Dag 13 - Yellowstone National Park

Dag 13 – Yellowstone

Vanmorgen vroeg, om 7.00, vertrokken we uit West Yellowstone naar het Yellowstone National Park. Bij de ingang werden we welkom geheten door een Ranger, en tegen betaling van $ 25 konden we naar binnen. Ze hebben overigens een goed systeem: als je de toegangsbonnetjes van de parken bewaart kun je ze, als je meerdere parken bezoekt, omruilen voor een algemene pas zodra je over de $80 komt. Dus als je nog niet zeker weet wat je gaat doen is dat een mooie optie.

Om een kampeerplek te bemachtigen op de Norris Campground moet je heel vroeg aan de poort staan, liefst vóór acht uur. Dat lukte ons ruimschoots, en zelfs toen stond er al een rij….maar het is gelukt, en we kregen een prachtige plek in het bos. Compleet met picknicktafel en vuurplaats.
Ons 30-dollar-tentje stond in een paar minuten, en omdat we zo weinig spullen mee hebben waren we ook zo ingericht. De slaapzakken die we hier gekocht hebben zijn volgens mij van binnen en van buiten van nylon dus dat zal wel lekker zweten vannacht. Misschien houdt het ons zelfs extra warm, geen overbodige luxe hier.

Eenmaal geïnstalleerd voelden we ons helemaal in ons element. We hebben koffie gezet, gewoon een filter boven de bekers gehangen en dat ging prima. Vanavond zelf koken, we kijken er nu al naar uit! Heerlijk, dat gerommel bij je tentje.

Dan over het park zelf. Al direct bij binnenkomst werden we gegrepen door de schoonheid ervan. Het lijkt hier en daar op Noorwegen, maar toch ook weer helemaal niet. We zagen kleine geisers, heel gek om zomaar warm water uit de grond te zien komen. Op één stuk leek het wel alsof er een dikke laag mist hing, maar ook dat was van geisers afkomstig.

Het eerste dier wat we zagen was een wapitihert. Stond doodrustig te grazen langs de kant. Daarna een eland, tjonge, wat een enorme dieren zijn dat!
Onze campground ligt prachtig, van hieruit kunnen we alles makkelijk bereiken en berijden. Dat hebben we dan ook gedaan. Overal langs de kant stonden mensen stil, en dan wist je al dat er weer wat wild te bespeuren was. Op een gegeven moment stonden we oog in oog met een enorme bison, die vlak voor ons de weg overstak. Hoe onschuldig ze ook liiken, ze zijn als ze agressief worden echt levensgevaarlijk en elk jaar belanden er wel mensen in het ziekenhuis omdat ze net iets te dichtbij kwamen.
Het gevaar zit hem hier niet alleen in de dieren, maar ook gewoon in de grond. Waar de geisers zijn lijkt de grond eromheen vaak heel solide, maar in feite is het niet meer dan een hele dunne korst waar je gemakkelijk doorheenzakt. Ook door dat soort onvoorzichtigheden komen mensen in de problemen en ernstige brandwonden is dan wel ongeveer het minst erge dat je kan overkomen.

Na de koffie bij de tent zijn we naar de Lower Falls gereden, prachtige watervallen. Daarna hebben we in het Canyon Visitor Centre wat informatiemateriaal gehaald en zijn we naar de Canyon zelf gegaan. Werkelijk schitterend! Wel een hele klim hier en daar, maar goed te doen. We zijn nog doorgelopen naar het zogenaamde Artist Point, dat zie je hier veel meer: een plek van waaruit je mooi kunt schilderen maar natuurlijk ook gewoon foto’s maken. Al met al zijn we een behoorlijke tijd onderweg geweest.
Omdat we al een hele lange dag achter de rug hadden besloten we daarna alleen nog naar de Norris geisers te gaan die bij de campground om de hoek liggen ongeveer. Nou, het ‘even’ hadden we beter weg kunnen laten: het was zo indrukwekkend mooi dat we er toch weer een hele tijd rondgelopen hebben. Dat is hier trouwens prima geregeld, er zijn overal wandelingen uitgezet over vlonders zodat je niet weg kunt zakken in de gevaarlijk dunne grond.
Het water borrelt en kookt, het stoomt en is aldoor maar in beweging. Je hoort het rommelen ondergronds en dat is een rare gewaarwording. Alsof de hel echt vlak onder het aardoppervlak zit….

