe. Bleek toch nog twee uur rijden, vooral doordat ze overal bezig waren met de weg en er veel files ontstonden. Maar goed, de camping was vrij snel gevonden en we mochten zelf een plek uitkiezen. Dat was niet moeilijk: allemaal asfaltwegen met minuscuul kleine kampeerplekjes…..Maar je moet niet zeuren, midden in de stad zitten heeft zijn prijs….ook letterlijk: $42! Gelukkig kregen we ook hier weer seniorenkorting. Dat het terrein midden tussen de snelwegen lag was ook niet je van het, maar met oordoppen kun je dat aardig tackelen ’s nachts.
We zijn ’s avonds nog even met de bus  naar het centrum gegaan voor een eerste indruk. Wat een totaal andere stad dan Seattle! Maar ook indrukwekkend, veel hoogbouw en mooie brede straten. Na een uurtje hielden we het voor gezien: morgen verder!

Dag 16 - 2 augustus: Seattle

Dag 16 – dinsdag 2 augustus: Seattle

Ken je die mop van die mensen die op de bus stonden te wachten? De clou bewaar ik voor het laatst…..

Vanmorgen waren we wel op tijd bij de bus. Hij bracht ons in luttele minuten naar het vliegveld alwaar we over konden stappen op de lightrail naar het centrum. De chauffeur van de bus raadde ons echter aan over te stappen op de snelbus en dan voor het laatste stuk nog een andere bus te nemen, dan hoefden we niet nog eens te betalen. Wij volgden zijn advies op en inderdaad, de snelbus deed zijn naam eer aan zodat we gauw door konden. Ook de laatste bus liet niet lang op zich wachten. Wat wij niet wisten was dat hij ingehuurd was om ons alle hoeken en gaten van de buitenwijken te laten zien, althans zo leek het. Het duurde eindeloos. Toen stapte er iemand in die als hoogste doel in het leven zag medepassagiers uit te schelden, en wel zo luid dat de hele bus kon meegenieten. Termen als ‘are you scared’ en ‘f*ck you’ vlogen ons om de oren. Het was toch wel enigszins bedreigend. De chauffeur riep naar achteren dat het afgelopen moest zijn maar dat hielp niet, de jongen was volkomen geflipt. Bij een volgende halte kwam de chauffeur van zijn plaats. Hij had security ingeschakeld, en de jongen kon kiezen: óf eruit, óf eruit gehaald worden. Binnen enkele minuten zou de sterke arm ter plaatse zijn. De jongen koos eieren voor zijn geld (hoewel ik betwijfel of hij dat laatste wel had) en de rust keerde terug….Na een uurtje waren we dan eindelijk in het centrum.
We gingen ontbijten in de Starbucks, dat moet natuurlijk als je in Seattle bent! Het concept is daar ooit begonnen. Daarna zijn we gaan lopen. Eerst naar Pike Place Market. Helemaal overdekt, leuk en gezellig. Hij is ontstaan in 1907 en heeft sindsdien vele figuurlijke stormen doorstaan. Gelukkig heeft de bevolking van Seattle kunnen voorkomen dat het geheel tegen de vlakte ging, wat op een goed moment de bedoeling was. Nu is het een toeristische trekpleister van formaat. Het ademt echt nog een beetje de sfeer van vroeger. Mooie oorspronkelijke elementen zijn bewaard gebleven.

 Vlakbij is de beroemde ‘Gumwall’, een muur geheel beplakt met kauwgom. Nog steeds worden er nieuwe ‘creaties’ aan toegevoegd en het ziet er kleurrijk uit. Geen idee hoeveel bacteriën er in zo’n omgeving wonen….

Daarna liepen we naar het Union Square. Vroeger stond er een grote zaagmolen maar die is afgebrand in 1889. Nu is het een heel gezellig en vrolijk plein, waar zelfs de bomen van gekleurde jasjes waren voorzien! 

Het was er eigenlijk helemaal niet druk voor zo’n leuk plein. Verplaats het naar bijvoorbeeld Barcelona en je kunt geen boom meer zien…We bleven er een tijdje rondhangen en maakten veel foto’s. Toen kwam de topper van de dag: de bibliotheek van Rem Koolhaas. Dat was van een oogverblindende schoonheid. Het lijnenspel, de materialen, de transparantie, in één woord geweldig. We namen uitgebreid de tijd om alle verdiepingen te bezichtigen en dat waren er tien. De stad mag met recht trots zijn op dit waanzinnig mooie gebouw!

