Dag 23 reis Moab-Mesa Verde

Dag 23 - Zondag 1 augustus – Moab – Mesa Verde

Toen we vanmorgen de deur van onze cabin opendeden was het nog donker. Even dachten we dat we ons vergist hadden met het tijdstip van opstaan, maar bij nader inzien bleek de duisternis veroorzaakt door donkere regenwolken. En dat terwijl we de Fiery Furnace-walk zouden doen!

Toch maar onze spullen gepakt en richting Arches gereden. Daar bij het Visitor Centre navraag gedaan, maar er zou pas om negen uur besloten worden of de excursie door zou gaan.
We zijn dus naar het vertrekpunt gereden en hebben gewacht tot de Ranger zijn opwachting maakte. Het werd al iets lichter om ons heen, hoewel er wel enkele regendruppels vielen.

Ranger Joel begon stipt op tijd met zijn welkomstpraatje. Hij bleek een gepassioneerd geoloog. De groep bestond slechts uit achttien mensen, niet gek voor een excursie als deze. Meestal zijn de groepen veel groter, we zagen er een van 30 toen we vrijdag in het park waren.

Met name voor mij was het spannend: hoe hoog zou het zijn, en wat zou mijn hoogtevrees daarvan vinden?
We gingen van start in een vrij rap tempo. Op het allesamerika forum had ik gelezen dat velen het tempo wat laag vonden maar in dit geval was daar geen sprake van. Ook omdat de groep zo klein was waarschijnlijk.
Na enkele minuten gelopen te hebben stak Joel van wal. Het ging allereerst over de jeneverbes, over de ‘bobcat’’, de wilde kat die met zijn kaken in één keer een vegetariër (zo noemde Joel het) kon verslinden en alles werd geïllustreerd met foto’s en een model van een kattenschedel. Dat is allemaal erg leerzaam, maar het bijzondere was de manier waarop Joel ons wist te boeien. Hij dook als een bobcat in het zand, voerde een hele show op en hield daardoor de aandacht van iedereen goed vast. Deze manier van kennis overdragen paste hij de hele tocht (drie uur lang) toe en voor mij was hij dan ook het toonbeeld van een goede docent!
We liepen en klommen veel. De aller-moeilijkste passage moesten we met onze voeten op de ene rots en handen op de andere, een kloof(je) ertussen, overbruggen. Daarna moesten we gaan zitten, en met onze voeten op de tegenoverliggende rots onszelf doorschuiven als het ware. Op het laatst maakten we met onze linkervoet een ‘brug’, hak op de ene rots en teen op de andere, dan je rechtervoet laten zakken en yes! Je was er uit!
Toen Joel het voordeed zag het er heel simpel uit, maar het was toch best hard werken….

Waar ik het meest tegenop had gezien, een smalle richel langs een afgrond, bleek helemaal niets moeilijks. De richel was inderdaad smal, maar de ‘afgrond’ lag hoogstens drie meter lager. Dus tenzij je thuis geen trap op durft te lopen vanwege je hoogtevrees is dat voor iedereen heel goed te doen.

We hadden een geweldig leuke tocht, die ook nog eens in een redelijke temperatuur plaatsvond. Dat was natuurlijk mazzel, meestal is het snoeiheet. Al met al een aanrader! En kaartjes zijn toch wel vrij makkelijk te krijgen ter plekke: vanmorgen (zondag) stond op het bord aangegeven dat er voor maandag 16.00 nog plaatsen vrij waren.

Na dit avontuur hebben we in Moab ijs gehaald om in de koelbox te gooien. Dat hadden we nog niet eerder gedaan, we zijn niet zo ingesteld op het koelboxgebeuren. Meestal kopen we iets en dat eten we dan dezelfde dag op.

Om 13.00 reden we weg uit Moab, richting Mesa Verde. De tocht verliep vlot, en om half vier reden we het park binnen. We wilden eigenlijk onze tent opzetten maar het zag er toch erg dreigend uit boven ons hoofd. Daarom besloten we eerst alles te gaan zien in het park en daarna verder te kijken hoe of wat.

Het park was totaal anders dan wat we tot nu toe gezien hadden. We klommen eerst een heel stuk (met de auto) en reden door een mooi groen berggebied. In dit park zijn ongeveer 600 rotswoningen gevonden die in de 13^e en 14^e eeuw bewoond werden door indianen van de Anasazi-stam.
Enkele ervan konden we – van buiten – zien liggen en dat was erg indrukwekkend. Het museum was al dicht toen wij er uiteindelijk om 18.30 aankwamen dus dat hebben we moeten laten lopen.