Na deze wederom indrukwekkende ervaring hebben we bij de tent ons potje gekookt, wat hoewel simpel toch opperbest smaakte met een glaasje Californische wijn erbij.
Daarna vroeg in de slaapzak, wel met thermokleding aan want het werd toch koud….

Dag 10, 11 en 12 - reis naar Yellowstone

Dag 10, 11 en 12 – ma/di/wo 19/20/21 juli -reis naar Yellowstone

Vanmorgen eerst ontbeten bij La Boulange, uitgecheckt bij het hotel en daarna met een taxi naar Barth-station gegaan. Er ging op de valreep toch bijna nog iets mis: bij het uitstappen uit de taxi stonden we op de stoep onze bagage te verzamelen, en gewoontegetrouw telde ik de bagagestukken. Eén te weinig….bleek dat het rugzakje nog in de taxi lag! Hij reed net weg….gelukkig reageerde hij op ons geroep, en met een complete uitrusting konden we in de trein stappen naar het vliegveld. Vandaar naar het autoverhuurbedrijf (Alamo), waar we in plaats van de besproken Equinoxklasse een gloednieuwe Kia Sportage meekregen. Met gemak pasten al onze spullen er in. En dan moet je gaan rijden in een automaat. We hebben er eerst een minuut of tien in gezeten zonder iets te doen, en toen ben ik heel voorzichtig de parkeerplaats afgereden. Viel best mee eigenlijk.

De stad uit dus. Dat was in het begin even zoeken, maar na slechts 3x verkeerd te zijn gereden zaten we toch op de goede weg richting Lake Tahoe. We hadden wel al wat vertraging opgelopen bij het verhuurbedrijf maar niet echt ernstig.
Thuis had ik al opgezocht waar de dichtstbijzijnde WalMart te vinden zou zijn, en met behulp van de kaart reden we er makkelijk naar toe.
Daar hebben we een tentje, stoeltjes en nog het een en ander aan kampeerspullen in de kar gegooid, en ook vast wat eten ingeslagen (pasta, soep). Helaas hadden ze geen branders meer, en dat is toch vrij essentieel als je wilt koken. Dus betaald, en op naar een volgende WalMart. Daar hadden ze gelukkig de ontbrekende zaken wel. Inmiddels was het al een uur of vijf, en we zagen het helemaal niet zitten om nog naar Lake Tahoe te rijden om daar een ons onbekende tent op te gaan zetten. Hadden we ook nooit meer gehaald voor het donker. Dus zijn we doorgegaan tot Vacaville waar we onze eerste kennismaking hadden met een Motel6, een goedkope keten. Die kennismaking beviel ons erg goed. In een benzinestation hebben we een sandwich gekocht die naar rubber smaakte, maar dat doen veel dingen hier.

De volgende dag zijn we weer op tijd op pad gegaan, en om half zeven ’s avonds reden we Elko binnen waar we ook weer een M6 ingedoken zijn. Deze keer hebben we gegeten in het Casino, een bijzondere ervaring om tussen al die gokkers je bakje met sla naar binnen te werken. Bert vond het eten heerlijk, mij kon het niet zo bekoren.
De tocht zelf vonden we schitterend. Een dor en droog woestijnlandschap, heuvels, prachtige kleuren. En eindeloos lange wegen natuurlijk.
Wat het rijden aangaat: het is ongelooflijk hoe gedisciplineerd er hier gereden wordt! Iedereen rijdt rustig, geen bumperklevers, geen racekikkers. Heerlijk ontspannen rijden is dat. Gewoon de cruisecontrol aan en karren maar….het enige wat je hoeft te doen is sturen.

Vandaag, 21 juli, zijn we de dag begonnen met koffie bij Starbucks, in….het casino! En echt waar, ’s morgens vroeg zitten daar al mensen te spelen. Ouderen en jongeren, maakt niet uit. Gekke gewaarwording hoor.
Daarna flink de sokken erin gezet. Het landschap was nu veel wisselender, soms akkerland, soms dorre vlakte en alles er tussenin. Ook waren er de nodige wegwerkzaamheden,dat heeft zeker wel wat tijd gekost maar we waren toch om half negen in West Yellowstone. Daar leek in eerste instantie alles vol, maar toen we even een hoek omgingen was er een motel wat a. een kamer vrij had en b. niet duur was.