Er was nog veel meer. We liepen door naar de andere kant van het centrum waar zich behalve de beroemde Space Needle ook het EMP (Experience Music Project) en het Science Fiction Museum and the Hall of Fame bevonden. Tussendoor haalden we een panini bij een deli, gerund door Ethiopiërs. De samenleving is hier ongelooflijk divers. Deze mevrouw maakte een onovertroffen broodje voor ons waar we met z’n tweeën weer uren op konden teren.
 De Space Needle, daar kun je naar boven voor uitzicht over de stad, maar het is duur en voor ons niet zo van toegevoegde waarde. 

De Space Needle

Het EMP daarentegen (een creatie van de beroemde architect Frank Gehry), daar moesten we wel naar toe uiteraard! Als je zelf thuis zo’n centrum in het klein hebt moet je zeker de grote broer bezoeken als je de kans krijgt, nietwaar? Dus dompelden we ons onder in de muziek van Jimi Hendrix, schitterende opnamen van Woodstock op megaformaat doek en superieure geluidskwaliteit. We luisterden met koptelefoons naar Nirvana. Je kon er instrumenten bespelen, veel, héél veel gitaren zien en ik waagde mij nog aan een rondje muziek mixen. Leuk! Een nieuwe hobby? Volgens Bert kun je er stinkend rijk mee worden….

Na dit avontuur vonden we het wel genoeg. We liepen terug naar Pike Market, waar de bus zou vertrekken. Klokslag zes uur stonden we paraat. Het was heel druk en bussen reden af en aan. Behalve die van ons. Nu komt de clou van het begin van dit verhaal. Het werd kwart over zes, half zeven….geen bus. Toch maar wachten. Kwart voor zeven…zeven uur….niets. Maar eens gevraagd aan de chauffeur van een andere bus. Over een kwartiertje moet hij er zijn hoor! Kwartier later: nog niets. We werden er behoorlijk flauw van. Andere chauffeur gevraagd. Geen idéé…..Toen nog maar eens goed op het haltebordje gekeken. De aanwijzingen waren erg onduidelijk, maar ik zag toch iets van ‘tunnel’, ‘evenings only’ en nog zo wat kreten. Ik kreeg het lumineuze idee naar Union Station te lopen omdat hij vanaf daar in elk geval zou moeten vertrekken. Dat station was heel goed verstopt tussen de bomen dus het duurde even voor we het gevonden hadden. Er stond ook geen enkele aanwijzing. Maar daar aangekomen bleek het een ondergrondse halte te vormen voor bus en tram! En ja hoor, om kwart voor acht stapten we dan EINDELIJK in…en een uur later waren we thuis. Wat een dag. Maar Seattle vonden we geweldig!

De aangeklede bomen op Union Square

Dag 15 - 1 augustus: richting Seattle

Dag 15 – maandag 1 augustus: naar Seattle

Helemaal alleen waren we in het grote bos. Alle tenten weg. De zon scheen en het was doodstil. Uit deze oase moesten we ons losrukken om de volgende stap te zetten: Seattle. We deden dat op ons elfendertigst, echt haast hadden we niet tenslotte. Dus eerst lekker ontbeten met geroosterd brood en koffie, daarna de zaak ingepakt en pas om iets over twaalf reden we weg. In Seattle zelf vonden we vrij makkelijk de KOA camping. Het zijn goed geoutilleerde terreinen, alleen veel plaats heb je niet voor je tent. Een beetje zoals in Frankrijk gewoonte is: gezellig naast de buurman in bed. Maar toen we aankwamen was de hele strook leeg, en we stonden mooi aan de rand. 