Het was inmiddels mooi weer geworden dus we besloten naar de campground vlakbij de ingang in het park te rijden. We hadden er al even gekeken en het zag er prachtig uit.
Terwijl we van de ene kant van het park naar de andere reden betrok de lucht echter steeds meer. We raakten weer aan het twijfelen….ons tentje voldoet prima bij droog weer, maar bij regen?? Waarschijnlijk blijft alles de eerste vijf minuten droog maar langer zeker niet.
Toen we bij de camping aankwamen was het boven ons hoofd zo dreigend geworden dat we toch, met nog steeds wat twijfel, besloten tot een motel. Dus reden we door naar Cortez, dat lag maar een paar mijl verderop.
Het eerste motel vonden we wat aan de prijzige kant, en ook al hadden ze nog maar één kamer, we wilden toch iets wat meer bij ons budget paste. De receptionist begreep het helemaal en belde voor ons naar een ander motel, aan de andere kant van het stadje. Daar was plaats, en toen we er aankwamen werden we zeer hartelijk ontvangen. Het bleek een klein familiemotel te zijn. Een prima plek!

Dag 22 - Moab

Dag 22 – zaterdag 31 juli – Moab

Eerst maar eens even iets over de eetgewoontes in de VS. Het is algemeen bekend dat er hier heel veel mensen te zwaar zijn. Nu we hier zelf zijn snappen we wel beter hoe dat komt. Het eten hier is te karakteriseren met ZZZ: Zacht, Zoet en Zompig. Waarbij Zoet vervangen kan worden door Zout. Werkelijk óveral zit een smaakje aan. Wij probeerden gewone biscuitjes te kopen, handig als ontbijt of even een tussendoortje. Ga d’r maar aan staan: dat werd een ware zoektocht! Als je van koekjes met vulling houdt, met aardbeien/chocola/kokos/pinda, dan heb je geen probleem. Maar een neutraal biscuitje? Uiteindelijk vonden we een pakje Petit Beurre van LU. Jammer genoeg bleek ook dat toch heel anders – boterachtiger – te smaken dan we gewend zijn.
De hoeveelheden zijn zonder uitzondering GROOT. En dan bedoel ik écht groot. Overal zit erg veel suiker in. Iets knapperigs, brood bijvoorbeeld, zijn we nog niet tegengekomen.
Het is voor kinderen dus moeilijk een andere smaak te ontwikkelen dan die van de 3xZ. Als je dit probleem aan wilt pakken moet je beginnen met minder suiker in de producten en ophouden met overal maar smaakjes aan toe te voegen. De magnetron wordt hier ook erg intensief gebruikt, ik vraag me af welk percentage van de bevolking hier ouderwets zijn eigen potje kookt.
Kortom, Michelle Obama heeft er nog een flinke klus aan wil ze de natie aan de ratatouille krijgen…

Goed, vanmorgen iets later opgestaan (kwart over zes in plaats van zes uur) en richting Canyonlands gereden. We hadden besloten ons te bepalen tot het noordelijkste deel, Island in the Sky. Onze inschatting was dat we daar niet helemaal een hele dag voor nodig zouden hebben zodat er nog tijd over zou blijven voor o.a. het typen van dit verslag, maar ook voor een kleine opschoonbeurt van de auto. Morgen vertrekken we immers, na de Fiery Furnace wandeling, naar Mesa Verde.

Om 8 uur precies reden we het park binnen, en we hebben weer schitterende canyons gezien. Zeker in het ochtendlicht zo onbeschrijfelijk mooi. De Green River (Rio Verde) en de Colorado komen samen in dit deel van het park. Verder zijn er veel zogenaamde mesas te zien, rotsformaties in de vorm van een tafel (mesa = Spaans voor tafel) maar ook andere rotsformaties met prachtige vormen.
Het park heeft een woestijnklimaat, maar vandaag was het wisselend bewolkt en zeker in het begin niet te warm. Later werd het erg drukkend. Omdat we zo hoog zaten konden we om ons heen allemaal regensluiers zien die uit de wolken kwamen, heel apart. Regen komt natuurlijk altijd uit de wolken, maar je ziet het nooit zo. Gelukkig bleef het bij ons droog.
Als afsluitende wandeling gingen we naar het uitzichtpunt bij de Upheaval Dome, een enorme groengekleurde krater waarvan men op dit moment vermoedt dat het gaat om de inslag van een meteoriet.

Om half drie waren we terug, en de middag hebben we heerlijk kunnen besteden aan wat achterstallig onderhoud.

