Dag 25 - Capitol Reef

Dag 25 – 3 augustus – Capitol Reef

Rustig opgestaan en naar Capitol Reef gereden. Doel was de Fruita campground. Onderweg natuurlijk weer heel veel foto’s gemaakt, het houdt hier niet op.
Om 11.00 waren we bij de camping. Een oase in de woestijn! Schitterend gelegen, groen, uitzicht op de rode bergen, heel veel ruimte, plaatje gewoon! We zetten de tent op en waren dolblij dat we weer konden kamperen. Dat hoort voor ons zo bij vakantie dat we echt wat ontregeld raken als dat niet kan.
De tent stond dus, stoeltjes erbij en een plan maken. We keken nog even naar de lucht, die zag er stralend blauw uit. Ook nog maar even achterom gekeken…..donkere wolken! En min of meer tegelijk de eerste donderslag….
Daar zit je dan. We moesten wel even slikken, maar hebben toch alles maar weer afgebroken en in de auto gegooid. Er zat niets anders op.
In het park konden we ook niet veel, de scenic way was afgesloten wegens overvloedige regenval. Bleef over het bekijken van petrogliefen, dat zijn symbolen en figuren die in dit geval door de indianen eeuwen geleden in de rotsen zijn gekrast, een film kijken over het ontstaan van het gebied (erg interessant) en een blik werpen in het oude farmhouse dat nu als klein museum dienst doet. Dat nam bij elkaar ongeveer een uurtje in beslag. En toen?
Goede raad was duur. Uiteindelijk zijn we maar naar Bryce gereden in de hoop daar betere omstandigheden aan te treffen.
Weer een prachtige tocht, maar toen we rond zes uur in de buurt kwamen zagen we alleen maar een hele zwarte lucht…en eenmaal bij het park begón het toch te plenzen…niet gewoon meer. Dus voor de zoveelste keer maar weer een motel genomen. Er was al veel vol, maar een welwillende dame van zo’n vol motel begon wat rond te bellen en vond nog een plaatsje ergens anders. Zowaar zeer betaalbaar ook. Ze had net de telefoon opgelegd of de stroom viel uit…en dat is nu, terwijl ik dit schrijf om kwart voor elf ’s avonds, nog steeds niet opgelost.

Maar wij hadden een plek. Terwijl we ons daar aan het inschrijven waren ging de regen over in hagel, en niet zulke kleine stenen ook. Het was echt noodweer.
Mensen wilden eten in restaurants, maar die waren gesloten vanwege de stroomuitval. Wij deden met onze zaklamp een paar boodschappen in de plaatselijke super die het vlak daarna ook voor gezien hield en haar deuren sloot. Met ons gaspitje konden wij gelukkig zelf een potje koken maar er zijn ongetwijfeld mensen met een lege maag gaan slapen die nacht…

We hoorden van mensen in de kamer naast ons dat het overal slecht is. In de Grand Canyon, in Zion, in Page. Alle plekken waar we naar toe wilden. Maar we gaan het een en ander maar eens heroverwegen, nu de monsoons zo opspelen. Normaal gesproken zijn ze er af en toe, gedurende de zomer, maar nu zijn ze er elke dag.

In elk geval gaan we vroeg opstaan om Bryce te kunnen bewonderen, aangenomen dat de zon schijnt. Maar dat doet-ie ’s morgens meestal wel, gelukkig.

Dag 24 - Monument Valley

Dag 24 – Monument Valley

Na een goede nachtrust ingepakt om koers te zetten naar Monument Valley. Toen we de deur opendeden van onze motelkamer – gek, dan sta je meteen buiten – bleek het te plenzen van de regen! Wij blij dat we niet in ons tentje geslapen hadden! Een goede keus gemaakt dus toch.

