Dag 26 - Bryce

Dag 26 – woensdag 4 augustus – Bryce

Zoals we al hoopten scheen de zon volop toen we opstonden. Het was nog vrij vroeg toen we het park inreden alwaar onze eerste actie het gebruikelijke bezoek aan het Visitor Centre betrof. Daar werd ons verteld dat het weer zou blijven zoals het was: eerst zon, later regen en onweer.

Omdat we mooi op tijd waren zouden we geen problemen ondervinden en we gingen van start met de combinatietocht van Queen’s Garden en de Navajo Loop. Volgens de trottergids een wereldtocht.
Nou, dat klopte. Wat we zagen was onbeschrijfelijk, curieus, onvoorstelbaar. Een theater vol met pilaren in de meest grillige vormen, overgoten met een saus van ochtendlicht.

De tocht viel erg mee, was nergens moeilijk. In de beschrijvingen die je hier krijgt van het Visitor Centre staan vaak omschrijvingen als ‘vrij lastig, vergt goede conditie, reken 2 uur’ maar als je dan zo’n wandeling maakt valt het 100% mee en loop je het in minder dan de helft van de tijd. Waarschijnlijk willen ze erg aan de veilige kant blijven en niet het risico lopen dat mensen iets ondernemen dat boven hun macht ligt.
We hebben inmiddels al veel gezien aan natuurschoon, maar dit sloeg echt alles. Het valt ook niet uit te leggen, je moet het zelf zien om het te kunnen begrijpen.

Na de wandeling, waarbij we aan het eind het onweer alweer zagen naderen, hebben we per auto de rest van het park bekeken. Iedere keer denk je dat het niet nog mooier kan, maar ook iedere keer blijkt dat toch wél zo te zijn….wat een land, wat een land.

Het was nog niet zo laat, een uur of vier, toen we alles zo’n beetje gezien hadden. Je kunt hier weliswaar uren wandelen, er is echt van alles uitgezet, maar dan moet je wel stabiel(er) weer hebben. We hebben overlegd hoe nu verder. Van ons reisplan klopte niet veel meer langzamerhand. Omdat het weer, naar het zich liet aanzien, niet zou verbeteren hebben we eerst de reserveringen die we hadden bij de Grand Canyon, Page en Zion gecanceld. Dat kon heel makkelijk via internet, er was wifi bij het Visitor Centre en ik kon daar buiten op een bankje de laptop zelfs aan de stroom leggen.
Toen zijn we gaan rijden, richting Grand Canyon maar niet met de intentie daar dezelfde avond aan te komen. Gewoon maar zien.

Vlak buiten Bryce kwamen we door de Red Canyon, ook weer wonderschone rotsformaties waar we voor een fotoshoot echt even moesten stoppen.
Om zes uur reden we Kanab binnen, een plaatsje van niks, maar wel met een camping én zon! Meteen de tent neergeprikt dus. Yes!
Het terrein waar we stonden was er een van vergane glorie. Er stond een halve wip, een gebroken schommel hing doodstil aan de touwen in afwachting van een mogelijke klant en de picknickbanken zakten door hun voegen.
Het leek verder wel een uitdragerij: overal afgedankte onderdelen van god-weet-wat voor apparaten. De receptie was zeker in geen 20 jaar meer opgeknapt en stond vol met allerhande ouwe troep, waaronder een kapotte vogelkooi en een biljart met drie duimen dik stof op het laken.
Voor onze tent was er echter heel veel ruimte, en we moesten eigenlijk alleen maar erg lachen om het geheel.
Bijna om de hoek was een Mexicaans restaurantje waar je het gevoel kreeg daadwerkelijk in dat land te zijn. Een familiebedrijfje, waar onder het tl-licht vele gasten bediend werden. Het was een komen en gaan van mensen die kwamen afhalen of wilden eten, en we waren net op tijd om een tafeltje te bemachtigen.
Het eten was veel en lekker. Bij de tent verbaasden we ons nog een tijdje over alle auto’s die af en aan reden, maar uiteindelijk konden we onze ogen niet meer openhouden en zijn we op onze geweldige slaapmatjes heerlijk in slaap gevallen.

Dag 25 - Capitol Reef

Dag 25 – 3 augustus – Capitol Reef

Rustig opgestaan en naar Capitol Reef gereden. Doel was de Fruita campground. Onderweg natuurlijk weer heel veel foto’s gemaakt, het houdt hier niet op.
Om 11.00 waren we bij de camping. Een oase in de woestijn! Schitterend gelegen, groen, uitzicht op de rode bergen, heel veel ruimte, plaatje gewoon! We zetten de tent op en waren dolblij dat we weer konden kamperen. Dat hoort voor ons zo bij vakantie dat we echt wat ontregeld raken als dat niet kan.
De tent stond dus, stoeltjes erbij en een plan maken. We keken nog even naar de lucht, die zag er stralend blauw uit. Ook nog maar even achterom gekeken…..donkere wolken! En min of meer tegelijk de eerste donderslag….
Daar zit je dan. We moesten wel even slikken, maar hebben toch alles maar weer afgebroken en in de auto gegooid. Er zat niets anders op.
In het park konden we ook niet veel, de scenic way was afgesloten wegens overvloedige regenval. Bleef over het bekijken van petrogliefen, dat zijn symbolen en figuren die in dit geval door de indianen eeuwen geleden in de rotsen zijn gekrast, een film kijken over het ontstaan van het gebied (erg interessant) en een blik werpen in het oude farmhouse dat nu als klein museum dienst doet. Dat nam bij elkaar ongeveer een uurtje in beslag. En toen?
Goede raad was duur. Uiteindelijk zijn we maar naar Bryce gereden in de hoop daar betere omstandigheden aan te treffen.
Weer een prachtige tocht, maar toen we rond zes uur in de buurt kwamen zagen we alleen maar een hele zwarte lucht…en eenmaal bij het park begón het toch te plenzen…niet gewoon meer. Dus voor de zoveelste keer maar weer een motel genomen. Er was al veel vol, maar een welwillende dame van zo’n vol motel begon wat rond te bellen en vond nog een plaatsje ergens anders. Zowaar zeer betaalbaar ook. Ze had net de telefoon opgelegd of de stroom viel uit…en dat is nu, terwijl ik dit schrijf om kwart voor elf ’s avonds, nog steeds niet opgelost.