Dag 21 - Moab

Dag 21- vrijdag 30 juli – Moab

Wij moeten ernstig overwegen een kaakoperatie te ondergaan als we terug zijn in Nederland. Onze monden willen namelijk bijna niet meer dicht, ze blijven gewoon openstaan door al het moois wat we zien! Superlatieven schieten te kort om te beschrijven wat zich voor onze ogen openbaart aan schoonheid. Dat in één land zóveel prachtige natuur te zien is, het begint haast onwerkelijk aan te doen. De interne harde schijf in ons hoofd loopt er van over en hoewel we naarstig op zoek zijn geweest naar een extern exemplaar blijft die mogelijkheid vooralsnog voorbehouden aan onze laptop. We zullen het ermee moeten doen dus!

Vanmorgen ging de wekker om 6 uur. We beginnen er al aan te wennen. Om 7 uur reden we Arches National Park binnen. In dat park bevindt zich het grootste aantal natuurlijke bogen ter wereld!
Er zat nog niemand achter het loket, dus we konden ons geld niet kwijt (toegang is $10). We besloten daarom eerst maar een stuk het park in te rijden en naar het Visitor Centre te gaan. Helaas was ook dat nog gesloten. Toen maar gewoon op pad gegaan en al na de eerste bocht zagen we de rotsformaties waar dit stukje land beroemd om is. We hebben nog een paar korte uitstapjes gemaakt naar o.a. het Upper en Lower Window, en zijn toen weer naar beneden gereden om alsnog onze toegang te betalen en een wandeling onder begeleiding van een Ranger te bespreken: de op het allesamerika forum veelbesproken Fiery Furnace. Deze spectaculaire tocht is op internet weken van te voren volgeboekt, maar als je persoonlijk langs gaat bij het Visitor Centre zijn er altijd nog wel een paar plaatsen te vergeven als je geluk hebt. Dat hadden we: op de dag van ons vertrek naar Mesa Verde was er nog plaats, om 9.00 ’s morgens! Daarna kunnen we dan vertrekken, qua tijd moet dat lukken allemaal. De wandeling zelf duurt ongeveer 3 uur. Enige puntje van zorg: mijn hoogtevrees….maar ik moet me daar maar overheen zetten. Het schijnt niet erg hoog te zijn, en ook maar een klein stukje langs een niet zo diepe afgrond te gaan. Let’s hope so…het zou vreselijk vervelend zijn als ik de groep op zou houden. Dus kiezen op elkaar en schuifelen maar (langs de wand).

Onze tocht door Arches was fantastisch. We hebben heel veel gelopen, en voor de kenners onder ons: bij Devil’s Garden zijn we doorgelopen tot de Landscape Arch, achterin het park. Het was gloeiend heet maar door veel water te drinken en onze hoeden op te zetten konden we het eigenlijk makkelijk aan.
Uiteindelijk hebben we zo’n zeven uur in het park doorgebracht. Wat een ervaringen weer!

Het was een uur of drie toen we weer op de campground kwamen. We hebben daar anderhalf uur rust genomen en zijn daarna naar Dead Horse Point State Park gereden, een dik half uur hiervandaan. Het was tegen de avond inmiddels, en het licht viel werkelijk fabelachtig mooi op het landschap. Het werd dus weer een route met vele stops, soms schiet je hier werkelijk geen meter op maar dat is juist de bedoeling natuurlijk.
Bij Dead Horse werden we getrakteerd op het mooiste uitzicht wat we, ik denk in ons hele leven, gezien hebben. Onbeschrijfelijk! Niet uit te leggen, maar een poging wil ik wel wagen: een groot plateau met daarlangs diepe ravijnen waar de Colorado zo’n 600 meter lager doorheen kronkelt. Nu heb je in Frankrijk natuurlijk ook de Gorges, maar dit is van een geheel andere orde. Ten eerste is er nauwelijks begroeiing waardoor je over alles heen kunt kijken, maar het zijn vooral de vorm van de canyon en de lagen die daarin zichtbaar zijn die in de ondergaande zon voor een magnifiek schouwspel van vormen en kleuren zorgen.
Het is een klein park en dus erg geschikt voor een avondbezoekje. We zijn er een uur of twee geweest al met al.

Thuis gauw een hapje eten gemaakt en tollend van de slaap ons bed in gerold. Met de airco aan!

Dag 19 en 20 - reis Grand Teton - Moab

Dag 19 en 20 – woensdag 28 en donderdag 29 – reis Grand Teton-Moab

Vroeg vertrokken, om 7.00 uur reden we weg. We hoopten nog wat aan wild tegen te komen natuurlijk. En dan met name een eland, want die ontbrak nog op ons lijstje. Dat is echter een kwestie van een beetje geluk hebben en de plekken weten waar ze zich ophouden. Bij het Visitor Centre konden ze ons daar wat aanwijzingen voor geven, dus zijn we naar Gros Ventre gereden, dat lag goed op onze route naar het zuiden. Zoals het meestal gaat zagen we ook hier weer mensen langs de weg staan met kijkers voor hun ogen en inderdaad, er zat een groot exemplaar verscholen in het bos, een eind verderop. Met de kijker kon je hem heel goed zien, op de foto moet je wel een beetje inzoomen. Missie geslaagd, we konden Yellowstone/Grand Teton verlaten in de wetenschap zowel beren als elanden gezien te hebben!