Daar zitten we nu, en morgenochtend gaan we heel vroeg verder naar het park zelf om een kampeerplek te bemachtigen. We hopen op een plaats op de Norris Campground.

Nu eerst maar slapen, wederom een heerlijk bed. Daar zijn ze hier wel goed in!

Dag 9 - 18 juli - San Francisco

Dag 9 – zondag 18 juli – San Francisco

Vanmorgen zijn we naar een kerkdienst geweest in de Glide Memorial Church. Dat was een bijzondere belevenis. Een enorm koor, met mensen van allerlei verschillende komaf, zong gospels uit volle overtuiging. Daartussendoor werd af en toe iets gezegd, door steeds andere mensen, waarbij het vooral ging om naastenliefde en die dan niet alleen in woord belijden maar vooral ook in daad. Met nadruk werd elke keer opnieuw verteld dat men van Glide iedereen accepteert zoals hij is. Er werd bijgezegd dat dat soms wel moeilijk was, als je bijvoorbeeld tot het kamp van Bush behoorde, maar tóch was ook jij dan welkom! Kortom, een enigszins satirische en vooral kritische ondertoon werd niet geschuwd.
Wat ook bijzonder was: gedurende de hele dienst werd er door iedereen heen en weer gelopen, gepraat, en er werden vele ‘hugs’ uitgedeeld. Erg ontspannen dus. Ik denk dat je dat bij ons niet zo gauw zult zien.
We kwamen dus geheel gelouterd weer tevoorschijn, dat moet de mensen uit New York toch deugd doen (die vroegen zich immers al af of wij vanuit religieuze achtergrond handelden).

Daarna was het hoogste tijd voor wat shoppen. Of liever, winkelen in ouderwets Nederlands. Een goede klant had men niet echt aan ons, alleen Bert heeft twee lekkere dunne flodderoverhemdjes gekocht in de opruiming. Heerlijk om met het warme weer te dragen.
Over warm weer gesproken: het is maar goed dat we op alles voorbereid zijn qua kleding. Het is écht koud hier, zeker na een uur of vijf ’s middags.

Richting huis om een hapje te eten in ons straatje. We zagen een erg leuke kroeg/brasserie, Absinthe, en daar hebben we héérlijke Franse en Italiaanse kaas gegeten met zelfgebakken walnotenbrood. Het leuke is, je kunt hier gewoon een half glas wijn bestellen en dan krijg je net zoveel als in Nederland een héél glas.

In het hotel even warme kleren aangetrokken, en toen zijn we richting Golden Gate park getogen. Dat was echt een openbaring, vooral de schitterende botanische tuin die ze daar hebben. We keken onze ogen uit. Als we hier ooit nog terugkomen gaan we zeker weer!

Uiteindelijk waren we toch weer vrij laat in het hotel. Morgen vertrek naar ????

Dag 8 – zaterdag 17 juli 2010 – San Francisco

Dag 8 – zaterdag 17 juli 2010 – San Francisco

Vanmorgen ging de wekker al heel vroeg omdat we om half negen bij pier 33 moesten zijn voor inscheping naar Alcatraz. We waren dankzij alle tips goed voorbereid: extra warm aangekleed. Dat was prettig, zo bleek, want ’s morgens is het vaak vrij mistig en kil in San Francisco. We hadden echter nergens last van.

Op Alcatraz zelf werden we verwelkomd door een Ranger die vast iets van de geschiedenis prijsgaf. We staan er steeds versteld van hoe makkelijk die mensen praten voor een groot publiek, dat komt vast doordat ze op school zoveel voordrachten moeten houden.
We maakten een rondje op eigen houtje, hebben daar ruim de tijd voor genomen. Alleen bij het cellencomplex hebben we natuurlijk gebruik gemaakt van de audiotour, zeer de moeite waard. Het was schokkend om te zien hoe klein die cellen waren: 1,5 x 2,50 x 2,00 (b x l x h). Je kunt je eenvoudigweg niet voorstellen hoe mensen daarin zo lang hebben kunnen, of liever moeten, leven. Meer dan afschuwelijk. En dan de cellen voor eenzame opsluiting, dat is helemaal mensonterend geweest.
Als je dat afzet tegen de zorgeloze jeugd die de kinderen van het personeel hadden, zij woonden op het eiland, krijg je wel een bepaald beeld van de samenleving toentertijd.
Dat Alcatraz in 1969 werd bezet door indianen om hun vraag naar een Indiaans Cultureel Centrum kracht bij te zetten wisten we niet, maar de sporen daarvan waren nog duidelijk zichtbaar door o.a. graffiti en ook door hen aangerichte verwoestingen.