Maar wij hadden een plek. Terwijl we ons daar aan het inschrijven waren ging de regen over in hagel, en niet zulke kleine stenen ook. Het was echt noodweer.
Mensen wilden eten in restaurants, maar die waren gesloten vanwege de stroomuitval. Wij deden met onze zaklamp een paar boodschappen in de plaatselijke super die het vlak daarna ook voor gezien hield en haar deuren sloot. Met ons gaspitje konden wij gelukkig zelf een potje koken maar er zijn ongetwijfeld mensen met een lege maag gaan slapen die nacht…

We hoorden van mensen in de kamer naast ons dat het overal slecht is. In de Grand Canyon, in Zion, in Page. Alle plekken waar we naar toe wilden. Maar we gaan het een en ander maar eens heroverwegen, nu de monsoons zo opspelen. Normaal gesproken zijn ze er af en toe, gedurende de zomer, maar nu zijn ze er elke dag.

In elk geval gaan we vroeg opstaan om Bryce te kunnen bewonderen, aangenomen dat de zon schijnt. Maar dat doet-ie ’s morgens meestal wel, gelukkig.

Dag 24 - Monument Valley

Dag 24 – Monument Valley

Na een goede nachtrust ingepakt om koers te zetten naar Monument Valley. Toen we de deur opendeden van onze motelkamer – gek, dan sta je meteen buiten – bleek het te plenzen van de regen! Wij blij dat we niet in ons tentje geslapen hadden! Een goede keus gemaakt dus toch.

Na wat boodschappen en het noodzakelijke tanken zijn we rustig aan richting Monument Valley gereden. Onze gastheer had ons een mooie route gewezen, en ondanks de regen was het een plezier om die te rijden. Rond half twee waren we ter plekke, maar onderweg waren we al veel moois tegengekomen. Uit het landschap oprijzende blokken rots, enorm groot en vreemd van vorm, die door de flarden wolken eromheen ons het gevoel gaven in een 3D sciencefiction animatiefilm verzeild geraakt te zijn. Bizar.

In Monument Valley wilden we kamperen, er was ook plaats genoeg, maar het weer….de voorspellingen gaven nog meer regen aan. Dat risico wilden we niet lopen. Natte slaapzakken die je nergens kunt drogen, natte tent, het leek ons geen goed idee. Na enig beraad besloten we de route door het park met onze eigen auto te rijden en daarna verder te kijken.

Zo gezegd zo gedaan, en we storten ons over een weg vol kuilen naar beneden. Het was een behoorlijke commerciële aangelegenheid, in Monument Valley. Er reden karren volgeladen met toeristen, die volgens onze informatie $35 pp moesten betalen. De chauffeurs zetten er flink de sokken in, zodat de passagiers ongetwijfeld veel bewegende beelden kregen op hun foto’s maar dan in negatieve zin.
Wij reden behoorlijk voorzichtig in onze huurauto maar hadden evengoed last van rammelende kiezen. Je moet er wat voor over hebben!
Officieel zou de weg door het park 17 mijl zijn, onze teller wees 12,5 aan. En dat was ook genoeg. Het hele gedoe viel ons eerlijk gezegd een beetje tegen. Wat we onderweg gezien hadden vonden we eigenlijk veel mooier. Maar goed, het is wel iets wat je een keer gedaan moet hebben.

Het weer was nog steeds erg wisselvallig. Daarom zijn we om 16.00 richting Capitol Reef gereden, onze volgende pleisterplaats. Ja, en dan rijd je opeens op het dak van de wereld….heel hoog, onvoorstelbaar mooi, en geen mens te zien. O ja, we hadden ook nog nog even Goosenecks meegepikt. Dat is een canyon in de vorm van een zwanenhals, uitgesleten door de San Juan River. De wand van de canyon was helemaal bedekt met sulphur, dat geeft een grijsgroene kleur. Je gelooft haast niet dat het echt is, zoiets moois. Samen met Dead Horse Point een van de hoogtepunten voor ons. Toen hadden we de weg naar Capitol Reef nog niet gereden. Die mag ook op de gedeelde eerste plaats!
We hadden het geluk dat het eind van de middag was, en tot zonsondergang (ja, de zon scheen weer) hadden we de mooiste lichtval die je maar kunt bedenken. Om de haverklap stopten we dan ook om foto's te maken.
Uiteindelijk kwamen we om een uur of acht in Hanksville aan, zo’n 40 mijl voor Capitol Reef. Daar begon de lucht al zwart te worden en we zagen de bliksem steeds dichterbij komen. Maar weer een motel gezocht….Morgen verder!