Na wat boodschappen en het noodzakelijke tanken zijn we rustig aan richting Monument Valley gereden. Onze gastheer had ons een mooie route gewezen, en ondanks de regen was het een plezier om die te rijden. Rond half twee waren we ter plekke, maar onderweg waren we al veel moois tegengekomen. Uit het landschap oprijzende blokken rots, enorm groot en vreemd van vorm, die door de flarden wolken eromheen ons het gevoel gaven in een 3D sciencefiction animatiefilm verzeild geraakt te zijn. Bizar.

In Monument Valley wilden we kamperen, er was ook plaats genoeg, maar het weer….de voorspellingen gaven nog meer regen aan. Dat risico wilden we niet lopen. Natte slaapzakken die je nergens kunt drogen, natte tent, het leek ons geen goed idee. Na enig beraad besloten we de route door het park met onze eigen auto te rijden en daarna verder te kijken.

Zo gezegd zo gedaan, en we storten ons over een weg vol kuilen naar beneden. Het was een behoorlijke commerciële aangelegenheid, in Monument Valley. Er reden karren volgeladen met toeristen, die volgens onze informatie $35 pp moesten betalen. De chauffeurs zetten er flink de sokken in, zodat de passagiers ongetwijfeld veel bewegende beelden kregen op hun foto’s maar dan in negatieve zin.
Wij reden behoorlijk voorzichtig in onze huurauto maar hadden evengoed last van rammelende kiezen. Je moet er wat voor over hebben!
Officieel zou de weg door het park 17 mijl zijn, onze teller wees 12,5 aan. En dat was ook genoeg. Het hele gedoe viel ons eerlijk gezegd een beetje tegen. Wat we onderweg gezien hadden vonden we eigenlijk veel mooier. Maar goed, het is wel iets wat je een keer gedaan moet hebben.

Het weer was nog steeds erg wisselvallig. Daarom zijn we om 16.00 richting Capitol Reef gereden, onze volgende pleisterplaats. Ja, en dan rijd je opeens op het dak van de wereld….heel hoog, onvoorstelbaar mooi, en geen mens te zien. O ja, we hadden ook nog nog even Goosenecks meegepikt. Dat is een canyon in de vorm van een zwanenhals, uitgesleten door de San Juan River. De wand van de canyon was helemaal bedekt met sulphur, dat geeft een grijsgroene kleur. Je gelooft haast niet dat het echt is, zoiets moois. Samen met Dead Horse Point een van de hoogtepunten voor ons. Toen hadden we de weg naar Capitol Reef nog niet gereden. Die mag ook op de gedeelde eerste plaats!
We hadden het geluk dat het eind van de middag was, en tot zonsondergang (ja, de zon scheen weer) hadden we de mooiste lichtval die je maar kunt bedenken. Om de haverklap stopten we dan ook om foto's te maken.
Uiteindelijk kwamen we om een uur of acht in Hanksville aan, zo’n 40 mijl voor Capitol Reef. Daar begon de lucht al zwart te worden en we zagen de bliksem steeds dichterbij komen. Maar weer een motel gezocht….Morgen verder!

Dag 23 reis Moab-Mesa Verde

Dag 23 - Zondag 1 augustus – Moab – Mesa Verde

Toen we vanmorgen de deur van onze cabin opendeden was het nog donker. Even dachten we dat we ons vergist hadden met het tijdstip van opstaan, maar bij nader inzien bleek de duisternis veroorzaakt door donkere regenwolken. En dat terwijl we de Fiery Furnace-walk zouden doen!

Toch maar onze spullen gepakt en richting Arches gereden. Daar bij het Visitor Centre navraag gedaan, maar er zou pas om negen uur besloten worden of de excursie door zou gaan.
We zijn dus naar het vertrekpunt gereden en hebben gewacht tot de Ranger zijn opwachting maakte. Het werd al iets lichter om ons heen, hoewel er wel enkele regendruppels vielen.

Ranger Joel begon stipt op tijd met zijn welkomstpraatje. Hij bleek een gepassioneerd geoloog. De groep bestond slechts uit achttien mensen, niet gek voor een excursie als deze. Meestal zijn de groepen veel groter, we zagen er een van 30 toen we vrijdag in het park waren.