We wilden vast even snuffelen aan de stad en liepen naar de bushalte. De bus reed net weg natuurlijk. De volgende kwam pas over een half uur. Er was nóg een optie, een andere bus, maar dan moesten we eerst een stuk lopen naar de halte daarvan. Die bus deed er ook langer over, drie kwartier. Toch maar gedaan. Het bleek nog een flink stuk lopen en opeens realiseerden we ons dat het al  half vijf was….dat heb je ervan als je zo sloom doet ’s morgens! Ach, wat een gedoe…..we keerden om en gingen lekker terug naar de tent alwaar we ons installeerden op het terras bij de camping, met een glaasje erbij en de pc  zodat we het blog konden bijwerken en de foto’s laden. Zeker dat laatste doen we in principe elke dag, in elk geval zetten we alles op schijf. Voor het geval dat……De camping was trouwens goed volgelopen, we stonden tentje aan tentje. Maar zoals gewoonlijk was het weer uitermate rustig, dat is hier toch wel bijzonder. 

Dag 14 - 31 juli: Mount Rainier

Dag 14 – zondag 31 juli: Mount Rainier N.P.

Het liep gisteravond toch even anders dan gepland. De genoemde Engelse dame had ook wel zin in een glaasje wijn,  en zo zaten we opeens gedrieën rond ons kampvuurtje gezellig te kletsen. Anna was voor het eerst in de USA en vond het leuk van ons wat informatie te krijgen over de verschillende parken en vooral de afstanden er naar toe. Ze wilde graag naar de Grand Canyon, maar aangezien ze maar twee weken  had was dat een doel dat bijgesteld diende te worden: véél te ver.
Intussen vorderde de avond al aardig en toen we afscheid namen hadden we eigenlijk geen honger meer…..ik heb nog wel wat crackers gegeten maar Bert hield het voor gezien.
Dit hebben we vandaag allemaal ruimschoots ingehaald met een Real American Brunch, van gebakken eieren met bacon en tomaat.
Daarna togen we op pad, eerst om motorolie te halen want er bleek veel meer in te moeten dan wij dachten, en daarna richting Mt Rainier. We waren amper onderweg toen het begon te spetteren en onze stoeltjes stonden nog buiten. Nooit aan regen gedacht. Onze handdoeken hingen er ook nog overheen en als die kleddernat worden ben je niet echt blij, dus maar terug om ze in de auto te gooien. Snel weer op pad. Ik keek nog eens goed op de kaart en ja hoor, we waren weer eens verkeerd gereden….we moesten precies de andere kant op. Dus voor de derde keer langs de man-zonder-huis-met-slaapzak-die-op-pad-was-naar-betere-oorden….
Goed, toen waren we echt op weg. De goede motorolie vonden we bij het vierde benzinestation, wel meteen vijf liter a raison van $23. Ik zal de bonnetjes maar goed bewaren! Morgen gaan we weer proberen de customerservice te bellen, op maandag lukt dat waarschijnlijk makkelijker.
Het was een prachtige tocht. Een veel begroeider gebied dan van Mt.St.Helens, maar schitterend om  gletsjers van zo dichtbij te kunnen zien! 

Het was dus weer heel veel stoppen onderweg om foto’s te maken. Het weer was ook beter geworden inmiddels en we hadden goed zicht op de berg. Het is de op vier na hoogste van Amerika, Alaska niet meegerekend: ruim 4100 meter hoog. Het is ook de enige berg in de omgeving van dat formaat  waardoor hij hoog boven alle andere bergen uittorent. Majestueus!

Wij hadden veel geluk hem in volle glorie te kunnen waarnemen. Na verloop van tijd besloot hij namelijk dat er zo wel genoeg foto’s van hem gemaakt waren en hulde hij zich weer in nevelen. Dat bracht grappige taferelen met zich mee: mensen die opeens meters verder naar een andere plek renden omdat ze dachten dat dáár nog wel een streepje zon op zijn hoofd zou vallen…..helaas, Rainier had andere ideeën daarover en piekerde er niet over zijn gezicht nog eens te laten zien. Tja, het kan verkeren.

Er lag nog ontzettend veel sneeuw, en er werden op grote schaal sneeuwballengevechten gehouden. We hadden haast het idee dat we met wintersport waren.