De reis verliep voorspoedig. Het landschap was schitterend, verbazend hoe dat zo lang zo mooi kan zijn allemaal.
Eind van de dag reden we Price binnen, een stadje op iets meer dan honderd mijl van Moab, ons uiteindelijke reisdoel. Hier vonden we een shabby motel maar het bed was uitstekend.

De volgende dag waren we rond 14.00 in Moab. Toen we het stadje naderden waren er nogal wat wegwerkzaamheden. Daar vlakbij lag een camping, en ik dacht bij mezelf dat je wel behoorlijk pech had als je via internet iets gereserveerd zou hebben en dan daar terechtkomen. Drie keer raden: onze camping! Waar we een cabin gereserveerd hadden omdat leden van het Allesamerika forum ons sterk ontraden hadden in Moab te gaan kamperen in verband met de hitte. Helemaal terecht, het was onvoorstelbaar heet. De cabin was eenvoudig maar doeltreffend ingericht, en buiten stond de gebruikelijke picknick bank en er was natuurlijk airco.

In de omgeving van Moab, een klein stadje dat strategisch tussen de natuurparken Arches en Canyonlands ligt, is alles rood. De rotsen, het zand en inmiddels ook onze voeten.
Deze rode kleur zorgt voor een wonderbaarlijk schouwspel van kleuren als de zon schijnt, heel bijzonder.

Omdat we nog genoeg tijd hadden iets te ondernemen zijn we eerst op bezoek gegaan bij het Visitor Centrum (dat moet je hier echt als eerste doen als je aankomt, ze kunnen zoveel vertellen en doen dat alsof je de allereerste gast van die dag bent, al ben je nummer 3045) en gewapend met een overzichtskaart van het gebied zijn we in de auto gestapt. Vanwege het onbestendige weer hadden we niet erg veel opties. We hebben een rondrit gemaakt van Moab naar de La Sal Mountains, uitkomend bij de Colorado River. Ook al begon het op een goed moment te regenen, we konden toch niet anders dan foto na foto maken…..

Uiteindelijk waren we om een uur of half acht weer ‘thuis’, waar we nog even op onze veranda gezeten hebben en daarmee sloten we wederom een schitterende dag af.

Dag 18 - Grand Teton

Dag 18 – dinsdag 27 juli – Grand Teton

Vanmorgen begon de dag weer met onze heerlijke filterkoffie plus de laatste croissantjes die we nog overhadden uit Gardiner. Toen gingen we richting Jenny’s Lake, waar we met een bootje naar de andere kant van het meer voeren.
Grand Teton National Park bestaat in feite uit twee delen, een bergketen die het laatste onderdeel vormt van de Rocky Mountains, en een vallei met meerdere grote meren. Jenny’s Lake is daar een van.
Aan de overkant gekomen hebben we ons aangesloten bij de rij toeristen die naar boven liepen, naar prachtige uitzichtpunten over het meer en het land aan de andere kant. Hoewel het vrij druk was hadden we toch geen last van het feit dat we zo in een ‘file’ liepen. Iedereen gaf elkaar de ruimte en van dringen om erlangs te mogen was geen sprake.
Al met al hebben we een paar uur klauterend en dalend doorgebracht en ook met veel vermaak gekeken naar het gescharrel van enkele chipmunks, kleine gestreepte eekhoorntjes die uitermate goed weten hoe ze de show moeten stelen en dat dus ook vol overgave deden.

Na terugkomst hebben we een beetje geluierd. Gelezen, gekletst, en ons opgemaakt voor vertrek. Hoewel dat, zoals reeds enkele malen vermeld, niet veel voeten in de aarde heeft. We zijn zo enthousiast over het kamperen-uit-de-auto dat ik denk dat we dat in Europa ook maar blijven doen…hoewel, enige nuancering is hier wel op zijn plaats. We kunnen hier de tent ALTIJD droog opbreken, hoe vroeg we ook weggaan. En het is een enkeldaks tentje, eigenlijk alleen maar een lapje om je slaapzak. Dus niet helemaal vergelijkbaar met ons Nederlandse exemplaar dat weliswaar ook klein is, maar toch een binnen- en buitendak heeft.

Verder niet veel vermeldenswaard over deze dag. Gewoon lekker ontspannen zoals het hoort in de vakantie.