Vrijdag 27 september – dag 34: Williams

Wie A zegt, moet ook B zeggen. Dat deden we, in de variatie ‘wie Noord zegt, moet ook Zuid zeggen’. Daarbij verwijzend naar de Grand Canyon, en wel de North Rim en de South Rim. Die eerste hadden we enkele weken geleden bezocht, nu zaten we een kleine 50 mijl van de zuidrand en was die ook weer eens aan de beurt. Maar eerst naar de receptie om te vragen of we nog een dag in ons houten huisje konden blijven, het was nog steeds erg koud. Vooral de snijdende wind was daar debet aan. De dame bij de balie hielp ons echter gauw uit de droom: er kwam een hele groep vanmiddag (want weekend) en alles was volgeboekt. O, wacht eens even, er was nog één cabin vrij maar dat was wel een grotere, voor zes personen. Ook de prijs was dus iets groter. Kennelijk keek ik wat beteuterd, dus stelde ze voor 10% korting te geven, dan zou het niet veel uitmaken met wat we nu hadden. Nou, prima! Trouwens, ook zonder die korting waren we akkoord gegaan. Kamperen was gewoon geen optie  op dit moment. Dat we daarbij voor lief moesten nemen dat we onze laatste vakantiedagen op een KOA zouden verblijven, dat hadden we er graag voor over.

Eerst gingen we maar eens ontbijten. We schudden de laatste granola - de voorraad raakte op - uit de zak, pakten de yoghurt en de maple syrup en voor mij een banaan. Tenminste, dat was de bedoeling. Maar geen banaan te bekennen. Ach ja, vergeten, Bert had die gisteren gepeld en al op de grond laten vallen. Niet getreurd, waarschijnlijk hadden ze wel iets van fruit bij het winkeltje. Daar was weer dezelfde dame die mij helaas moest meedelen dat ze niets hadden. Wel bij het benzinestation, vijftig meter verderop. Ik maakte dus aanstalten daar naartoe te gaan toen ze me riep: ‘Wacht, ik heb hier een banaan voor je! Had ik van huis meegenomen, ook nog organic want ik eet alleen organic!’. Dat was zó ontzettend lief van haar! Ik voelde me wel behoorlijk bezwaard, maar ze stond erop dat ik hem meenam. En dat allemaal omdat ik verteld had dat ik granola zonder banaan niet lekker vind. Ik heb haar natuurlijk heel erg hartelijk bedankt onder de toevoeging dat ze een heel bijzonder persoon was.   

Na het ontbijt brachten we eerst onze spullen naar de nieuwe cabin en daarna reden we naar de South Rim. We waren daar al twee keer eerder geweest hoewel we de North Rim vele malen mooier vinden en vooral rustiger. Ook nu verbaasden we ons weer over het hele circus dat rondom die zuidrand gebouwd is. En dan was het nu niet eens hoogseizoen. Toch konden we de auto vlot kwijt, ook al stond er overal ‘parking lot full, go to Market’. (Bordjes met ‘full’ moet je hier nooit voor kennisgeving aannemen, altijd checken of het echt zo is)

We hadden vandaag wel geluk wat de stand van de zon aanging. Omdat het wat later in het jaar was stond hij lager dan hoogzomer, wanneer je haast geen goede foto’s kunt maken door het ontbreken van schaduwen. Nu konden we echt mooie plaatjes schieten. We liepen een deel van de trail die langs de rim loopt. Regelmatig zagen we daarbij dat jonge mensen van het geijkte pad afweken om op uitstekende stukken rots een superman plaatje te maken, vlak aan de rand. In één van die rotsen zagen we een kleine plaquette van een jongen van 19 jaar die bij zo’n actie om het leven was gekomen. Eén misstap….de canyon is diep, heel diep…

Na een uurtje of twee hadden we het wel gezien. We wilden niet al te laat bij de tent  - pardon, cabin – terug zijn. In het donker koken is niet echt onze hobby. Bert kookte, de allerlaatste tomaten en een paprika moesten eraan geloven, terwijl ik aan het blog schreef. Het is wel gek, we waren hier vorig jaar en ook twee jaar geleden in precies dezelfde periode en toen was het overal echt nog heel warm. Nu woei nog steeds dezelfde wind die ons gisteren ook parten speelde en was het gewoon te koud om buiten te zitten. Dus aten we binnen in de cabin, met onze campinglamp erbij aan voor een beetje sfeer (@Martin & Marianne: we hebben er een hoesje overheen gedaan, nu is het goed te doen!). Kacheltje opstoken, nou ja, stekker in het stopcontact, en in no time was het heel behaaglijk. Heerlijk, zo'n tent met verwarming!