Met name voor mij was het spannend: hoe hoog zou het zijn, en wat zou mijn hoogtevrees daarvan vinden?
We gingen van start in een vrij rap tempo. Op het allesamerika forum had ik gelezen dat velen het tempo wat laag vonden maar in dit geval was daar geen sprake van. Ook omdat de groep zo klein was waarschijnlijk.
Na enkele minuten gelopen te hebben stak Joel van wal. Het ging allereerst over de jeneverbes, over de ‘bobcat’’, de wilde kat die met zijn kaken in één keer een vegetariër (zo noemde Joel het) kon verslinden en alles werd geïllustreerd met foto’s en een model van een kattenschedel. Dat is allemaal erg leerzaam, maar het bijzondere was de manier waarop Joel ons wist te boeien. Hij dook als een bobcat in het zand, voerde een hele show op en hield daardoor de aandacht van iedereen goed vast. Deze manier van kennis overdragen paste hij de hele tocht (drie uur lang) toe en voor mij was hij dan ook het toonbeeld van een goede docent!
We liepen en klommen veel. De aller-moeilijkste passage moesten we met onze voeten op de ene rots en handen op de andere, een kloof(je) ertussen, overbruggen. Daarna moesten we gaan zitten, en met onze voeten op de tegenoverliggende rots onszelf doorschuiven als het ware. Op het laatst maakten we met onze linkervoet een ‘brug’, hak op de ene rots en teen op de andere, dan je rechtervoet laten zakken en yes! Je was er uit!
Toen Joel het voordeed zag het er heel simpel uit, maar het was toch best hard werken….

Waar ik het meest tegenop had gezien, een smalle richel langs een afgrond, bleek helemaal niets moeilijks. De richel was inderdaad smal, maar de ‘afgrond’ lag hoogstens drie meter lager. Dus tenzij je thuis geen trap op durft te lopen vanwege je hoogtevrees is dat voor iedereen heel goed te doen.

We hadden een geweldig leuke tocht, die ook nog eens in een redelijke temperatuur plaatsvond. Dat was natuurlijk mazzel, meestal is het snoeiheet. Al met al een aanrader! En kaartjes zijn toch wel vrij makkelijk te krijgen ter plekke: vanmorgen (zondag) stond op het bord aangegeven dat er voor maandag 16.00 nog plaatsen vrij waren.

Na dit avontuur hebben we in Moab ijs gehaald om in de koelbox te gooien. Dat hadden we nog niet eerder gedaan, we zijn niet zo ingesteld op het koelboxgebeuren. Meestal kopen we iets en dat eten we dan dezelfde dag op.

Om 13.00 reden we weg uit Moab, richting Mesa Verde. De tocht verliep vlot, en om half vier reden we het park binnen. We wilden eigenlijk onze tent opzetten maar het zag er toch erg dreigend uit boven ons hoofd. Daarom besloten we eerst alles te gaan zien in het park en daarna verder te kijken hoe of wat.

Het park was totaal anders dan wat we tot nu toe gezien hadden. We klommen eerst een heel stuk (met de auto) en reden door een mooi groen berggebied. In dit park zijn ongeveer 600 rotswoningen gevonden die in de 13^e en 14^e eeuw bewoond werden door indianen van de Anasazi-stam.
Enkele ervan konden we – van buiten – zien liggen en dat was erg indrukwekkend. Het museum was al dicht toen wij er uiteindelijk om 18.30 aankwamen dus dat hebben we moeten laten lopen.