De elementen zijn vier in getal: water, aarde, lucht en vuur.  Dat is de gangbare norm. (Afgezien dan van de elementen in het periodiek systeem). Er is er echter nog een vijfde aan toe te voegen: dat waar wij ons in bevonden! Helemaal in óns element voelen we ons: schitterende kampeerplek en dito omgeving. Onze oogkassen beginnen het weer moeilijk te krijgen door de uitpuilende ogen bij het zien van alle schoonheid om ons heen. Wat ons betreft mag dat nog een hele tijd zo doorgaan!

Morgen naar Seattle. Hotels zijn er erg duur, zeker in de zomer, dus hebben we vandaag een plaats op een KOA-camping gereserveerd in Tacoma, buitenwijk van Seattle. Daar blijven we twee nachten. Die KOA-campings zijn weliswaar niet helemaal onze stijl maar in dit geval lijkt het ons toch een goede keuze. Bovendien stopt de metro voor de deur dus hoeven we niet met de auto de stad in.
Nu is het tijd voor het maal dat we gisteren wilden maken. Wordt vervolgd!

Dag 13 0 30 juli: Mt.St.Helens

Dag 13 – zaterdag 30 juli: Mt St Helens

Alweer een vreugdevol wakker worden: Inger aan de lijn! Dat is dan weer het voordeel van een motel, je kinderen kunnen je vanuit Nederland makkelijk even bellen. Hoewel, makkelijk…ze had er wel moeite voor moeten doen: de man achter de balie zat niet op zijn plek en ook al lag er een briefje met de mededeling dat hij over vijf minuten terug zou zijn duurde dat drie kwartier, zodat het geduld van Inger danig op de proef gesteld werd.... Maar uiteindelijk lukte het gelukkig, en het was leuk om even bij te praten. Ze was met Jette naar Erikah Badu geweest in Paradiso en daar hadden ze behalve een fantastisch concert meegemaakt ook nog oog in oog gestaan, of zelfs gezeten, met de ster in kwestie backstage!

Na de vertrouwde Starbucks coffee (de regular vinden wij erg lekker) zetten we flink de vaart erin om zo vroeg mogelijk bij de beoogde camping aan te komen. Via de I-5 en dan afslag 49 waren we om 11.15 ter plekke. Om te constateren dat het ….VOL was….We hebben toen maar even gevraagd naar andere opties, en we werden verwezen naar een First come First serve campground dertig minuten noordwaarts. Met samengeknepen tenen reden we die kant op en….het was niet alleen mooi, er was meer dan genoeg plaats in deze camping in het Lewis Clark State Park. We vonden een mooie plek met veel licht maar toch beschut en besloten meteen twee nachten te boeken. Er waren zelfs warme douches! (tot nu toe had elke campground die, dat is ook weer een bijzondere ervaring) Hèhè.....De tent stond zo, stoeltjes erbij en we waren weer helemaal het heertje.

We ontmoetten bij de ingang een Engelse dame die net als wij overal nul op het request gekregen had, ze was dan ook dolgelukkig dat er hier plaatsen voor het uizoeken waren. Hoewel we eerst baalden dat we wat verder van de vulkaan afstonden dan we wilden bood dit eigenlijk juist weer onvoorziene mogelijkheden: het lag heel centraal t.o.v. Mt.St.Helens N.P., Park Mount Rainier en zelfs Seattle. Vandaag bezochten we het eerstgenoemde. Deze vulkaan is in 1980 zeer heftig uitgebarsten, of liever gezegd ontploft. De gevolgen zijn nog duidelijk zichtbaar in de omgeving. Het Observatorium had een indrukwekkende film waarvan alleen al de presentatie de moeite waard was: een mooie filmzaal, een panoramisch doek en na de film werd als apotheose dat doek opgehesen waarna we schitterend uitzicht hadden op de vulkaan zelf die zich aftekende tegen een strakblauwe hemel. Erg de moeite waard vonden wij!
De hellingen rondom vormden samen een prachtig boeket, ongelooflijk zoveel bloemen als er bloeiden. En daar mag je dan allemaal gratis naar kijken...

Zoals in elk park moest ook hier toegang betaald worden. Hadden wij even mazzel: onze kaart van vorig jaar was nog geldig! We kregen een roze armbandje om en mochten toen naar het buitengedeelte, vanwaar je schitterend zicht hebt op het hele gebied. Op de heenweg hadden we trouwens al vele stops gemaakt voor even zo vele kodakmomenten. Zoveel moois, en allemaal natuur!