Behalve de mensen die er woonden is ook de flora en fauna van niet te onderschatten waarde (geweest) op het eiland. Er leven ontzettend veel vogelsoorten, prachtig om te zien hoe rustig ze leven temidden van al die bezoekers - 5000 per dag! En de tuinen niet te vergeten: ooit aangelegd door gevangenen, inmates, ten behoeve van iedereen op het eiland. Ook de bewaarders en hun gezinnen die er woonden hadden tuinen. Er is nu een organisatie die zich bezighoudt met het onderhoud en behoud ervan. Gelukkig maar: het is een feest voor het oog!

We hebben in totaal ongeveer 3 uur doorgebracht op het eiland. Omdat we zo langzamerhand wel aan wat rust toe zijn hebben we, na een drankje, de bus naar het hotel genomen waar we om 15.00 aankwamen. Daar hebben we de was gedaan (ze maken niet je bed op, maar er staan wel twee grote wasmachines en drogers) en wat regelzaken in orde gemaakt. Om vijf uur zijn we toch nog even de stad ingegaan, maar eigenlijk waren we allebei te moe. We zijn dus richting La Boulange gegaan, nu waren we op tijd, en hebben daar overheerlijke uiensoep gegeten waar we ook weer warm van geworden zijn (het is erg koud ’s avonds).
Nu is het pas 21.00 uur maar we kruipen lekker in bed om nog wat te lezen en gaan dan voor een early night. Morgen naar een gospeldienst in de Glide Memorial Church in Tenderloin, dat is een wijk die niet zo goed bekend staat maar ik geloof dat we daar geen last van zullen hebben. De dienst schijnt in-druk-wek-kend te zijn!

Wordt vervolgd…

Dag 7 - vrijdag 16 juli - San Francisco

Dag 7 – vrijdag 16 juli 2010 – San Francisco

Vandaag te voet de stad verkend. Eerst ontbeten bij La Boulange, een keten van ontbijt/brunch- en lunchcafés met erg lekkere koffie en croissants. Heel even wisten we niet meer zeker of we nu in Frankrijk of in Amerika waren…

Daarna verder de stad in gelopen. Het bleek een flinke tippel, maar daar draaien we onze voet ..ehh…hand natuurlijk niet voor om.
Wat we zagen kon ons erg bekoren. Mooie, brede straten, veel groen tussendoor en uiteindelijk uitzicht op San Francisco Bay. Daar hebben we wat gedronken bij een Mexicaan, die zoeken we steeds op omdat Bert het bier daar zo lekker vindt. Gelukkig hadden ze ook heerlijk Agua Fresca, water met een smaakje, in dit geval watermeloen ofwel sandía.

Toen weer de stad ingelopen, ditmaal naar Chinatown. Dat was het echt: je waande je in een oosters land. Tot de huizen aan toe, die vaak op een pagode leken. Een dorp in een stad.

Daarna hebben we de bus genomen naar de Golden Gate bridge. Die moet je toch gezien hebben tenslotte. En ik moet zeggen, het ís ook indrukwekkend. Hoe hebben ze het voor elkaar gekregen, zo’n enorme overspanning.
We zijn er een flink stuk opgelopen, tussen alle fietsers door. De wind was hard en je moest oppassen niet omvergeblazen te worden. Echt warm was het daardoor ook niet.