Het was inmiddels mooi weer geworden dus we besloten naar de campground vlakbij de ingang in het park te rijden. We hadden er al even gekeken en het zag er prachtig uit.
Terwijl we van de ene kant van het park naar de andere reden betrok de lucht echter steeds meer. We raakten weer aan het twijfelen….ons tentje voldoet prima bij droog weer, maar bij regen?? Waarschijnlijk blijft alles de eerste vijf minuten droog maar langer zeker niet.
Toen we bij de camping aankwamen was het boven ons hoofd zo dreigend geworden dat we toch, met nog steeds wat twijfel, besloten tot een motel. Dus reden we door naar Cortez, dat lag maar een paar mijl verderop.
Het eerste motel vonden we wat aan de prijzige kant, en ook al hadden ze nog maar één kamer, we wilden toch iets wat meer bij ons budget paste. De receptionist begreep het helemaal en belde voor ons naar een ander motel, aan de andere kant van het stadje. Daar was plaats, en toen we er aankwamen werden we zeer hartelijk ontvangen. Het bleek een klein familiemotel te zijn. Een prima plek!

Dag 22 - Moab

Dag 22 – zaterdag 31 juli – Moab

Eerst maar eens even iets over de eetgewoontes in de VS. Het is algemeen bekend dat er hier heel veel mensen te zwaar zijn. Nu we hier zelf zijn snappen we wel beter hoe dat komt. Het eten hier is te karakteriseren met ZZZ: Zacht, Zoet en Zompig. Waarbij Zoet vervangen kan worden door Zout. Werkelijk óveral zit een smaakje aan. Wij probeerden gewone biscuitjes te kopen, handig als ontbijt of even een tussendoortje. Ga d’r maar aan staan: dat werd een ware zoektocht! Als je van koekjes met vulling houdt, met aardbeien/chocola/kokos/pinda, dan heb je geen probleem. Maar een neutraal biscuitje? Uiteindelijk vonden we een pakje Petit Beurre van LU. Jammer genoeg bleek ook dat toch heel anders – boterachtiger – te smaken dan we gewend zijn.
De hoeveelheden zijn zonder uitzondering GROOT. En dan bedoel ik écht groot. Overal zit erg veel suiker in. Iets knapperigs, brood bijvoorbeeld, zijn we nog niet tegengekomen.
Het is voor kinderen dus moeilijk een andere smaak te ontwikkelen dan die van de 3xZ. Als je dit probleem aan wilt pakken moet je beginnen met minder suiker in de producten en ophouden met overal maar smaakjes aan toe te voegen. De magnetron wordt hier ook erg intensief gebruikt, ik vraag me af welk percentage van de bevolking hier ouderwets zijn eigen potje kookt.
Kortom, Michelle Obama heeft er nog een flinke klus aan wil ze de natie aan de ratatouille krijgen…

Goed, vanmorgen iets later opgestaan (kwart over zes in plaats van zes uur) en richting Canyonlands gereden. We hadden besloten ons te bepalen tot het noordelijkste deel, Island in the Sky. Onze inschatting was dat we daar niet helemaal een hele dag voor nodig zouden hebben zodat er nog tijd over zou blijven voor o.a. het typen van dit verslag, maar ook voor een kleine opschoonbeurt van de auto. Morgen vertrekken we immers, na de Fiery Furnace wandeling, naar Mesa Verde.

Om 8 uur precies reden we het park binnen, en we hebben weer schitterende canyons gezien. Zeker in het ochtendlicht zo onbeschrijfelijk mooi. De Green River (Rio Verde) en de Colorado komen samen in dit deel van het park. Verder zijn er veel zogenaamde mesas te zien, rotsformaties in de vorm van een tafel (mesa = Spaans voor tafel) maar ook andere rotsformaties met prachtige vormen.
Het park heeft een woestijnklimaat, maar vandaag was het wisselend bewolkt en zeker in het begin niet te warm. Later werd het erg drukkend. Omdat we zo hoog zaten konden we om ons heen allemaal regensluiers zien die uit de wolken kwamen, heel apart. Regen komt natuurlijk altijd uit de wolken, maar je ziet het nooit zo. Gelukkig bleef het bij ons droog.
Als afsluitende wandeling gingen we naar het uitzichtpunt bij de Upheaval Dome, een enorme groengekleurde krater waarvan men op dit moment vermoedt dat het gaat om de inslag van een meteoriet.

Om half drie waren we terug, en de middag hebben we heerlijk kunnen besteden aan wat achterstallig onderhoud.