Toen we wegreden gaf de display van onze auto opeens de melding ‘ enginge oil change needed soon’…krijg je dat weer. We hebben de olie toch maar gepeild en het niveau was inderdaad te laag. Erg gek voor een nieuwe auto met nog maar 15000 km op de teller. We wilden natuurlijk ook geen risico nemen, en kochten dus twee liter bij de plaatselijke supermarkt. Helaas verdween de melding niet en bleef het niveau beneden alle peil…..dus dat wordt morgen bellen met de Customer Service van Dollar….(is inmiddels allemaal opgelost!)
Het gevaar is dat je door zoiets vergeet wat voor geweldige dag je hebt gehad, en dat wilden we perse niet. Dus bij de tent gekomen alle foto’s bekeken, op schijf gezet en een vuurtje gemaakt. Zo meteen gaan we koken en morgen is er weer een dag!

Dag 12 – 29 juli: Portland

Dag 12 – vrijdag 29 juli: Portland 

We kunnen hier kort over zijn: Portland is een hele leuke, moderne stad! Om half twaalf reden we er binnen en om kwart voor twaalf zaten we in de tram naar het centrum. De auto konden we bij het motel laten staan, met bagage en al want het was nog te vroeg om in te checken. De tramhalte was ernaast. Omdat we niet het risico wilden lopen betrapt te worden op zwartrijden vroegen we aan een medepassagier hoe we moesten betalen. Nou, dat hoefde niet, want in het centrum is de tram in Portland gratis! Wat geweldig. In vijf minuten waren we ter plekke. We zijn maar gewoon wat gaan lopen en kwamen terecht bij het museum. Er was veel moois te zien, buiten dan want een bezoek aan de ongetwijfeld interessante collectie hebben we maar eens overgeslagen. Onze fototoestellen draaiden overuren! De hele stad staat vol met kunst. Wat een feest! 

Beeld van Roy Liechtenstein

Deze dame heeft geen gezicht....alle aanzichten zijn hetzelfde

Sprokkelhout

Ook aan zaken als abri’s voor de tram en bus is veel aandacht besteed. Kennelijk is er geld voor en – niet onbelangrijk – wordt er door iedereen goed mee omgegaan. Graffiti zagen we bijvoorbeeld nergens.
Als je loopt krijg je dorst, en iets te eten zou er ook wel ingaan. Uiteindelijk vonden we een Italiaans lunchcafé, Pizzicato, met ook een paar tafeltjes buiten. Daar hebben we een verukkelijke verse panini gegeten. Ik bestelde er in eerste instantie ijsthee bij, maar bedacht me dat ik wel zin had in een glaasje witte wijn. De thee dus ongedaan gemaakt en we wachtten buiten tot onze bestelling gebracht zou worden. Als eerste kwamen de drankjes. Nu weet ik wel dat ze in Amerika de glazen wijn helemaal vol schenken, maar dit was gewoon een limonadeglas tot de rand toe gevuld met Chardonnay! 

Na deze overdaad hebben we maar even een powernap gedaan in het motel. Daarna zijn we de stad ingelopen, dat was helemaal niet ver. Portland heeft prachtige bruggen (sowieso zagen we onderweg veel mooie exemplaren) en we konden er van genieten terwijl we erover heen liepen. 

Aan de andere kant van het water was een grote groenstrook, parkachtig. Er stond een hele grote tent met allemaal wc’s eromheen. Dichterbij komend hoorden we mensen zingen en joelen. In eerste instantie dachten we aan een soort E.O.jongerendag, maar toen we zagen hoe onwaarschijnlijk veel bier er gedronken werd begonnen we dat toch in twijfel te trekken. Maar eens gevraagd dus. Bleek het een groot bierfeest te zijn! We werden van harte aangemoedigd mee te doen maar dat hebben we toch maar afgeslagen.

Allemaal wc's rondom de tent

Verder hebben we niet zoveel meer gedaan, vooral wat rondgezworven. Daarbij zie je toch wel heel veel armoede, het lijkt haast erger dan vorig jaar. Of we letten er meer op, dat kan ook. Dat is de keerzijde van the American Dream…