Terug met de bus naar Fort Mason. Van hieruit werden tot in de 2^e wereldoorlog alle Amerikaanse troepen in de Pacific bevoorraad. Door naar Fisherman’s Wharf wat één grote toeristenattractie bleek te zijn. Daar waren we gauw klaar mee dus. Verder naar de overdekte markt aan het water, weer even bij de Mexicaan gezeten. Inmiddels was het al aardig laat en we waren toch wel wat moe van al het lopen, dus met de bus naar Hayes, dat is de straat vlakbij ons hotel, met alle restaurantjes. De bedoeling was eigenlijk om bij La Boulange een kopje uiensoep te eten, maar het bleek gesloten…zoals veel eetgelegenheden helaas. Gelukkig was er nog wel iets open: een Mexicaans restaurantje! Het zal ook niet zo zijn…

Hierna hoogste tijd om naar het hotel te gaan. Daar aangekomen bleek dat het bed niet opgemaakt was, dat doen ze hier kennelijk niet. Tja, dan moet je maar niet in zo’n goedkoop hotel gaan zitten, toch?? Want dat is het wel, en dat schijnt best bijzonder te zijn hier in SF. Voor de liefhebbers: het heet Casa Loma en is verder prima, als je het niet erg vindt dat de vloer scheef loopt zodat je vanzelf de badkamer inrolt. Wij vinden dat wel handig ;)

Dag 6 - New York - San Francisco

Dag 6 – donderdag 15 juli 2010 – New York - San Francisco

Vroeg opgestaan, om 7 uur zou de shuttle ons ophalen en naar JFK brengen. Om 7.15 niets…..om 7.30 nog steeds niets…..dan word je toch wel wat zenuwachtig. In overleg met de hotelreceptie maar een taxi genomen. Gewoon aangehouden op straat natuurlijk, en terwijl hij stopte werd hij gesneden door een ander die probeerde de rit af te snoepen. Ze gingen bijna op de vuist, maar ‘onze’ chauffeur, een oudere man, werd gered doordat Bert zei ‘maar u bent zeker van de shuttle?’ Daarop droop de ander gelukkig af.
We baalden wel een beetje: eigenlijk gaan we altijd met het openbaar vervoer, maar omdat het dichtsbijzijnde metrostation gewoon te ver weg lag om met onze tassen naar toe te lopen hadden we nu maar eens voor een shuttle gekozen.
Uiteindelijk waren we gelukkig ruim op tijd op het vliegveld. De vlucht verliep voorspoedig en volgens schema landden we om 14.00 plaatselijke tijd in SF. Toen in de trein, per ongeluk twee haltes te ver doorgereden, uitstappen dus, waarbij Bert bijna alleen doorreed omdat hij de tassen niet zo snel uit de trein kon krijgen en de deuren alweer dicht gingen. Gelukkig greep iemand in en hield ze open voor ons. Twee haltes terug en toen met de trolleybus. Een zeer onvriendelijke chauffeur die geen wisselgeld had en ons dus gratis naar binnen liet (niet uit aardigheid dus maar uit chagrijn), bleek het de bus de verkeerde kant op te zijn….grrrrr…..weer uitstappen, teruggelopen wat gelukkig niet zover was maar wel warm, zeker met zware tassen, goede bus genomen en het hotel gevonden. Heel simpel maar erg netjes, goedkoop, op loopafstand van het centrum en bovendien een goede busverbinding. We hebben een stukje gelopen, iets gegeten en zijn toen lekker ons superzachte Ikea-bedje ingedoken.

Morgen is er weer een dag!

Dag 5 - New York

Dag 5 – woensdag 14 juli 2010 - reis USA.

Eerst even een aanvulling op het verhaal van de galerieën in Chelsea. Bij binnenkomst wordt je daar steevast welkom geheten door enkele dames die achter een bureau meestal niets zitten te doen. Er is een naam voor deze dames: gallerina’s worden ze genoemd. Hier schijnen vóór de recessie speciale modellen voor ingehuurd te zijn, om het esthetische plaatje van de galerie te versterken maar nu zijn het ‘gewoon’ studentes.

Dan nog even over een bijzondere ontmoeting: toen we dinsdag uit het Metropolitan kwamen en Central Park inliepen zagen we allemaal mensen met grote camera’s naar een boom kijken. Er bleek een grote havik op een tak te zitten, een enorm beest dat onverstoorbaar één kant op bleef kijken. Midden in de stad….

Nu dag 5.
Na wederom een Starbucks-ontbijt zijn we richting Coney Island getogen. Een flinke rit met de subway, deels bovengronds. Dat geeft je een aardige kijk op de buitenwijken van NY. In Brighton Beach zijn we uitgestapt en direct bevonden we ons in Rusland, of in elk geval iets dat daarop lijkt. Alles in het voor ons onleesbare cyrillisch geschreven, in de winkels maar ook op bijvoorbeeld uithangborden. We zijn langs het strand gaan wandelen, enorm uitgestrekt en kilometers lang. Anders dan wij gewend zijn zat er ongeveer om de honderd meter een strandwacht onder een knaloranje parasol over zee te turen, op zoek naar onvoorzichtige zwemmers. Langs het hele strand was een promenade van houten vlonders aangebracht, wat het geheel een enigszins ouderwets tintje gaf. Je zou er zo wat negentiende-eeuws geklede figuren verwachten.
Bij Coney Island, of liever gezegd het Lunapark (kermis) zijn we weer teruggegaan in de subway. Het Lunapark zie je trouwens ook regelmatig als decor passeren in films en series, dan meestal ’s avonds terwijl de hoofdpersoon een suikerspin eet of zoiets.

Terug naar Brooklyn (Breukelen) waar we een ontmoeting zouden hebben met Alexander, de man uit Columbia. We zijn eerst wat rond gaan lopen omdat het nog redelijk vroeg was. We zagen een Italiaans restaurant, maar dat was wel erg chique. We stonden even naar het menu te kijken toen de deur openging, en ja hoor, daar was Alexander! Keurig gekleed als ober en van oor tot oor stralend dat wij gekomen waren. Hij nodigde ons direct binnen, hoewel we ons wat ongemakkelijk voelden in ons zomerse kloffie – we hadden het zand van het strand nog tussen onze tenen zitten…maar A. verzekerde ons dat het allemaal niets uitmaakte. Toch hebben we eerst nog een rondje gelopen, nadat hij ons had uitgelegd wat de moeite waard was. Zo hebben we genoten van een prachtig uitzicht op Manhattan maar ook van de schitterende, zeer Engels aandoende huizen in Brooklyn Heights. Werkelijk een plaatje!

Terug bij het restaurant werden we bij de deur opgevangen door Frank, de eigenaar. Een Siciliaan-op-leeftijd die alles scherp in de gaten hield. Hij begeleidde ons naar een kleine ronde tafel op een centrale plek in de zaak, waar een bordje ‘gereserveerd’ op stond. En toen begon het…..Alexander kwam, met een vriend die ons zou bedienen die avond. Frank kwam er weer bij en bedankte ons uit de grond van zijn hart voor wat we voor A. hadden gedaan. Datzelfde deed de vriend-ober. Het restaurant bleek twee jaar geleden het beste (Italiaanse) van New York geweest te zijn, bestaat al 51 jaar en is nog steeds in handen van dezelfde familie.
We mochten kiezen wat we wilden, als we ook maar iets met mozzarella namen want die had de chef-kok (en mede-eigenaar) net zelf gemaakt. Dus maar een ‘caprese’ genomen. Die wilden we eigenlijk delen, maar dat vond men in de keuken geen goed idee dus we kregen er gewoon allebei één….
Toen kwam de chef-kok erbij. Met tranen in zijn ogen van ontroering bedankte hij ons namens zijn hele staf voor wat wij voor Alexander gedaan hadden. Dat zegt ook wel iets over het team waarmee men het restaurant runt natuurlijk, en die teamgeest was de hele avond merkbaar. Maar goed, wij vonden het helemaal niet zo bijzonder wat we gedaan hadden: iemand verliest iets en jij geeft het terug. Kennelijk komt dat niet veel voor in New York. Frank kwam op een goed moment ook nog vragen welk geloof wij hadden, en was echt des te méér aangeslagen toen hij hoorde dat we echt helemaal geen enkele religie aanhangen.

Nou ja, om een lang verhaal iets korter te maken: we werden de hele avond in de watten gelegd en kregen het heerlijkste eten en drinken dat je je maar voor kunt stellen. Toen we weggingen nam iedereen hartelijk afscheid, en natúúrlijk mochten we niets betalen, zelfs een tip voor de bediening werd niet geaccepteerd….
We hebben nog wel mailadressen uitgewisseld en zullen de foto’s die we maakten doorsturen.
De naam van het restaurant noemen we met plezier want het is sowieso een aanrader: Queen Ristorante (www.queenrestaurant.com).

Vol van deze bijzondere dag rolden we ons bed in.

Morgen naar San Francisco!